Elementy poziomie i krzyżulce

Słupy ustawia się na specjalnych podkładkach lub na podwalinie z belek drewnianych. Odstęp słupów przy wykonywaniu wypraw zewnętrznych wynosi 2,00 do 3,00, zwykle 2,50 m. Słupy te stawia się w dwóch rzędach. Poszczególne części rur łączy się ze sobą przy pomocy łącznika. Łącznik ten nasadza się na oba końce łączonych rur i zaciska śrubami. Tak samo łączy się na długość elementy poziomie i krzyżulce (program uprawnienia budowlane na komputer).

Do słupów przymocowuje się wzdłuż budynku stężenia poziome w odległości około 2,00 m w pionie, będące jednocześnie poręczami, przy pomocy specjalnych łączników, których konstrukcja jest bardzo różna, zależnie od kraju i patentu. Sposób obmyślenia łączników jest istotą danej konstrukcji rusztowania. Maculce (poprzeczki ścienne) przymocowuje się do słupów pionowych łącznikami krzyżowymi. Rozstaw poprzeczek w pionie wynosi 1,80 m, długość do 1,80 m, szerokość pomostu roboczego, który układa się na poprzeczkach, max 1,50 m.
Na maculcach układa się deski pomostowe, potem odbojnice.

Przymocowuje się je do rur przy pomocy specjalnych strzemion. Konstrukeję uzupełniają krzyżulce, umocowane do słupów łącznikami. Ponadto są specjalne urządzenia, służące do przymocowania rusztowania do muru (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W Polsce stosuje się na razie złącza importowane z zagranicy, jednakże są już poczynione kroki do rozpoczęcia produkcji tych złączy w kraju według rodzimych wynalazków. W części tej opiszemy rodzaje wypraw nie wchodzących w zakres normalnych wypraw wewnętrznych lub zewnętrznych, a wymagających bądź specjalnego wykonania przez wysoko kwalifikowanych rzemieślników, bądź też przyrządzania specjalnie dobranych szlachetnych materiałów (uprawnienia budowlane).

Podamy tu więc najpierw opis przyrządzania zapraw normalnych służących jako podłoże pod wyprawy szlachetne, dalej podamy opis suchych mieszanek do przygotowywania tych wypraw i opis wykonywania podłoża. Dalej opiszemy sposoby wykonywania wypraw szlachetnych i stiuków, sztukaterii gipsowych i sgraffito, kończąc rozdział na podaniu odnośnych pozycji kosztorysów wzorcowych.

Zaprawa wapienna

Jest ona podstawowym materiałem do wypraw wewnętrznych a częściowo też i zewnętrznych (program egzamin ustny).
Przy stosowaniu wapna gaszonego używa się powszechnie mieszaniny o składzie: jedna część objętościowa ciasta wapiennego na trzy części objętościowe ostrego piasku rzecznego lub kopanego. Zaprawa ta twardnieje na powietrzu, należy ją więc stosować tylko tam, gdzie powietrze ma bezpośredni dostęp, a więc nie w wilgotnych piwnicach.
Zaprawę wapienną przyrządza się w ten sposób, że najpierw miesza się starannie ciasto wapienne z wodą, a dopiero potem dodaje potrzebna ilość piasku (opinie o programie).

Lepsze wyniki daje mieszanie mechaniczne niż ręczne. Konstrukcję mieszadła do zaprawy wapiennej, i pionowej osi obrotowej. Wydajność tej mieszarki wynosi kilka m3 zaprawy na godzinę. Na 1 m3 gotowej zaprawy 1:3 wychodzi 315 do 330 litrów ciasta wapiennego i 950 do 1000 litrów piasku. Przypominamy, że do wypraw nie wolno używać wapna gaszonego, młodszego niż dwa miesiące. Piasek powinien być ostroziarnisty, a więc raczej rzeczny niż kopalniany (choć nieraz bywa odwrotnie) (segregator aktów prawnych).

Zaprawę z wapna hydratyzowanego (w proszku) przyrządza się w ten sposób, że najpierw rozrabia się wapno z wodą, a potem dosypuje piasek. Niektórzy jednak wolą przedtem zmieszać na sucho wapno z piaskiem, a potem dopiero dolewać wodę. Stosunek mieszaniny (objętościowo) wynosi tu 1:3 do 1:4. W celu nadania zaprawie lepszej urabialności dobrze jest dodać do niej nieco ciasta z wapna gaszonego.

Na 1 m:i gotowej zaprawy 1:3 wychodzi około 330 1 (około 200 kg) wapna w proszku, 1000 1 piasku i 300 1 wody. Na jeden worek zawierający 50 kg (około 85 litrów) wapna dajemy 250 1 piasku. Zaprawa ta nie nadaje się do pomieszczeń wilgotnych, chyba że dodamy do niej cementu (promocja 3 w 1). Otrzymujemy wtedy zaprawę wapienno-cementową.