Elektromagnetyczne uchwyty

Elektromagnetyczne uchwyty mogą być stosowane tylko do materiałów ferromagnetycznych. Urządzenie składa się z talerza chwytnego z zamontowanymi kilkoma elektromagnesami. Obudowa talerza chwytnego jest dostosowana do zamontowania w urządzeniach, które spełniają określone zadanie w pracach montażowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Siła docisku uchwytu elektromagnetycznego zależy od grubości blachy. Przy blasze grubości 10 mm można uzyskać siłę 15 kN na jednym talerzu.
Bardziej wszechstronne w użytkowaniu są siłowniki hydrauliczne. Urządzenie składa się z cylindra 1 i tłoka przemieszczanego ciśnieniem oleju doprowadzonego przewodem z pompy hydraulicznej 2. Cylinder mocuje się w uchwycie, którego kształt i udźwig mogą być dobrane według katalogu producenta do określonych potrzeb. Urządzenie do naprowadzania krawędzi blach do wspólnej płaszczyzny składa się z cylindra hydraulicznego 1 i śruby nastawczej 2 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przed użyciem urządzenia do blachy niżej położonej zostaje dospawany sworzeń z płaskim łbem 3. Po doprowadzeniu ciśnienia do cylindra zmienia się poziom blachy górnej, który ustala się śrubą nastawczą. Zbliżenie blach do styku uzyskuje się cylindrem z odpowiednim uchwytem jarzma. Do blach muszą być przyspawane zaczepy. Cylindry hydrauliczne są produkowane również dla dwustronnego działania, z wymiennymi końcówkami różnych kształtów, o różnej wysokości konstrukcyjnej. Mogą one być wykorzystywane do urządzeń działających jak prasy (uprawnienia budowlane).
W obiektach halowych belki dachowe o konstrukcji kratowej są elementami wielokrotnie powtarzającymi się.

Złożone z kilku kształtowników pasy i pręty są składane i spawane oddzielnie we wzornikach lub w oprzyrządowaniu. Belkę kratową składa się na wypoziomowanym łożu, na którym umocowane są elementy oporowe, zapewniające właściwe rozmieszczenie prętów kraty. Zazwyczaj pierwsza belka kratowa jest wykorzystywana jako wzornik do składania następnych belek. Po założeniu prętów i blach węzłowych części łączy się spoinami sczepnymi i całą belkę przenosi się na stanowisko spawania (program egzamin ustny).

Konstrukcja wsporcza

W celu zwiększenia dokładności w zachowaniu zewnętrznych wymiarów belki, jako bazę wyjściową do składania przyjmuje się części podporowe belki i otwory na śruby do połączenia z konstrukcją wsporczą. Przyjmując za stałą rozpiętość belki L, ustawia się w sposób nieprzesuwny elementy oporowe dla montażu części składowych belki. Wymiary te muszą być zachowane ze względów montażowych. Części podporowe belki kratowej w stanie luźnym przykręca się do elementów oporowych, a następnie składa się pręty skratowania (opinie o programie). W zależności od stopnia powtarzalności i stypizowania rozwiązań konstrukcyjnych w belkach mogą mieć zastosowanie zmechanizowane elementy pomocnicze do mocowania części w czasie składania.

Przy składaniu belek kratowych, których pasy i krzyżulce są wykonywane z dwóch kątowników połączonych za pomocą jednej blachy węzłowej, wykorzystuje się połówkę belki jako wzornik. Na ułożonej połówce belki kratowej 1 z przynależnymi blachami węzłowymi i przewiązkami układa się drugą połówkę belki 2 jako replikę, również z przynależnymi blachami węzłowymi (segregator aktów prawnych). Po spawaniu oddzielnie jednej połówki, zdejmuje się ją i przenosi na drugie stanowisko, otrzymując dwie połówki belki na dwóch stanowiskach.

Na drugim stanowisku dostawia się jedynie kątowniki uzupełniające przekrój prętów belki kratowej 3, które łącznie z połówką belki 2 stanowią całość. W tej operacji wykonuje się resztę spoin łączących pręty, bez konieczności odwracania belki (promocja 3 w 1).

Sposoby składania części w zespoły konstrukcyjne uwzględniają wpływy dalszych operacji, przede wszystkim spawania, oraz możliwości przeprowadzenia obróbki mechanicznej. W większości przypadków składanie części odbywa się łącznie z częściowym spawaniem niektórych połączeń przy wykonaniu spoin sczepnych lub też z całkowitym wykonaniem spoin.