Dźwigary łukowe

Dźwigary łukowe KBOS, analogiczne do KBO, lecz składane z trzech lub czterech segmentów; stosowano je w trzech typowych rozpiętościach 18, 21 i 24 m oraz w wariantach sprężenia (podstawowych i wzmocnionych), a także z modyfikacjami oznaczanymi datą wprowadzenia do zestawu elementów typowych; obowiązujące projekty typowe dotyczą elementów: KBOS-18/66, KBOS-21/68 oraz KBOS-24/ /66 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Dźwigary kratowe KBS, łukowe ze sprężonym pasem dolnym; połączenia pasów stanowi skratowanie dwudzielnymi krzyżulca- mi; typowe elementy tej grupy miały rozpiętość 30 m i zależnie od szczegółowej konstrukcji pasów nazwano je od pierwszych zastosowań KBS-30-Krzeszowiee i KBS-30-Odra. Ponadto dla większych rozpiętości wprowadzono prototypowe dźwigary KBS-36-Strzybnica i KBS-42-Ilangar (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wszystkie wymienione dźwigary były sprężane kablami Freyssinela 12 0 5 lub 18 0 5 mm, a ich producentem i wykonawcą sprężania były Strzybnickie Zakłady Konstrukcji i Elementów Żelbetowych ,,Konsbet” w Strzybnicy (obecnie Zakład „Prefabet”). Najszerzej stosowano elementy KBOS i KBO (najwięcej w latach 1954-1966). Obecnie elementy produkowane są w niewielkiej liczbie, wskutek tendencji do preferowania dźwigarów stalowych, a także wskutek powiększenia rozpiętości typowych belek strunobetonowych (uprawnienia budowlane). Na ograniczenie stosowania dźwigarów kablobeto- nowych wpłynęły także awarie dachów hal, spowodowane wadami wykonawstwa i niewłaściwym użytkowaniem obiektów. W innych krajach, gdzie wprowadzono dźwigary nieco później niż w Polsce, są one współcześnie znacznie szerzej stosowane, niejednokrotnie w bardzo śmiałych, lekkich konstrukcjach (program egzamin ustny).

Podparcie płyt dachowych

Oprócz dźwigarów dachowych stanowiących bezpośrednie podparcie płyt dachowych, wykonuje się kablobetonowe podciągi, ,na których opiera się belki lub ramy będące podporami przekrycia. Elementy takie, z racji znacznego ciężaru, są betonowane i sprężane na stanowiskach przyobiektowych, a następnie jako prefabrykaty montowane w konstrukcji szkieletu nośnego (opinie o programie).

Do specjalnych obiektów budownictwa miejskiego, a także wyjątkowo dużych hal, np. hangarów lotniczych, stosowane są zintegrowane przekrycia pozwalające na uzyskanie dużych rozstawów słupów. Przekrycia stadionów sportowych, zwłaszcza krytych pływalni i lodowisk, były w różnych krajach obiektami nowatorskich pomysłów, zarówno w aspekcie konstrukcyjnym, jak i technologicznym. Przykładem współczesnych tendencji technologicznych jest przekrycie lodowiska w Augsburgu. W rozwiązaniu tym duży segment dachu zestawiano w poziomie terenu z elementów prefabrykowanych i sprężano kablami, a następnie podnoszono na ostateczny poziom (segregator aktów prawnych).

W konstrukcjach monolitycznych przekrycie powierzchniowe stosowano najczęściej w postaci łukowych łupin lub dźwigarów sklepieniowych. Przykładem realizacji tego typu jest wielonawowy obiekt miejski w Bukareszcie (jedno z pierwszych zastosowań kabli Freyssinela zakrzywionych przestrzennie).

Stropy sprężone rozwijają się w dwóch postaciach:

• konstrukcji drobnowymiarowych, najczęściej z ceramicznymi pustakami wypełniającymi,    
• elementów płytowych na całą rozpiętość pomieszczeń.

W obydwu przypadkach sprężenie spełnia dwa główne zadania zmniejsza ciężar własny oraz ugięcia w stosunku do podobnych rozwiązań żelbetowych. Stropy z drobnych elementów są to konstrukcje gęstożebrowe dostosowane do prostych tradycyjnych metod wznoszenia budynków mieszkalnych (promocja 3 w 1). Składają się one najczęściej z elementów ceramicznych (żeberek lub pustaków) oraz z betonu uzupełniającego. Cięgna sprężające o niewielkim przekroju przebiegają w otworach lub bruzdach i scalają kształtki w dogodne do montażu żeberka stropowe. Sprężenie odbywa się na przyobiektowych stanowiskach w technologii strunobetonu. Sprężone stropy gęstożebrowe najbardziej rozpowszechniły się we Francji i w Szwajcarii.