Ekspansywny cement gipsoglinowy

Ekspansywny cement gipsoglinowy ma wszystkie zalety cementu opisanego poprzednio, a nie ma jego wad, gdyż koszty jego produkcji są niższe, a ponadto jest to cement wolnowiążący. Produkuje się go drogą wspólnego mielenia spieku boksytowo-wapiennego i gipsu półwodnego (program uprawnienia budowlane na komputer). Cement ten normowany jest postanowieniami GOST. 11052-64, która przewiduje dwie jego marki: 40 i 50 (w MPa)” i postanawia, że pęcznienie po 28 dniach powinno wynosić nie mniej niż 0,3% i nie więcej niż 1,0%.

Pęcznienie cementów ekspansywnych próbowano wykorzystywać do sprężania stali zbrojeniowej w betonie, jednak procesy pęcznienia omawianych cementów są trudne do opanowania i regulowania, a ponadto wywołują one zbyt małe siły sprężające (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Niezależnie od tych niedoskonałości, cementy ekspansywne są w Rosji z powodzeniem stosowane do zalewania szczelin w budynkach zestawionych z prefabrykatów, uszczelniania pęknięć betonu, izolacji obudowy szybów kopalnianych, podlewania płyt fundamentowych ciężkich maszyn itp. Dążność do pełniejszego opanowania procesu pęcznienia i do stworzenia nieograniczonych możliwości sterowania wielkością ekspansji powoduje, że prace badawcze w tym zakresie prowadzone są intensywnie zarówno w ZSRR i w USA.

Najpowszechniej dziś stosowany materiał budowlany, jakim jest beton - wśród wielu niewątpliwych zalet - wykazuje jedną właściwość,
która z punktu widzenia ekonomiki współczesnego uprzemysłowienia budownictwa traktowana jest jako bardzo istotna wada. Wadę tę stanowi powolne narastanie wytrzymałości, uwarunkowane powolnym przebiegiem reakcji składających się na proces hydratacji cementu w naszych normalnych warunkach klimatycznych, a więc w temperaturach dodatnich, ale rzadko przekraczających 30°C (uprawnienia budowlane).
To powolne dojrzewanie twardniejącego cementu jest sugestywnie symbolizowane przez bardzo rozpowszechniony zwyczaj charakteryzowania marki cementu za pomocą liczby wyrażającej jego normową wytrzymałość na ściskanie osiąganą dopiero po 28 dniach twardnienia. Ten zwyczaj oparty na wieloletniej tradycji wykazuje zadziwiającą trwałość, choć coraz częściej tradycyjna liczba marki cementu uzupełniana bywa danymi dotyczącymi wytrzymałości, których uzyskiwanie gwarantowane jest we wcześniejszych terminach twardnienia (program egzamin ustny).

Technologia betonu

W dążeniu do przyspieszania narastania wytrzymałości od dawna stosuje się wytwarzanie cementów z dużą zawartością alitu, które następnie poddaje się bardzo drobnemu zmieleniu. Znane jest także wprowadzenie pewnych substancji chemicznych do mieszanki surowcowej, które modyfikują strukturę niektórych minerałów klinkierowych w kierunku zwiększenia ich aktywności w stosunku do wody (opinie o programie).

Niektóre przyspieszające twardnienie dodatki wprowadza się dopiero do cementu w czasie jego mielenia, a nawet wraz z wodą zarobową do betoniarki.
W wielu gałęziach technologii chemicznej przebieg reakcji stanowiących ich podstawę przyspiesza się przez prowadzenie procesów technologicznych w podwyższonych temperaturach.
Jest rzeczą zrozumiałą, że także w przypadku technologii betonu świadomie sięgnięto do przyspieszania procesu jego twardnienia drogą pielęgnacji dojrzewających wyrobów betonowych w podwyższonych temperaturach.

Produkuje się ponadto cementy o specjalnych właściwościach, których głównymi składnikami są nie krzemiany, lecz gliniany wapniowe. Te tzw. cementy glinowe stosuje się szczególnie w robotach budowlanych wymagających szybkiej realizacji oraz do betonowania w niskich temperaturach (segregator aktów prawnych).
Wysokie wytrzymałości we wczesnych terminach twardnienia zapewnia alit, toteż cementy szybkotwardniejące są w zasadzie cementami alitowymi, czyli mającymi zwiększoną zawartość tego wysokowapniowe- go minerału.

Przy planowaniu produkcji klinkieru alitowego należy się liczyć z ograniczeniami, jakie narzuca tu technologia i ekonomika spiekania wysokowapniowej mieszanki surowcowej. Mieszanki takie są trudno spiekalne, toteż do ich obróbki niezbędne są wysokie temperatury i przedłużony czas przebywania spiekanego materiału w strefie najwyższych temperatur. Pociąga to za sobą zwiększenie jednostkowego zużycia materiałów ogniotrwałych, a także obniżenie wydajności pieca (promocja 3 w 1).