Efektywność nagrzewania betonu

Na efektywność nagrzewania betonu największy wpływ mają cementy zapewniające największą jego wytrzymałość w wyznaczonych okresach przy możliwie minimalnym ich zużyciu. Obróbka cieplna w dużym stopniu przyspiesza twardnienie betonów na cementach mieszanych i mało aktywnych, zyskujących przy niej większą wytrzymałość względną niż betony na cementach portlandzkich (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jednakże przy fabrycznym wytwarzaniu wyrobów dla otrzymania maksymalnej wytrzymałości betonu i w krótszych okresach celowe jest stosowanie cementów portlandzkich. Skuteczność stosowania cementu do betonu poddawanego obróbce cieplnej ocenia się tak według uzyskanej absolutnej wytrzymałości w kG/cm² natychmiast po jego ogrzaniu w czasie, jak również według wytrzymałości względnej. Zwykle najskuteczniej naparzają się betony na cementach szybkotwardniejących bez dodatków lub zawierających do 10% aktywnych dodatków mineralnych i o normalnej gęstości zaczynu cementowego nie większej niż 27%, jak również na szybkotwardniejących portlandzkich cementach żużlowych wysokich marek zawierających nie więcej niż 30% aktywnego żużla (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Skuteczność obróbki cieplnej betonu zależy nie tylko od jego rodzaju i marki, lecz również od mineralogicznego składu cementu. Na podstawie badań radzieckich i zagranicznych można uważać, że dla krótkotrwałej obróbki cieplnej betonu najbardziej korzystne są cementy, zawierające ilość alitu C₃A trzykrotnie większą niż belitu CS, sprzyjającego twardnieniu betonu w następnych okresach. Odnośnie do C₃^4, to przy nagrzewaniu betonu wywiera on dodatni wpływ, zwiększając stopień hydratacji C₃S i przyspiesza ją, a zawartość C_aAF w początkowym okresie praktycznie nie wywiera żadnego wpływu (uprawnienia budowlane).

Czas trwania izotermicznego cyklu

Najbardziej pożądane są cementy z zawartością 50-65 C₃S i do 8% C₃A. Cementy takie przy właściwie ustalonych warunkach obróbki cieplnej i dalszego twardnienia betonu pozwalają uzyskać wytrzymałość nie mniejszą niż wytrzymałość betonu po 28 dniach normalnego twardnienia. Betony na cementach wysokoglinowych mają od razu po obróbce cieplnej małą wytrzymałość i w 28 dniu jej niedobór osiąga 20% w porównaniu z betonem twardniejącym w sposób naturalny (program egzamin ustny).

Ze zwiększeniem miałkości cementu czas nagrzewania betonu ulega skróceniu. Niezależnie od mineralogicznego składu klinkieru cementu portlandzkiego, wytrzymałość kamienia cementowego, wyznaczająca wytrzymałość betonu, zależy od struktury kryształów wodokrzemianów wapniowych, tworzących się przy hydratacji cementu, i charakteru ich zrostów. Przy zwiększonej zawartości (do 10h-15%) C₃A w kamieniu cementowym celowe jest wprowadzenie przy przemielaniu cementu zwiększonego dodatku gipsu (do 5h-7% w przeliczeniu na S0₃) (opinie o programie).

Czas trwania izotermicznego cyklu naparzania wyrobów można skrócić (do 1,5-2 razy) przez zastosowanie nowego rodzaju rozszerzającego się cementu portlandzkiego, w skład którego, obok cementu portlandzkiego, wchodzi 4-r-7°/o żużla wysokoglinowego, 7-hlO°/o gipsu dwuwodnego i dodatek hydrauliczny. Prócz tego wykorzystanie takiego cementu w grubo- ściennych, o złożonej konfiguracji, elementach wyklucza pojawienie się w nich rys skurczowych po naparzaniu (segregator aktów prawnych).

Bardzo celowe jest zastosowanie do 10% aktywnych dodatków krzemionkowych (żużla lub trypli) przy cieplnej obróbce ze zwykłym czasem jej trwania 10-bl2 godz. i wymaganej 28-dniowej wytrzymałości betonu.

Beton na cementach żużlowych portlandzkich marek 200 i 300 (z zawartością żużla ponad 30%) należy stosować do wyrobów, w stosunku do których nie wysuwa się specjalnych wymagań odnośnie do mrozoodporności lub odporności na działanie czynników atmosferycznych. Przy tym, dla uzyskania wytrzymałości fabrycznych równych wytrzymałości cementów portlandzkich tej samej marki, należy do 30% przedłużyć czas trwania izotermicznego nagrzewania, albo zwiększyć o 10% zużycie cementu (promocja 3 w 1).