Falowanie

Falowanie nie od razu przybiera formę ostateczną. Turbulentny ruch mas powietrza, unoszących się nad wodą jako wiatr, przejawia się także w postaci wirów różnych wielkości. W czasie ruchu powietrza budzą się między nim a wodą, wskutek tarcia, naprężenia styczne do powierzchni wody, wprost proporcjonalne co do wartości do kwadratu prędkości wiatru, wskutek zaś istnienia wirów na powierzchnię przekazywane są również naprężenia normalne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ciśnienie atmosferyczne działające na powierzchnię morza nie jest wszędzie jednakowe, lecz ulega krótkookresowym pulsacjom, które przenoszą się na wodę, pobudzając jej warstwę wierzchnią również do oscylacji będących zaczątkiem falowania. Ogólny kierunek wiatru wskutek tarcia nadaje tym oscylacjom kierunek (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Tak więc ostatecznie pod działaniem wiatru na powierzchni obszarów wodnych tworzą się fale, będące periodycznymi zmianami kształtu powierzchni wody. Gładka poprzednio powierzchnia pod wpływem wiatru marszczy się w grzbiety i doliny, które przesuwają się w kierunku działania wiatru. To przesuwanie się fal jest zasadniczo jedynie objawem zmiany kształtu powierzchni, której rzeczywisty ruch materialnych cząstek wody odpowiada tylko w bardzo ograniczonym zakresie.

Wskutek losowego charakteru przekazywania energii tworzące się fale nie są regularne, gdyż skutki niezliczonych impulsów nakładają się na siebie, budząc nakładające się na siebie fale składowe, dające w sumie obraz bardzo nieregularnie zaburzonej powierzchni morza (uprawnienia budowlane).
Gdybyśmy jednak wyodrębnili z powstałego chaosu pojedynczą falę składową, to moglibyśmy stwierdzić, że bezpośrednią przyczyną falowania jest właśnie ów wspomniany wyżej, ograniczony, a będący bezpośrednim skutkiem działania impulsów wiatru ruch cząstek wody, który teoretycznie, w ramach poszczególnych fal składowych, odbywa się po zamkniętych orbitach kołowych lub eliptycznych, zataczanych w płaszczyznach pionowych, zgodnie z kierunkiem posuwania się fal. Ruch ten, nazywany ruchem orbitalnym, odznacza się właściwą sobie, a zależną od prędkości wiatru liniową prędkością orbitalną, od której znowu zależy prędkość rozchodzenia się fal (program egzamin ustny).

Rozkołys

Jak z powyższego opisu wynika, na obszarze bezpośredniego działania wiatru, rzeczywista fala na powierzchni morza nie jest nigdy prawidłowa i ma kształt niesymetryczny: jej stok nawietrzny jest łagodniejszy od stoku zawietrznego. Nieprawidłowość tę zawdzięcza fala nierównomiernemu działaniu wiatru, zarówno co do nasilenia, jak i kierunku. Te nieregularne porywy wiatru powodują powstawanie fal w różnych kierunkach, z których co prawda jeden dominuje, ale tworzące się fale mają nierówne wysokości i nakładając się na siebie dają w sumie bardzo nieregularny kształt powierzchni morza. Fala taka jest wymuszona i nazywana bywa falą „żywą" (opinie o programie).

Dopiero po ustaniu wiatru lub po wyjściu fali poza obszar jego działania, gdy mniejsze, zaburzające regularność kształtu, fale wygasną pod wpływem oporów tarcia i lepkości wody, fala staje się swobodna, przybiera formę symetryczną i bardziej regularną. Nosi ona w tej postaci nazwę fali rozkołysu lub fali martwej. Fala ta, jak wykazały doświadczenia, ma większą energię (i zwykle nieco większy okres niż tej samej wielkości fala nieprawidłowa, przyjmując więc ją za podstawę obliczeń uzyskuje się większe bezpieczeństwo budowli.
Tak fala żywa, jak i rozkołys są falami oscylacyjnymi i ze względu na przesuwanie się ich grzbietów w określonym kierunku nazywa się je falami postępującymi (progresywnymi, postępowymi), w odróżnieniu od fal stojących opisanych dalej (segregator aktów prawnych).

Rozkołys nie jest jednak idealnie regularny, stwierdzono bowiem, że poszczególne pojedyncze fale rozkołysu następujące po sobie mają zwykle różne parametry. Fale występują zwykle w ciągach mniej lub więcej regularnych, przedzielonych strefami względnego spokoju. Ciągi te składają się z pewnej liczby fal o różnych parametrach i trudno jest na ogół ustalić parametry, które mogłyby być uważane za miarodajne. Staje się to możliwe dopiero po zastosowaniu do opisu zjawisk metod statystyki matematycznej i przedstawieniu falowania w postaci procesu stochastycznego (promocja 3 w 1).