Duża ostrożność

Przy gruntach bardzo zwartych i skalistych brus ma tendencję do wychylania się w górę w kierunku przeciwnym, ponieważ w tym wypadku grunt jest rozluźniony przy poprzednio wbitym brusie i od jego strony stawia opór mniejszy niż od strony przeciwnej (program uprawnienia budowlane na komputer).
W obu wypadkach wystarczy zwykle, jeżeli zmieni się przy wbijaniu brusów położenie osi baby względem osi brusa tak, aby powstały mimo- śród neutralizował wpływ nierównych oporów. Poza tym można wbijany brus przyciągnąć liną w kierunku przeciwnym w stosunku do wychylenia. Jest to jednak sposób wymagający zachowania dużej ostrożności, gdyż łatwo powoduje uszkodzenie brusa, szczególnie gdy wbijanie następuje w gruntach zwartych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dolne końce brusów drewnianych i żelbetowych przycina się zwykle z lekkim ukosem w płaszczyźnie ścianki, co powoduje lepsze przyciskanie wbijanego brusa do sąsiedniego, wbitego poprzednio. Przy ścianach stalowych przycinania dolnych końców brusów w płaszczyźnie ścianki nie stosuje się, natomiast czasem, gdy brusy mają tendencję do wychylania się z tej płaszczyzny dołem na zewnątrz, przycięcie brusa w płaszczyźnie
prostopadłej do płaszczyzny ścianki może być korzystne (uprawnienia budowlane). Jednakże, gdy grunt zawiera przeszkody, należy tego zaniechać, gdyż nietrudno wówczas o odkształcenie brusa.

Gdy wbija się ścianki szczelne stalowe typu zetowego z zamkami szczękowymi pojedynczymi (np. Kloeckner z zamkiem pojedynczym), należy zwrócić uwagę na to, aby brusy były zawsze skierowane w kierunku wbijania tą stroną, która zakończona jest „główką” zamka. W razie skierowania szczęki zamka w przód, wypełnia się ona gruntem, co utrudnia, a nie kiedy uniemożliwia wbijanie następnego brusa. Przy profilach o zamkach podwójnych, w których szczęka umieszczona jest z obu stron, należy szczękę prowadzącą zabezpieczać od spodu przy pomocy specjalnych korków w kształcie kolców (program egzamin ustny).

Długość płuczki

Wpłukiwanie pali polega na tym, że za pomocą prądu wody dostarczonej odpowiednią rurą rozluźnia się grunt w otoczeniu zapuszczanego pala tak dalece, że pal pod wpływem swego ciężaru i ewentualnie lekkich tylko uderzeń baby zagłębia się weń.
Do zapuszczania pali prądem wody nadają się przede wszystkim grunty łatwo rozmywalne, a więc luźne i drobne, czyste piaski, chociaż dobre wyniki uzyskiwano także przy żwirach, przy piaskach ilastych, a nawet przy gruntach spoistych. Grunty spoiste jednak (iły, gliny, torfy) w zasadzie są najmniej odpowiednie do wpłukiwania w nie pali.

Pal stawia się przy kafarze, a przy nim zapuszcza się w grunt jedną lub dwie rury o średnicy 4-10 cm, tzw. płuczki (albo „lance”) w taki sposób, aby ich dolny koniec wyprzedzał ostrze pala o ok. 50 cm. Do płuczki doprowadza się wodę pod ciśnieniem z hydrantów wodociągowych lub z pompy (zmontowanej na specjalnym podwoziu albo wprost na podstawie kafara), za pośrednictwem rury gumowej, zawieszonej na blokach wieży kafarowej (opinie o programie).
Dolny koniec płuczki uformowany jest zwykle w postaci dyszy, której wylot ma przekrój stanowiący przekroju płuczki.

Niekiedy jeszcze w pobocznicy dyszy stosuje się dodatkowo otworki o paromilimetrowej średnicy lub rozszerza się koniec dyszy. Niektóre typy końcówek płuczek (własnych i nasadzanych). Dobre wyniki uzyskuje się także przy zastosowaniu rury ściętej tępo, bez zmiany przekroju, a niektórzy inżynierowie uważają nawet, że jest to sposób lepszy niż przy użyciu dyszy (segregator aktów prawnych).

Długość płuczki musi być większa od długości pala. Zapotrzebowanie wody oraz wielkość ciśnienia zależy od warunków wpłukiwania pali w piaski na niewielkie głębokości wymaga ciśnienia w granicach od 2 do 8 atm i 300 do 1500 1/min, w gruntach spoistych ciśnienie powinno wynosić od 8 do 15 atm, a wydatek wystarczy w granicach od 200 do 800 1/min. Największych ilości wody wymagają żwiry: 3000 do 3500 1/min pod ciśnieniem do 20 atm (promocja 3 w 1).