Elementy ściany zewnętrznej

Elementy ściany zewnętrznej łączono z konstrukcją budynku za pomocą prętów spawanych. Element pasmowy łączono na krawędziach pionowych w dwóch poziomach. Do wystającego zbrojenia prefabrykatów przyspawano odcinek pręta, który następnie w ten sam sposób łączono ze zbrojeniem wystającym ze ściany poprzecznej (program uprawnienia budowlane na komputer). Po wykonaniu połączenia złącze zalewano betonem. Filarki międzyokienne były spawane do ścian poprzecznych i dodatkowo do elementów parapetowo-nadprożowych. Schemat pracy statycznej ściany tego typu nie jest jednoznaczny. Połączenie ściany zewnętrznej z konstrukcją budynku jest tego rodzaju, że obciążenia z tej ściany przekazywane są częściowo na stropy i ściany poprzeczne, a częściowo na filarki międzyokienne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Do najbardziej kłopotliwych usterek, jakie wystąpiły w ścianach zewnętrznych należy zaliczyć rysy i spękania elementów z betonu komórkowego oraz zaoliwioną i zapyloną ich powierzchnię. Rysy w elementach wystąpiły po ok. 2-3 latach eksploatacji. Ich grubość dochodziła do 1-2 mm, a kierunek był nieregularny i przypadkowy (uprawnienia budowlane). Ponadto wbudowywane prefabrykaty miały uszkodzenia i ubytki krawędzi oraz naroży, które po montażu uzupełniano zaprawą. Na skutek tego powierzchnia ściany wykazywała po naprawach duże nierówności. W ścianach z płyt scalonych z dwóch części występowały ponadto nierówne spoiny, spowodowane przekroczeniem tolerancji produkcji i montażu.

Jako fakturę zewnętrzną stosowano przecierki z zaprawy cementowej, które jednak odpadały. W innych budynkach stosowano płynną tapetę, która też ulegała czasem odspojeniu i odpadaniu (program egzamin ustny). Przyczyną tego była za- oliwiona i zapylona powierzchnia zewnętrzna ściany; przy produkcji była to powierzchnia dna formy. W ścianach tych nie stwierdzono przeciekania i przemarzania, występowało natomiast zjawisko odpadania faktury i niszczenia betonu komórkowego (opinie o programie).

Zaprawa wypełniająca złącza

W budynkach tego typu eksploatowanych przez kilka lat przeprowadzono w Warszawie badania stanu zbrojenia elementów i złączy. W budynkach ze ścianami z elementów pasmowych i filarków międzyokiennych obserwacje powierzchni elewacji wykazały liczne rysy i spękania elementów. W wielu miejscach rysy przebiegały wzdłuż zbrojenia płyt, mimo braku większych uszkodzeń korozyjnych prętów w tych miejscach. Pęknięcia widoczne były również wzdłuż złączy elementów. Zaprawa wypełniająca złącza dawała się dość łatwo usunąć, a potem widoczne były ślady zaoliwionej powierzchni elementów w tym miejscu (segregator aktów prawnych).

W niektórych budynkach dokonano odkrywek zbrojenia. Na przykład w badanej odkrywce nr 1 grubość otuliny zbrojenia betonem komórkowym wynosiła 12-20 mm. Zbrojenie na większej części powierzchni było czyste, jedynie miejscami widoczne były drobne plamki rdzy, głównie w miejscu połączenia prętów podłużnych i poprzecznych. Powłoka latek- sowo-cementowa na zbrojeniu była bardzo cienka i krucha, przy wykonywaniu odkrywek odpadała od zbrojenia lub pozostawała na betonie.

W odkrywce nr 2 w pobliżu złącza pionowego występowały pionowe pęknięcia płyt. Stwierdzono, że beton był zaoliwiony w czasie produkcji również w strefie zbrojenia. Na zbrojeniu tym występowały punktowe ogniska korozji. Powłoka ochronna na zbrojeniu była bardzo cienka (promocja 3 w 1).

W jednym z budynków, w nie zamieszkanym w tym czasie lokalu, wykonano odkrywkę do złącza elementów. W odkrywce na poziomie parapetu stwierdzono, że złącze nie jest wypełnione betonem oraz jest nieszczelne (stwierdzono przewiewanie). Pręty zbrojenia złącza pokryte były produktami korozji stali koloru ciemnobrązowego. Zbrojenie płyty skorodowane było w nieznacznym stopniu. Powłoka na prętach płyty była bardzo cienka, krucha i łatwo odspajająca się od powierzchni zbrojenia. W odkrywce wykonanej na poziomie podłogi stwierdzono, że złącze wypełnione jest betonem. Pręty złącza były metalicznie czyste. Na zbrojeniu płyty występowały punktowo procesy korozji.