Elektrody zasadowe

Elektrody zasadowe mają otulinę o dużej zawartości zasadowych węglanów wapnia, magnezu i fluorytu. Topią się wolniej, nadają się do spawania we wszystkich pozycjach, przeważnie prądem stałym (program uprawnienia budowlane na komputer). Należy je stosować przede wszystkim do spawania grubych (g ^ 20 mm) przekrojów sztywnych konstrukcji, do spawania stali węglowych i niskostopowych o normalnej i podwyższonej zawartości węgla, trudniej spawalnych. Stale o granicy plastyczności Re = 350 MPa należy spawać wyłącznie elektrodami zasadowymi. Dają one spoiny o bardzo dobrych własnościach mechanicznych, w szczególności plastycznych.

Przed spawaniem elektrody zasadowe muszą być dokładnie wysuszone w temperaturze 250-350°C przez okres ok. 1,5 godz.; w związku z tym potrzebne są odpowiednie suszarki.
Elektrody rutylowe zawierają w otulinie duże ilości dwutlenku tytanu. Topią się szybko, nadają się do spawania we wszystkich pozycjach przy użyciu prądu stałego i zmiennego, w zakresie podobnym do elektrod kwaśnych. Można je stosować do spawania blach grubości g = 20 mm ze stali Kc< 350 MPa, jeżeli nie jest wymagana wysoka udarność w obniżonych temperaturach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Elektrody utleniające zawierają w otulinie tlenki żelaza i manganu w związku z tym obniżają w spoinach zawartość węgla i manganu. Nadają się do spawania stali niskowęglowych w złączach, których własności mechaniczne nie są wysokie, natomiast wymagany jest dobry wygląd lica.

Elektrody celulozowe zawierają w otulinie znaczne ilości celulozy. Nadają się do spawania prądem stałym lub zmiennym; tworzą głęboki przetop. Własności mechaniczne spoin  przeciętne (uprawnienia budowlane).
Do spawania w atmosferze dwutlenku węgla stali o wytrzymałości niższej 500 MPa stosuje się niskowęglowe druty o podwyższonej zawartości krzemu (0,6H-1,0% Si) oraz manganu (0,8-1,4% Mn), a niekiedy również aluminium i tytanu.

Własności stali

Do spawania lukiem krytym stali niskowęglowych i stali o podwyższonej wytrzymałości stosuje się druty elektrodowe o małej zawartości węgla (max 0,12% C) i zmiennej zawartości manganu, zależnej od stosowanego topnika (program egzamin ustny).
Podczas wytwarzania wyrobów hutniczych, a następnie ich przetwarzania w wytwórniach konstrukcji stalowych, powstają w stali lokalne znaczne zmiany składu chemicznego, zmiany własności mechanicznych oraz zmiany stanu naprężeń. Z tego rodzaju zmianami własności fizycznych materiału należy liczyć się zarówno przy projektowaniu konstrukcji stalowych, jak i przy ustalaniu technologii ich wykonania. Znajomość tych zagadnień ułatwia zastosowanie właściwych materiałów i rozwiązań konstrukcyjnych oraz umożliwia ocenę potrzeby stosowania dodatkowych zabiegów technologicznych, zapewniających właściwą jakość wykonania konstrukcji stalowej (opinie o programie).

Własności stali jako tworzywa konstrukcyjnego ustalają się w procesach hutniczych, zwłaszcza podczas odlewania i walcowania, i związane są z krystaliczną budową stali.
Podczas krzepnięcia stali powstają ośrodki krystalizacji, wokół których formują się ziarna krystaliczne o nieregularnym zarysie, lecz złożone z regularnych kryształów. Kryształy mają budowę uporządkowaną, jednakże w regularnej sieci kryształów występują defekty i zakłócenia, tzw. wakanse, czyli punktowe nieobsadzone miejsca w sieci, oraz dyslokacje polegające na nieciągłości niektórych płaszczyzn sieci. Tego rodzaju zakłócenia w budowie kryształów, których liczba jest znaczna (gęstość dyslokacji może dochodzić do miliona na cm ), mają poważny wpływ na zdolność stali do odkształceń plastycznych (segregator aktów prawnych).

Odkształcenia te polegają na przesuwaniu się jednej części kryształu po drugiej wzdłuż pewnych płaszczyzn zwanych płaszczyznami poślizgu. Metal bez dyslokacji miałby znacznie większą wytrzymałość, byłby jednak kruchy. Z drugiej strony zwiększenie liczby dyslokacji ponad pewną granicę, na przykład przez zgniot, rozdrobnienie ziaren obróbką cieplną, itp., wpływa na podwyższenie wytrzymałości, gdyż dyslokacje usytuowane w różnych płaszczyznach hamują poślizg. Podobny efekt można uzyskać przez blokowanie dyslokacji za pomocą tzw. faz utwardzających, stosując określone dodatki stopowe (utwardzanie dyspersyjne) (promocja 3 w 1).