Elastyczne powłoki

Wielkie zainteresowanie budzą tworzywa sztuczne w zastosowaniu do licowania murów. Tynki takie powinny być dużo lżejsze od zwykłych, różnobarwne i o wiele bardziej odporne na działanie czynników atmosferycznych, a zwłaszcza bardzo szkodliwej atmosfery miast przemysłowych. Podczas Konferencji Berlińskiej odbytej w 1956 r. i poświęconej zastosowaniu tworzyw sztucznych w budownictwie zagadnienie to było bardzo żywo dyskutowane i pozytywnie ocenione przez przedstawicieli przemysłu budowlanego inspiratorów tej dyskusji (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zagadnienie to znajduje się na razie we wstępnej fazie doświadczeń. Podstawowe materiały stanowią zawiesiny polioctanu winylu (w Niemczech Zach. różnego typu Mowilithu), polimerów estrów kwasu akrylowego (Acronale) oraz kopolimerów styrenu, przede wszystkim z butadienem. Dają się one barwić najkorzystniej pigmentami nieorganicznymi odgrywającymi jednocześnie rolę wypełniacza. Zawiesiny te zagęszczone odpowiednim dodatkiem pigmentu do konsystencji plastycznej zaprawy odznaczają się doskonałą przyczepnością do porowatego podłoża, po wyschnięciu zaś dają elastyczne powłoki, odporne na działanie czynników atmosferycznych. Jak się zdaje, na razie używa się ich najchętniej na powłoki utrwalające zwykły tynk (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Najbardziej wypełnione zawiesiny dają się łatwo modelować, nadają się więc dobrze do prac sztukatorskich.

Większe znaczenie mają hydrofobowe powłoki silikonowe, otrzymywane przez hydrolizę metylosilikonianu sodowego (substancji pokrewnej szkłu wodnemu, lecz zawierającej reszty organiczne) w słabo kwaśnym środowisku dwutlenku węgla, zawsze obecnego w atmosferze. Wystarczy jedna doba, aby na tynku powleczonym roztworem metylosilikonianu sodowego wytrąciła się niewidoczna, bardzo mocno związana z podłożem błona silikonowa tak cienka, że nie utrudnia przenikania gazów, lecz całkowicie nie przepuszczająca wody (uprawnienia budowlane). Tego rodzaju uodpornienie stosuje się do tynków higroskopijnych, tzn. przede wszystkim wykonywanych z zapraw wapiennych lub z polioctanu winylu. Powłoki z innych tworzyw sztucznych są zazwyczaj wystarczająco niewrażliwe na wilgoć i takiej hydrofobizacji nie wymagają (program egzamin ustny).

Powłoki silikonowe

Przy omawianiu tej metody zwróćmy uwagę na to, że wyjątkowo silne własności hydrofobowe są cechą charakterystyczną silikonów, tzn. związków, które formalnie możemy wyprowadzić z krzemionki (Si0₂)_n, np. z kwarcu, w której część tlenu zastąpiono grupami organicznymi (opinie o programie). Działają one na cząsteczki wody tak odpychająco, że uniemożliwiają jej przyleganie do impregnowanej cegły, szkła, ceramiki czy tkaniny. Jeśli np. wylać emulsję benzenu z wodą na sączek sporządzony z papieru zaimpregnowanego żywicą silikonową, benzen przesączy się, a woda pozostanie na sączku. Powłoki silikonowe mogą wyeliminować niebezpieczeństwo, jakie stanowią złącza płyt rdzeniowych (np. Holoplast) dla odporności ścian (segregator aktów prawnych). Jak już wyżej wspomniano, zaletą licówki porowatej jest równomierne chłonięcie wody, podczas gdy zupełnie niehigroskopijne powierzchnie płyt rdzeniowych nie przyjmują wilgoci, która spływając może wsiąknąć w spoiny między płytami i tą drogą przenikać w głąb konstrukcji.

Polioctan winylu nadaje się nie tylko na tynki, lecz także do uszlachetniania betonu. 5-10-procentowy dodatek zawiesiny polioctanu winylu nie tylko poprawia wspomniane wyżej zalety betonu, ale wyraźnie powiększa jego odporność mechaniczną i chemiczną (promocja 3 w 1). Szczególnie chętnie stosuje się polioctan winylu jako dodatek do zaprawy cementowej, używanej do naprawiania uszkodzonych powierzchni betonowych, gdyż moc wiązania między starym betonem a warstwą uszlachetnioną jest znacznie większa niż w przypadku użycia betonu zwykłego. Stara powierzchnia wymaga tylko spłukania kurzu i zapewnienia chłonności wody (np. przez zmycie ewentualnych resztek smaru); wszelkiego rodzaju nacinanie powierzchni jest zbędne.