Przeniesienie sił na beton

Wśród tych ostatnich można wyodrębnić 2 zasadnicze rodzaje w zależności od sposobu przeniesienia sił na beton:
a) bloki oporowe,
b) bezpośrednie zabetonowanie cięgien sprężających (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pierwsze dwie grupy zakotwień opierają się na działaniu klina, a więc dla przytrzymywania drutów wykorzystane jest zjawisko tarcia. W zakotwieniach stożkowych zagadnienie klinowania jest rozwiązane jako układ przestrzenny; jeden stożek blokujący klinuje większą liczbę drutów i rozkład sił dociskających w drutach jest uzależniony od odkształceń stożka (zagadnienie statycznie niewyznaczalne). W zakotwieniach klinowych mamy najczęściej do czynienia z klinami płaskimi, przytrzymującymi tylko dwa druty, czy nawet jeden drut (aczkolwiek rozmieszczenie ich przestrzenne może być najróżniejsze), w każdym zaś razie ustrój tego zakotwienia jest z punktu widzenia teoretycznego statycznie wyznaczalny (tzn. w układzie przestrzennym jeden klin może blokować najwyżej 3 druty). Oba typy zakotwień występują niekiedy łącznie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Zakotwienia na gwint i nakrętkę stosowane są do pojedynczych prętów sprężających. Należy zwrócić uwagę, że gwint może występować jako element konstrukcyjny również w innych typach zakotwień (niezależnie od sposobu uchwytu drutów), np. dla przeniesienia za pomocą nakrętki siły sprężającej na beton, lub dla umożliwienia zaczepienia urządzenia naciągowego (uprawnienia budowlane).
Zakotwienia głowicowe polegają na uchwyceniu drutów (lub linki) w odpowiedniej głowicy o najróżniejszym rozwiązaniu konstrukcyjnym (metalowej, betonowej itp.), przekazującej z kolei siły na beton przez bezpośredni docisk, bądź też za pośrednictwem odpowiednich podkładek, gwintów, nakrętek itd.

Zakotwienia przez przyczepność, nie posiadające oddzielnych kotwiących urządzeń mechanicznych powstają np. przez bezpośrednie zabetonowanie drutów z jednej strony, podczas gdy z przeciwnej strony następuje naciągnięcie kabla. Inne systemy polegają na owinięciu wiązki drutów wokół odpowiednich bloków oporowych umieszczonych na obu końcach ustroju sprężanego i następnym rozparciu bloków. Uchwycenie końców drutu następuje tylko np. na jego końcach (bez względu na wielkość kabla), za pomocą prostych niewielkich uchwytów. Metodę tę stosuje się zwłaszcza do dużych konstrukcji mostowych (program egzamin ustny).

Zakotwienia stożkowe

W wyżej omówionych systemach, sprężenie polega na naciągu kabla w kierunku podłużnym (opinie o programie). Znane są również rozwiązania opierające się na zastosowaniu cięgien sprężających o odmiennym sposobie sprężania, polegającym np. na zmianie formy geometrycznej kabla, na rozszerzaniu się betonu (betony ekspansywne), na dostarczeniu na budowę kabli wstępnie naciągniętych itd. Systemy te zaliczamy do metod specjalnych, aczkolwiek wiele konstrukcji sprężanych tymi metodami wykazuje wszelkie cechy ustrojów kablobetonowych.

Poszczególne systemy patentowe obejmują zazwyczaj całokształt zagadnień związanych ze sprężaniem, konstrukcją kabla i zakotwienia, zespołem urządzeń naciągowych, kontrolnych itd., toteż omawiając je będziemy te czynniki traktować kompleksowo. System zakotwień stożkowych, został opracowany przez E. Freyssineta, jako jeden z pierwszych systemów sprężania; wzorują się na nim rozliczne późniejsze modyfikacje (segregator aktów prawnych). Znalazł on bodaj największe rozpowszechnienie dzięki swej uniwersalności i ekonomiczności. Kable są zestawiane najczęściej z 12 drutów 0 5 lub 0 7 mm, w układzie koncentrycznym i w oryginalnym rozwiązaniu usztywniane wewnętrzną spiralką oraz wkładkami rozdzielczymi. Konstrukcję kabla umieszczonego w osłonce zabezpieczającej przed związaniem drutów z betonem.

Zakotwienia stożkowe wymagają specjalnych naciągarek o podwójnym działaniu, umożliwiających naciąg drutu i wciśnięcie stożka. Widok takiej naciągarki o działaniu hydraulicznym, z głowicami wymiennymi na 6, 8 i 12 drutów 0 5 mm (promocja 3 w 1).