Dynamiczny element

Rosnący i dynamiczny element stanowi w gospodarce mieszkaniowej wszystkich omawianych krajów sektor uspołeczniony (państwowy i spółdzielczy, w jakimś stopniu między sobą wymienny). Sektor ten jest związany z realizacją podstawowych gospodarczych i społecznych celów polityki mieszkaniowej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wspólne elementy wymienionych modelów gospodarki mieszkaniowej wynikają ze stosunków własnościowych i związanych z tym celów i form działania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Oto niektóre ważniejsze:

1. eliminacja motywu zysku jako bodźca i celu działania, a pozostawienie jako celów bądź zaspokajanie potrzeb społecznych (sektor państwowy), bądź potrzeb własnych (sektor indywidualny); pośrednią formę stanowi działalność spółdzielcza;
2. włączenie gospodarki mieszkaniowej do systemu planowania i zarządzania całą gospodarką narodową, podporządkowanie jej ogólnym społeczno-gospodarczym celom rozwoju; znajduje to wyraz w planowym ustalaniu proporcji oraz wielkości nakładów finansowych i materialnych, a także w polityce standardowej;
3. podjęcie przez państwo choć w różnych formach i zakresie bezpośredniej działalności gospodarczej zarówno w dziedzinie budownictwa, jak i eksploatacji zasobów;
4. ingerencja w drodze administracyjnej bądź ekonomicznej w kształtowanie się stosunków mieszkaniowych w pozostałych sektorach (uprawnienia budowlane).

Powyższy zespól czynników stwarza wystarczające ramy dla realizacji ogólnych zadań polityki mieszkaniowej, wynikających z programów przekształceń społecznych i gospodarczych stawianych sobie jako cel przez kraje należące do grupy krajów socjalistycznych. Programy te formułują zadania nie tylko w zakresie poprawy warunków mieszkaniowych lecz również dalszych zmian stosunków społecznych i zmian w systemie zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. Ogólnie nazwę te zadania preferencjami społecznymi w odróżnieniu od preferencji indywidualnych jednostek (program egzamin ustny).

Cele mieszkalnictwa

Z tego punktu widzenia mieszkanie może być teoretycznie ujmowane bądź jako rodzaj częściowo odpłatnego lub nawet bezpłatnego świadczenia społecznego dla jednostki ze strony państwa (społeczeństwa), bądź też jako swego rodzaju dobro powszechnego użytku, które ze względów społecznych wymagać może częściowo subwencjonowania, lecz dla którego rozdziału a w pewnym zakresie i produkowania posługujemy się mechanizmem rynkowym. Między tymi dwoma wypadkami znajduje się oczywiście szereg rozwiązań pośrednich. W dzisiejszym stanie rzeczy model radziecki zbliżony jest bardziej do pierwszego rozwiązania, model jugosłowiański do drugiego (opinie o programie).

Te dwie koncepcje mają również odmienne aspekty ekonomiczne. W pierwszej państwo i jego organy obojętne, czy to będą organizacje centralne, czy lokalne władze terenowe (gminy) przejmują na siebie obowiązek gromadzenia środków na cele mieszkaniowe pochodzących głównie z innych działów gospodarki narodowej i dysponowania nimi. W drugim zainteresowany w gromadzeniu środków oraz w dokonywaniu wyboru między różnymi rodzajami konsumpcji jest również poszczególny obywatel, faktyczny czy potencjalny konsument (segregator aktów prawnych).

Stwarza to możliwości dodatkowego gromadzenia środków na cele mieszkalnictwa. W takim też ujęciu mieszkalnictwo staje się aktywnym działem gospodarki narodowej, a mieszkanie może odgrywać coraz większą rolę jako czynnik równowagi na rynku konsumpcyjnym. Nie jest na pewno rzeczą przypadku, że tendencja do zwiększenia udziału środków własnych ludności w finansowaniu budownictwa i gospodarki mieszkaniowej występuje najwyraźniej w Polsce krajach o mniejszych możliwościach ekonomicznych i znacznie mniejszym nasileniu rozmiarów budownictwa mieszkaniowego niż w Rosji, w którym od szeregu lat nasilenie budownictwa mieszkaniowego znajduje się na najwyższym w Europie poziomie (promocja 3 w 1). W problemy te stały się żywsze dopiero w ostatnich latach, gdy wystąpiły przejawy bieżących trudności gospodarczych, a na ich tle zmniejszenie rozmiarów budownictwa mieszkaniowego.