Formy konstrukcyjne betonowych podpór pośrednich

Formy konstrukcyjne betonowych podpór pośrednich

Częściami składowymi podpory pośredniej są: fundament, korpus, głowica z ławą

podłożyskową, ciosy podłożyskowe i gzyms. Płyty, ławy fundamentowe mogą być wykonane bezpośrednio na podłożu gruntowym lub na palach, ścianach szczelinowych, studniach, kesonach. Korpusy podpór znajdujące się w wodzie wykonuje się masywne o przekroju poprzecznym opływowym, a na terenie suchym - tarczowe, jednosłupowe lub ażurowe (wielosłupowe, ramowe). Mogą być utwierdzone w fundamencie lub połączone przegubowo z fundamentem i przęsłem. Przeguby nie mogą być zalewane wodą. Masywne filary rzeczne mogą być konstruowane z betonu niezbrojonego. Przy znacznej wysokości, powyżej wysokiej wody, można zmniejszyć ciężar stosując otwory, pustki wewnętrzne itp. Podpory z pustkami wewnętrznymi oraz podpory tarczowe, słupowe, ramowe wymagają stosowania zbrojenia. W podporach ażurowych należy dążyć do ograniczenia liczby elementów. Głowice podpór wymagają zbrojenia ciosów, gzymsów, odpowiednich spadków w celu odprowadzenia wody oraz wnęk dla siłowników umożliwiających wymianę łożysk.

Jeżeli pod mostem występuje zwężenie koryta rzeki i dochodzi do zwiększenia prędkości przepływu wody, to może mieć miejsce wymywanie cząstek gruntu (po przekroczeniu tzw. prędkości krytycznej) i następuje wtedy rozmycie dna. Może też występować lokalne rozmycie dna przy podporze w nurcie wywołane zaburzeniami przepływu wody. Aby zapobiec rozmyciu dna należy wykonać regulację rzeki: szerokości koryta, kierunku przepływu, profilu dna itp. obniżającą prędkość przepływu wody (promocja 3  w 1). W przypadku miejscowego rozmycia należy przede wszystkim umocnić grunt wokół podpory wykonując narzut kamienny, materace z faszyny obciążone narzutem kamiennym, kosze z siatek wypełnionych kamieniami (gabiony) itp.

Do uszkodzeń podpór można zaliczyć osiadania fundamentów, powierzchniową destrukcję betonu, miejscowe ubytki materiału, zarysowania, pęknięcia itp. Naprawy ciosów i ław podłożyskowych będą polegały głównie na usunięciu uszkodzonych fragmentów, uzupełnieniu zbrojenia, wykonaniu zabezpieczenia antykorozyjnego stali oraz nowych warstw betonu. Naprawy rys i pęknięć najlepiej jest wykonać metodą iniekcji, a odtworzenie uszkodzeń powierzchni - wykonując powłoki metodą torkretowania, bądź stosując opaski lub płaszcze ochronne. Fundamenty bezpośrednie mogą być wzmacniane poprzez zwiększenie podstawy lub zastrzykami uszczelniającymi i wzmacniającymi podłoże gruntowe. Wzmacnianie fundamentów palowych może polegać na zastosowaniu dodatkowych pali, mikropali, ścian szczelinowych, zastrzyków, iniekcji strumieniowej, przypór na palach itp. Przy wzmacnianiu przyczółków można wykonać odciążenie parciem gruntu stosując np. stabilizację gruntu cementem.