Elastooptyka

Obecnie elastooptyka stanowi szeroko opracowaną i często stosowaną metodę analizy naprężeń do rozwiązywania całego szeregu zagadnień z zakresu płaskiego i przestrzennego stanu naprężenia i to zarówno przy obciążeniach statycznych jak i dynamicznych.

Nadmienić należy, że wyniki otrzymuje się stosunkowo szybko i bez nakładu większych kosztów przy dostatecznej dla techniki dokładności (program uprawnienia budowlane na komputer).
W badaniach elastooptycznych wykorzystuje się światło spolaryzowane, przy czym wykorzystuje się tu polaryzację liniową i kołową stanowiącą szczególny przypadek polaryzacji eliptycznej.
W przypadku polaryzacji liniowej wektor świetlny 1 zachowuje stałą płaszczyznę drgań 2. Drgania te można przedstawić jako płaską sinusoidę, przy czym rzutem tej sinusoidy na płaszczyznę prostopadłą do kierunku promienia świetlnego jest odcinek prostej. Światło spolaryzowane liniowo rozchodzi się w ośrodkach izotropowych zachowując stałą płaszczyznę drgań przy stałej amplitudzie A wektora świetlnego.

W przypadku polaryzacji kołowej, lub eliptycznej koniec wektora świetlnego czoła promienia (fali) zakreśla w przestrzeni linię śrubową odpowiednio na powierzchni walca kołowego lub eliptycznego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Istnieje wiele metod otrzymywania światła spolaryzowanego, m. in. światło spolaryzowane liniowo można otrzymać wykorzystując zjawisko odbicia, załamania i rozpraszania światła.
W elastooptyce dla wytworzenia światła spolaryzowanego liniowo stosuje się przeważnie tzw. filtry polaryzacyjne. Szczególnie często stosowane są filtry polaryzacyjne zbudowane przy wykorzystaniu odpowiednio uporządkowanych kryształków heparatytu wtopionych w cienką warstwę plastyku (uprawnienia budowlane).

Filtry te zwane polaroidami przepuszczają tylko promienie świetlne drgające w jednej ściśle określonej płaszczyźnie, a inne wygaszają. Jeżeli promień świetlny przeszedłszy przez polaryzator P spotyka na swej drodze drugi filtr polaryzacyjny - analizator A, to w zależności od wzajemnego polaryzacji (płaszczyzn, w których drgają Wyjaśnimy z kolei na czym polega zjawisko dwójłomności wymuszonej (program egzamin ustny).

Izotropowe ciała przezroczyste

Stwierdzono, że niektóre izotropowe ciała przezroczyste poddane obciążeniu przybierają anizotropowe własności optyczne i zachowują się tak jakby składały się z elementarnych kryształów o osiach optycznych pokrywających się z jednym z kierunków naprężeń głównych w danym punkcie. Zjawisko to charakterystyczne np. dla szkła, celuloidu i wielu żywic syntetycznych nazwano dwójłomnością wymuszoną (opinie o programie).

Dzięki temu spolaryzowany promień świetlny trafiwszy na naprężony punkt płaskiej tarczy z „materiału dwójłomnego” rozszczepi się na dwa spolaryzowane promienie drgające w płaszczyznach wzajemnie prostopadłych wyznaczonych przez kierunki naprężeń głównych w danym punkcie. Elementarne badanie elastooptyczne przebiega następująco. Wykonujemy model badanego elementu konstrukcyjnego z materiału przezroczystego charakteryzującego się zjawiskiem dwójłomności wymuszonej, obciążamy go odpowiednio, a następnie przepuszczamy przez niego wiązkę światła spolaryzowanego. Towarzyszą temu zjawiska, których efekt optyczny obserwujemy na ekranie (segregator aktów prawnych).

Droga promienia świetlnego jest następująca: polaryzator, obciążony model, analizator, ekran. Rozpatrzmy efekt optyczny wywołany naprężeniami w modelu przy zastosowaniu światła monochromatycznego o określonej długości fali. Spolaryzowany promień świetlny po przejściu przez polaryzator, padając na naprężony punkt modelu O, rozszczepia się na dwa spolaryzowane promienie z kierunkami drgań pokrywającymi się z kierunkami naprężeń głównych w danym punkcie oj, o2.

Promienie te przechodząc przez badany model z różną prędkością doznają w efekcie (po przejściu przez model) przesunięcia 5 (promocja 3 w 1).. Wartość tego przesunięcia jest wprost proporcjonalna do różnicy naprężeń głównych (oi — o2), grubości 5 modelu.