Samodzielne pokrycia dachowe

Powłoki stanowiące samodzielne pokrycia dachowe powinny odznaczać się dobrą przyczepnością do podkładu, wytrzymałością na rozciąganie przy znacznej ciągliwości, odpornością na czynniki atmosferyczne i dużą trwałością (program uprawnienia budowlane na komputer). Spośród materiałów tego rodzaju wyróżnia się przede wszystkim poli- chloropren (neopren) stosowany z dodatkiem wypełniaczy i pigmentów na wielu poważnych obiektach za granicą. Masa nakładana jest na podkłady żelbetowe warstwą 1-3 mm. Stanowi ona dobry materiał zwłaszcza do krycia powierzchni wielokrzywiznowych. Do wzmacniania powłoki stosuje się taśmy samoklejące na wszystkich spoinach, przy rynnach, korytach itp.

Do krycia dachów żelbetowych może być stosowana, oprócz neoprenu, powłoka z żywicy poliestrowej i epoksydowej. Oba rodzaje powłok wykonuje się ze wzmocnieniem ich wkładką z welonu lub tkaniny z włókien szklanych - w przypadku krycia dachów monolitycznych albo bez wzmocnienia taką wkładką - przy kryciu dachów z prefabrykowanych płyt falistych lub fałdowanych (małe powierzchnie prefabrykatów) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wkładki z włókien szklanych mają na celu przeciwdziałanie rysom skurczowym. Powłoki z wymienionych żywic mogą być bezbarwne lub zabarwione dodatkiem pigmentów o sprawdzonej odporności na działanie światła. Przy stosowaniu płyt prefabrykowanych falistych lub fałdowanych konieczne jest uszczelnienie złączy kitem trwale plastycznym (uprawnienia budowlane).

Przygotowanie masy do wykonania powłoki odbywa się na placu budowy i polega na zmieszaniu odważonych ilości składników i naniesieniu gotowej masy na czysty i suchy podkład za pomocą pędzli lub wałków malarskich (futrzanych). Grubość każdej warstwy w powłoce wynosi 0,1-0,3 mm (program egzamin ustny). Ogólna grubość powłoki wynosi 0,5-1,0 mm (maximum). Każdy podkład cementowy powinien być uprzednio zafluatowany.

Pokrycia tarasów

Wzmacnianie powłoki wkładkami z włókien szklanych odbywa się przez ułożenie welonu lub tkaniny na pierwszej warstwie powłoki i przywałkowanie jej do podkładu przy użyciu dodatkowej ilości masy (opinie o programie). Następna wkładka może być układana (na ważniejszych obiektach) w analogiczny sposób na pierwszej, a ostatnia warstwa powłoki powinna kryć wszystkie włókna w sposób ciągły. Należy przewidywać dylatacje w powłoce co 5 m w obu kierunkach, a ile jest ona wzmocniona włóknem szklanym.

Przygotowana masa powinna być zużyta w ciągu 50-70 minut, gdyż po upływie tego czasu zaczyna twardnieć. Najlepiej przygotowywać małe porcje masy do zużycia w ciągu 30-40 minut. Masę nakłada się pędzlem, przy czym każdą następną warstwę nakłada się po wyschnięciu poprzedniej. Żywica Polimal 109 tworzy powłoki zbyt sztywne i łatwo pękające, natomiast dodatek żywicy Polimal 151 nadaje im pewną sprężystość i giętkość, co przedłuża trwałość powłok oraz ich szczelność. Zastosowanie tych powłok znajduje się w stadium doświadczalnym (segregator aktów prawnych).

Pokrycia tarasów i stropodachów mogą być rozpatrywane jedynie łącznie z izolacją cieplną i parochronną, a tarasy dodatkowo łącznie z posadzkami lub warstwami ochronnymi z materiałów sypkich.

W zależności od rodzaju materiału ocieplającego i sposobu jego umieszczenia w stropie ustala się położenie izolacji parochronnej oraz pokrycia chroniącego przed wodą opadową. Istnieje kilka możliwości usytuowania warstwy ocieplającej w ustroju stropowym. Rozwiązania, w których warstwę ocieplającą umieszczono na stropie, pod stropem. W zasadzie warstwa cieplna powinna być chroniona przed zawilgoceniem od góry i od dołu(promocja 3 w 1). Od góry zadanie to powinno spełniać pokrycie, od spodu natomiast izolacja parochronna. Izolację tę można opuścić jedynie w dwu przypadkach jeżeli w pomieszczeniu pod tarasem lub stropodachem wilgotność względna w okresie zimowym w pokojowej temperaturze nie przekracza 50% jeżeli zapewni się odpowietrzenie przestrzeni między warstwą cieplną, a pokryciem.