Dylatacje konstrukcyjne obiektu

W celu zabezpieczenia konstrukcji dachu oraz pokrycia przed szkodliwym oddziaływaniem odkształceń termicznych oprócz dylatacji pośrednich należy stosować również dylatacje obwodowe. Najczęściej popełnianym przez projektantów błędem jest lokalizowanie skrajnej ścianki ażurowej pod konstrukcję dachu bezpośrednio przy ścianie szczytowej (program uprawnienia budowlane na komputer). Rozwiązanie takie uniemożliwia wykonanie prawidłowej dylatacji. Jeżeli nawet zapewni się prawidłowo wykonaną szczelinę dylatacyjną pomiędzy płytą a murem ogniowym, siły poziome oddziałujące na ściankę ażurową o stosunkowo małej sztywności przeniosą się na ścianę szczytową powodując jej pęknięcia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przykład nieprawidłowo wykonanego połączenia dachu ze ścianką kolankową pokazano na rys. 4-58. W przypadku takiego rozwiązania może zaistnieć uszkodzenie ściany kolankowej budynku, jak również uszkodzenia w obrębie obróbki blacharskiej powodujące przecieki. Sposób zabezpieczenia przed przeciekami. W sposobie tym zamiast dylatacji obwodowej wykonano dylatacje w pachwinie za pierwszym przęsłem ułożonych płyt. Wykonanie bowiem dylatacji bezpośrednio przy murze szczytowym, ze względu na łatwość uszkodzenia żebra, jest praktycznie niemożliwe (uprawnienia budowlane).

W większości przypadków zakrycie dylatacji konstrukcyjnej budynku na połaci dachowej wykonywane jest za pomocą tradycyjnej omegi bądź też trójkąta z blachy. Jakkolwiek rozwiązania powyższe zostały powszechnie wprowadzone do budownictwa, niedoskonałość ich pracy podczas eksploatacji wymaga zdecydowanej korekty.

Największym mankamentem powyższego rozwiązania jest łatwość uszkodzenia obróbki blacharskiej oraz powstawanie nieszczelności pomiędzy obróbką i papą podczas ruchów termicznych konstrukcji. Sytuację pogarsza fakt wklejania obróbki między warstwy papy bez dodatkowego kotwienia jej do konstrukcji dachu (program egzamin ustny).

Obróbka dylatacji pomiędzy dwoma sąsiadującymi budynkami względnie pomiędzy dwoma częściami budynku o różnych wysokościach powinna umożliwić nie tylko przeniesienie odkształceń poziomych, lecz również odkształceń pionowych spowodowanych nierównomiernym osiadaniem sąsiednich części budynku. Podstawowym błędem popełnianym przez projektantów bądź wykonawców jest w tym przypadku łączenie obu budynków poprzez obróbkę dylatacji wykonanej ze sztywnej blachy (opinie o programie).

Dylatacje przy ścianach szczytowych

Rozwiązanie takie z reguły doprowadza do zniszczenia połączenia oraz przecieków spowodowanych nieszczelnościami powstałymi przy ruchach konstrukcji. W obu tych rozwiązaniach przyjęto zasadę uniezależnienia ruchu obróbki blacharskiej od ruchów poziomych i pionowych konstrukcji (segregator aktów prawnych). Podany sposób rozwiązania dylatacji przy dwóch częściach budynku o niejednakowych wysokościach powinien być również stosowany wszędzie tam, gdzie ponad połać dachową wystają nadbudówki wykonane z gazobetonu, np. maszynownie dźwigów, wystające części klatek schodowych itp.

W murach gazobetonowych praktycznie nie ma możliwości wykonania „wydry”. Wykonywanie zaś tradycyjnej jednoczęściowej obróbki, zabezpieczonej jedynie od góry tynkiem, prowadzi do nieszczelności oraz zniszczenia tynku wskutek ruchów termicznych dachów, do których mocowane są obróbki. W nowoczesnym budownictwie w większości przypadków nie stosuje się tradycyjnych rozwiązań kominów z cegły. Rolę ich spełniają kominy prefabrykowane.

Ze względu na trudności technologiczne powstające w czasie produkcji kominy prefabrykowane nie mają „wydry” umożliwiającej prawidłowe wykonanie obróbki (promocja 3 w 1). W pierwszym okresie realizacji budownictwa uprzemysłowionego wykonawcy stosowali tradycyjne rozwiązania obróbki kominów, które z powodu braku „wydry” nie mogły zapewnić szczelności połączeń. Przecieki wód opadowych występowały w miejscach połączenia obróbki z kominem oraz w miejscach połączeń blachy. Doraźny sposób uszczelnienia obróbki polega na zaklejeniu połączenia obróbki blacharskiej z kominem samoprzylepną taśmą uszczelniającą pod nazwą Izofolia 1.