Elektronagrzew

Elektronagrzew polega na przepuszczaniu przez beton (będący przewodnikiem w początkowym stadium twardnienia) wyrobu prądu elektrycznego zmiennego, którego energia wskutek oporności środowiska zamienia się w cieplną, nagrzewając beton według założonego reżymu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Beton nagrzewa się prądem elektrycznym podłączonym za pomocą elektrod metalowych umieszczonych wewnątrz lub na powierzchni wyrobu. Sąsiednie elektrody dołącza się do różnych faz sieci (zasilanej zwykle prądem trójfazowym o częstotliwości przemysłowej) w taki sposób, aby w betonie między przyległymi elektrodami powstawało pole elektryczne określonego potencjału. Rozmieszczenie elektrod w wyrobie powinno zapewniać zaprojektowaną gęstość prądu oraz równomierne pole elektryczne i cieplne na całym przekroju wyrobu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Równomierność rozkładu temperatury w betonie zależy od jego jednorodności. Przy różnej przewodności elektrycznej oddzielnych odcinków wyrobu powstają w nagrzewanym betonie gradienty temperaturowe do 20-^40°C. Przy braku zabezpieczenia zewnętrznej powierzchni wyrobu przed utratą ciepła gradient między jego jądrem i częścią zewnętrzną również będzie znaczny. W wyrobach gęsto zbrojonych bliskie rozmieszczenie stref zbrojonych przy elektrodach prowadzi do nierównomierności pola elektrycznego, co wywołuje nadmierne zużycie energii elektrycznej i niejednakowe nagrzanie wyrobu na jego przekroju (uprawnienia budowlane).

Realizacja elektronagrzewu

Między nagrzewaniem elektrycznym i parowym nie ma zasadniczej różnicy pod względem oddziaływania cieplnego i przyspieszenia twardnienia betonu, natomiast charakter wymiany ciepła i wilgoci z otaczającym środowiskiem, jak również kierunek prądów elektrycznych i migracji wilgoci są różne. Przy elektronagrzewie wyrobów w otwartych formach trzeba stosować izolację zapobiegającą wyparowywaniu wilgoci z odkrytych powierzchni wyrobów, a w zimie na poligonach ocieplać formy przy nagrzewaniu betonu na otwartym powietrzu (program egzamin ustny).

Przy elektronagrzewie w porównaniu z nagrzewem systemem kontaktowym następuje szybsze i jednoczesne podnoszenie temperatury na całym przekroju wyrobu. Nie wolno jednak stosować zbrojenia poprzecznego, a zatem również gęsto zbrojnych szkieletów (przy tym z warstwą ochronną o grubości nie większej niż 2-3 cm), stanowiących odcinki o zwiększonej przewodności prądu (opinie o programie). Prócz tego utrudnione jest wzmożone zbrojenie płyt dolnych pięter budynków wielokondygnacyjnych, a przy produkcji w formach metalowych cienkościennych gęsto zbrojonych elementów o profilu złożonym, z metalowymi wkładkami, powstają trudności z izolacją elektryczną i zapewnieniem równomiernego pola elektrycznego, cieplnego i wilgotnościowego wokół nagrzewanego wyrobu.

Jako elektrody prętowe służą obrzynki stali zbrojeniowej średnicy 6-10 cm, wpuszczane do betonu (zwykle prostopadle do osi podłużnej elementu) i rozmieszczane w odległości od siebie określanej z obliczenia (mniej więcej 20-30 cm), przede wszystkim w zależności od zaprojektowanego natężenia prądu. Końcówki elektrod wystają nieco z betonu dla przyłączenia przewodu (segregator aktów prawnych).

Elektrody strunowe wykonuje się z takiej samej stali lub drutu 3-P4-milimetrowego splecionego w 2 lub 3 nitki, co zwiększa powierzchnię elektrod, i ustawia wzdłuż wyrobu, wyprowadzając ich końcówki na zewnątrz dla podłączenia do sieci. Niezbędną pozycję struny zapewnia się, zamocowując ją izolatorami z zaprawy lub drewna.

Elektrody blaszkowe lub taśmowe wykonuje się ze stali 1,5-2-milimetrowej i zamocowuje na grzejnych płytach lub bokach form z drewna lub z tworzyw sztucznych. Jednolite płytyelektrody mogą jednocześnie służyć jako boki lub dna form (promocja 3 w 1). Przy elektronagrzewie wyrobów w formach bateryjnych celowe jest stosowanie form kombinowanych, w których elektrodami mogą być ścianki metalowe boczne lub działowe, a tarcze czołowe i podkłady powinny być wykonane z materiałów dielektrycznych.