Fabryka produkująca wciągarki

Przy podnoszeniu wciągarką ciężarów należy stosować zawsze zapadkę na kole zębatym, która uniemożliwia ruch powrotny bębna, zabezpieczając w ten sposób ludzi i otwór przed następstwami, jakie mogą wydarzyć się w razie wymknięcia się korby z rąk robotnika. Pamiętać również należy, że praca dwiema korbami jednocześnie wymaga mniej siły, niż praca tych samych ludzi jedną korbą (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy opuszczeniu przewodu wiertniczego z hamulca, obsługujący go powinien bezwzględnie stać zwrócony twarzą do otworu i pilnie obserwować przebieg pracy, by móc natychmiast zareagować na możliwe niespodzianki.

Zdarza się, że podczas wyciągania dużych ciężarów wciągarka pochyla się w kierunku otworu, podnosząc przy tym tylną płozę. Zaradzić temu można dociskając tylną płozę belką, którą jednym końcem wsuwa się pod przednią śrubę i opiera się na tylnej śrubie łączącej boczne blachy wciągarki, naciskając drugi koniec belki w dół. Nie wolno posługiwać się w tym celu żerdziami, które mogą się wygiąć, stając się niezdatne do wiercenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wciągarka wieżowa jest zmontowana na dwóch beleczkach, które przykręca się śrubami do dwóch świec czworonoga, zbliżonych do siebie na długość beleczek. Przy umocowaniu wciągarki do trójnoga trzeba zastosować dodatkową konstrukcję między świecami, które nie mogą być do siebie dowolnie zbliżone. Mogą to być np. dwa słupki, wkopane na około 0,5 m w grunt i oparte o dwie poziome beleczki, przymocowane do świec wieży. Wszystkie połączenia wykonuje się na śruby (uprawnienia budowlane).

Stosowanie zamiast wciągarek kołowrotu nie jest wskazane. gdyż bardzo utrudnia pracę i czyni ją niebezpieczną. Fabryka produkująca wciągarki określa średnicę liny, najwłaściwszą do danej wciągarki; taką linę należy stosować przy pracy. Uniknie się wówczas kłopotów, możliwych przy stosowaniu lin słabszych (program egzamin ustny).

Stan zawleczki

Aby przymocować linę do wciągarki jeden jej koniec obcina się równo i wsuwa w specjalny otwór w bębnie wciągarki. Poza wylotem otworu w odległości około 10 cm od końca przewiązuje się linę sznurkiem lub miękkim drutem. Koniec rozplata się, a następnie poszczególne druty zagina się do środka. Powstałe w ten sposób zgrubienie zaciąga się z powrotem do otworu w bębnie i unieruchamia śrubą dociskającą (opinie o programie).

Drugi koniec liny, na którym będziemy zawieszać ciężary, powinien mieć zaplecione ucho, zaopatrzone w specjalny metalowy ochraniacz. W warunkach polowych zamiast zaplatania liny stosuje się zaciski śrubowe w ilości 2-3 sztuk lub zaciski kowalskie. Linę przymocowuje się do narzędzia za pośrednictwem chomątka, zamykanego sworzniem z zawleczką lub śrubą. Stan zawleczki czy nakrętkę śruby należy sprawdzać przed każdym opuszczaniem narzędzia do otworu (segregator aktów prawnych).

W razie zerwania się liny można pracować nią dalej, związawszy zerwane końce węzłem płaskim i zabezpieczając dwoma zaciskami lub po prostu miękkim drutem. Podobnie jak nowy silnik dociera się na małych obrotach, również nową linę należy „przyzwyczaić” do pracy, stosując w początkowym okresie obciążenia nie przekraczające połowy obciążeń dopuszczalnych i unikając szarpania liny w stanie napiętym (promocja 3 w 1).

Krążki i bębny linowe powinny mieć wymiary, dostosowane do średnicy liny (patrz rozdział o krążkach). Jeden raz w miesiącu należy linę rozwinąć, oczyścić stalowymi szczotkami stwardniały smar i dokładnie przejrzeć. Wystające końce przerwanych drutów odciąć i linę nasmarować rozgrzanym towotem. W razie większej ilości przerwanych drutów należy linę przeznaczyć do lżejszej pracy lub wycofać z użycia. Nawijanie liny na bęben wciągarki należy wykonywać zawsze pod obciążeniem, by uzyskać dokładne przyleganie liny do bębna. Długość liny powinna być taka, by podczas pracy co najmniej 3-5 zwojów pozostawało zawsze na bębnie.