Działanie agresywne
Podwyższenie wytrzymałości chemicznej betonu przez dodatek trasu nie jest spowodowane nierozpuszczalnością wytwarzanych uwodnionych krzemianów wapnia, związki te bowiem nie są wytrzymałe na działanie agresywne. Roztwory agresywne odwodniają hydratyzujące z cementu związki, zmieniając je w mieszaninę kwaśnych żelów (program uprawnienia budowlane na komputer). Najistotniejszy składnik tej mieszanki stanowi żel Si02. Żel ten wywiera wpływ uszczelniający na kamień cementowy, zatykając pory i uodporniając beton na działania agresywne.
Poza tym w stosunku do innych żelów, które powstają przy odwapnianiu cementu, żel ten jest najmniej przepuszczalny.
Obecność jonów K w roztworach agresywnych działa rozluźniająco na szkielet żelu Si02 i powiększa w ten sposób przepuszczalność jonów S04 i Cl, co może wpłynąć na trwałość betonu komórkowego w czasie (program uprawnienia budowlane na ANDROID)..
Poza wymienionymi dwoma podstawowymi składnikami betonu komórkowego - kruszywem i spoiwem (uzupełnionymi dodatkami chemicznymi) - istnieją jeszcze dodatkowe składniki surowcowe betonu komórkowego, a mianowicie:
- spulchniacze (proszek aluminiowy, rzadziej piana),
- gips surowy,
- emulsja zmniejszająca napięcie powierzchniowe wody zarobowej. Spulchniacze gazotwórcze (proszek glinowy Al) (uprawnienia budowlane).
Proszek aluminiowy wchodzi w reakcję chemiczną z wodorotlenkiem wapnia, powstającym z hydratacji wapna palonego lub hydrolizy cementu. Powstały przy tej reakcji wodór spulchnia masę odlewu gazobetonowego.
Jednocześnie przy wyrastaniu wyrobu następuje, na skutek wydzielania się gazu w sposób pulsacyjny, zjawisko jak gdyby zawibrowania ścianek komórek masy gazobetonowej. Dzięki temu gazobeton uzyskuje korzystniejszą strukturę od pianobetonu (program egzamin ustny).
Spulchniacze pianotwórcze
Wg normy RN-59/MBiPMB-08014, obecnie nowelizowanej, proszek glinowy do produkcji betonów lekkich powinien odpowiadać następującym wymaganiom technicznym:
- powinien mieć postać blaszek, łusek lub płatków, w celu równomiernego reagowania z alkaliami zarobu,
- stopień rozdrobnienia powinien być taki, aby pozostałość na sicie tkanym o boku oczka 0,09 mm nie przekraczała 2%, a na sicie o boku oczka 0,063 mm - 15%,
- powierzchnia krycia proszku glinowego powinna zawierać się w granicach 4000-5500 cm2/g,
- ilość wywiązywanego wodoru z 1 g proszku glinowego w środowisku alkalicznym stosowanego do produkcji betonu lekkiego belitowego (BLB) powinna wynosić po 2 minutach 2-4 ml, po 8 minutach 32-40 ml i po 16 minutach 50H-70 ml,
- ilość wywiązywanego wodoru z 1 g proszku glinowego stosowanego do produkcji pianogazosilikatu (PGS) powinna wynosić po 2 minutach 2-h4 ml, po 8 minutach 35-f-45 ml i po 16 minutach 60-70 ml (opinie o programie),
- zawartość glinu aktywnego w proszku glinowym powinna wynosić co najmniej 96%,
- wilgotność proszku glinowego nie powinna przekraczać 0,1%,
- zawartość tłuszczów nie powinna wynosić więcej niż 1%,
- proszek glinowy nie powinien zawierać obcych domieszek i zlepionych grudek.
Ostatnio wprowadza się pasty wykonane z mydeł syntetycznych i proszku glinowego, co w znacznym stopniu ułatwia dozowanie i spulchnianie wyrobów.
Dla ścisłości należy podać, że w ramach prac badawczych Zakładu Badań i Doświadczeń Przemysłu Silikatowego w roku 1961/62 przeprowadzono próby nad zastosowaniem wody utlenionej jako spulchniacza betonu komórkowego i osiągnięto pozytywne wyniki (segregator aktów prawnych).
Należy sądzić, że z chwilą obniżki cen wody utlenionej (na rynku światowym zarysowują się tendencje spadkowe), ten rodzaj spulchniacza będzie mógł być z powodzeniem zastosowany.
Próby zastąpienia w skali przemysłowej proszku glinowego innymi bardziej ekonomicznymi środkami gazującymi przez długi czas nie przynosiły żadnych efektów.
Próbowano użyć w tym celu emulsję sodową utwardzoną, nie dało to jednak całkowicie pozytywnych rezultatów, gdyż okres trwałości piany był krótszy niż czas wiązania masy.
Technologia „Embetu” może całkowicie wyeliminować stosowanie proszku glinowego w krajach nie posiadających własnej produkcji tego spulchniacza. Metoda polega na uzyskaniu wzrostu objętości masy w okresie przed związaniem, podobnie jak ma to miejsce przy użyciu proszku glinowego (promocja 3 w 1).
