Dwustronna dyfrakcji fal

Przy tak założonym wejściu fale przenikają do wnętrza portu względnie łatwo. Aby zjawisko to uczynić jak najmniej szkodliwym, zaleca się takie uformowanie awanportu ujętego falochronami, aby kształt jego poszerzał się od wejścia do brzegu (program uprawnienia budowlane na komputer). Wskutek dwustronnej dyfrakcji fali wysokość jej w miarę posuwania się w głąb awanportu maleje, nie na tyle jednak, aby stała się obojętna dla stojących w porcie statków. Także ostrzega się przed odwrotnym zbieżnym ku lądowi układem falochronów, gdyż powoduje to spiętrzanie się i wzrost wysokości fali w awanporcie. W zasadzie zalecenia te są słuszne, jednakże nie zapewniają one jeszcze zupełnego spokoju w porcie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeżeli chodzi o nie naruszanie reżimu geomorfologicznego panującego na wybrzeżu z silnym transportem rumowiska, to klasyczne zalecenia ograniczają się do ukośnego sytuowania falochronu nawietrznego i wyokrąglonego, łagodnego przejścia do kierunku równoległego do brzegu. Przeciwległy falochron stanowi w tej sytuacji zwykle zwierciadlane odbicie falochronu nawietrznego. Takie założenie falochronów ma umożliwiać najłagodniejsze oprowadzenie wokół portu rumowiska transportowanego wzdłuż brzegu (uprawnienia budowlane).

Połączenie tego zalecenia z poprzednimi stwarza rozwiązanie. Wejście do tak zaprojektowanego portu jest istotnie dogodne, fala wchodząca do wnętrza portu obniża swą wysokość w miarę wnikania w głąb awanportu, a rumowisko przybrzeżne dość gładko obiega falochron nawietrzny, odkładając się jednak najczęściej, zależnie od warunków, właśnie w wejściu lub nieco poza nim. W sumie rozwiązanie takie nie spełnia w pełni (poza pierwszym) żadnego z przedstawionych postulatów i nie może być uważane za rozwiązanie doskonałe.

Gdy port leży w ujściu małej rzeki, wówczas należy rozróżnić dwa wypadki: gdy wzdłuż brzegu nie występuje ruch rumowiska oraz gdy ruch taki istnieje (program egzamin ustny).

Znaczne głębokości

W pierwszym wypadku wystarczy według zaleceń klasycznych ujęcie ujścia rzeki w dwa równoległe falochrony (tamy) kierujące, skierowane zgodnie z promieniem największych fal. Takie rozwiązanie zapewnia najsprawniejsze odprowadzenie wody rzecznej (wraz ze wszystkim, co ona ze sobą niesie) w morze, zwłaszcza gdy falochrony dochodzą do wystarczająco głębokiej izobaty. Często w górze rzeki, odgrywającej rolę głównego kanału portowego, projektuje się budowę osadnika w postaci basenu o osi pokrywającej się z osią kanału portowego, lecz o większej niż kanał szerokości (opinie o programie). Osadnik ten ma częściowo zatrzymywać rumowisko, które jednak trzeba potem wyczerpywać i osadnik mechanicznie opróżniać.

Opisane rozwiązanie z dwoma falochronami równoległymi na ogół nie zapobiega na długo osadzaniu się niesionego przez rzekę rumowiska na redzie tuż przed wejściem do portu. Także i zatorów lodowych trudno jest w tych warunkach uniknąć (segregator aktów prawnych). Zwykle po paru latach zachodzi konieczność przedłużenia falochronów, co potem powtarza się wielokrotnie dopóty, dopóki falochrony nie dojdą do takiej izobaty, że wyprowadzone na morze rumowisko ulega rozproszeniu lub opada na znaczne głębokości.

W drugim wypadku zachodzi konieczność łagodnego oprowadzenia rumowiska przybrzeżnego wokół portu. Zwykło się wtedy projektować falochrony jak poprzednio, ujmując ujście w dwie równoległe tamy kierujące, skierowane w stronę największych fal, natomiast po stronie nawietrznej od nich projektuje się ukośny i wyokrąglony falochron, wiodący rumowisko przybrzeżne. Falochron ten kończy się naprzeciw bliższej mu tamy kierującej, zapewniając swobodne wejście statków i swobodny odpływ wody rzecznej z jej balastem.

Ma ono jednak swe złe strony, gdyż rumowisko przybrzeżne bardzo łatwo osadza się w wejściu, zaraz za głowicą falochronu, stanowiąc przeszkodę dla żeglugi i spływu wody rzecznej (promocja 3 w 1).