Fenolowe żywice lakiernicze

Błony powstające z fenolowych żywic lakierniczych mają płaszczyznę błyszczącą i są stosowane do pokrywania metalu, drewna i mebli narażonych na duże zużycie oraz na działanie alkoholu i substancji do czyszczenia. Są one odporne na działanie wody, kwasów, ługów i smarów. Zabarwienie powłok wykazuje dużą trwałość (program uprawnienia budowlane na komputer).

Żywice fenolowe typu piecowego. Żywice te są odporne na działanie chemikaliów i rozpuszczalników; powierzchnie pokrywa się nimi albo przez zanurzenie przedmiotu, albo przez natryskiwanie. Mają zmienną giętkość i przyczepność, zależnie od rodzaju użytej żywicy. Należy je suszyć, aby maksymalnie wykorzystać ich własności. Małe przedmioty suszy się w piecu, a do większych elementów konstrukcyjnych stosowane są specjalne przenośne urządzenia grzejne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Żywice alkidowe. Żywice alkidowe różnią się od żywic fenolowych tym, że nie wymagają gotowania z olejem schnącym, który stanowi ich część integralną i jest dodawany w czasie procesu produkcyjnego. Sykatywy i zmiękczacze są używane tylko do przygotowania pokostów i lakierów. Żywice alkidowe są bardzo trwałe, zachowują swą giętkość i kolor, są jednak bardzo lepkie, chcąc więc ułatwić pracę przy nakładaniu ich pędzlem należy używać specjalnego rozpuszczalnika (uprawnienia budowlane).

Żywice mocznikowe. Żywice te stosowane są do białych i jasnych lakierów emaliowych. Powłoki mają trwały kolor i wykazują twardość oraz odporność na ścieranie, wilgoć i smary. Żywice polistyrenowe. Tłoczywa stosowane do wytwarzania błony są bezbarwne i niewrażliwe na działanie chemikaliów. Pozwala to producentom lakierów na dowolny dobór kolorów od jasnych do ciemnych odcieni. Żywice polistyrenowe stanowią podstawę dla pigmentów samoświecących. Używa się ich do posadzek o różnych wzorach jako składnika do mieszania z innymi składnikami tworzącymi błonę, jak np. pochodne celulozy (program egzamin ustny).

Pokrycia z lakierów celulozowych

Żywice te można z powodzeniem stosować do wnętrz o wysokiej wilgotności i płaszczyzn silnie narażonych na wilgoć (jak np. zakłady mleczarskie). Żywice chloro-octanowinylowe. Stosowane one są jako powłoki powierzchniowe i produkuje się je w dwu gatunkach: schnące na powietrzu i suszone sztucznie (opinie o programie). Przy sztucznym suszeniu osiąga się przyspieszone parowanie rozpuszczalników, maksymalną przyczepność i odporność na działanie chemikaliów. Żywice te dają powłokę twardą i lśniącą. Powierzchnie pokrywa się nimi za pomocą pistoletu natryskowego, wałka, pędzla lub przez zanurzenie; można je stosować do metali, betonu, tynku cementowego i azbestu oraz do pokrywania alkalicznych płyt ściennych. Powłoki są bezwonne, bez smaku i nie są trujące. Zastosowanie tych żywic do pokrywania tkanin i papieru opisano powyżej przy omawianiu płyt Vinylite.

Pokrycia z lakierów celulozowych należą do odmiennego typu powłok niż te, które opisano powyżej. W związku z ich zaletami dekoracyjnymi stosuje się je od wielu lat w zabudowaniach przemysłowych, szczególnie do tych wnętrz, w których wymagane jest szybkie schnięcie. Stosowanie ich jest jednak ograniczone z powodu wydzielających się par rozpuszczalników i dlatego podczas używania tych lakierów potrzebna jest odpowiednia wentylacja (segregator aktów prawnych).

Podstawowym składnikiem jednego z rodzajów lakieru celulozowego jest nitroceluloza, którą otrzymuje się przez przeróbkę lintersu bawełnianego ‘) z kwasem azotowym i siarkowym. Po rozpuszczeniu nitrocelulozy w rozpuszczalnikach, jak np. w acetonie, octanie amylowym, uzyskuje się roztwór podobny do lakieru. Następnie dodaje się plastyfikatory w celu uzyskania giętkości, a w końcu żywicę, która nadaje powłoce połysk i przyczepność (promocja 3 w 1).

W ten sposób po dodaniu odpowiednich barwników otrzymuje się rozmaite, barwne lakiery i emalie nitrocelulozowe. Lakiery nitrocelulozowe, wskutek parowania rozpuszczalnika, schną bardzo szybko. W związku z tym pokrywanie nimi powierzchni za pomocą pędzla jest utrudnione i wskazane jest natryskiwanie.