Oszczędność na kosztach instalacji

Oszczędność na czasie budowy i na suszeniu budynków dzięki wyeliminowaniu wapna, które twardniejąc wydziela znaczne ilości wody z zapraw i tynków. Zaprawa i tynki cementowo- gliniane szybciej schną, wobec czego budynek nadaje się wcześniej do zamieszkania (program uprawnienia budowlane na komputer).
Oszczędność na kosztach instalacji centralnego ogrzewania, gdyż dzięki zastosowaniu w ścianach zewnętrznych elementów z lekkim wypełniaczem zmniejsza się współczynnik przewodzenia ciepła.
Oszczędność na wykonaniu elewacji, gdyż cegła cementowo- gliniana może być potraktowana jako licówka, wobec czego tynki zewnętrzne stają się zbędne.

Obniżenie kosztów budowy, gdyż koszt wyprodukowanych cegieł, dachówek, pustaków oraz zapraw jest niższy od kosztu tradycyjnych materiałów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Biorąc pod uwagę uzyskane efekty gospodarcze, poparte prostym i łatwym procesem technologicznym nie wymagającym nakładów na stałą inwestycję i umożliwiającym produkcję systemem polowym lub bezpośrednio na miejscu budowy, oraz zalety techniczne nowego materiału nie możemy mieć żadnych wątpliwości co do celowości szerokiego stosowania tworzyw cementowo- glinianych w budownictwie (uprawnienia budowlane).
Jednak pomimo wielu udanych prób stosowania tworzyw cementowo-glinianych, materiał ten nie jest jeszcze dotychczas wykorzystany należycie w budownictwie.

Efekty techniczne i ekonomiczne poparte autorytatywnymi orzeczeniami Instytutu Techniki Budowlanej nie zostały przez wykonawców należycie docenione. Niezrozumienie korzyści, jakie można osiągnąć z dodatku gliny do cementu w materiałach budowlanych, kosztowało Państwo tysiące ton cementu, węgla, tysiące roboczo-godzin oraz wysokie sumy wydane na transport (program egzamin ustny).
Państwowa Komisja Planowania Gospodarczego wydała w marcu 1953 r. zarządzenie polecające szerokie stosowanie tworzyw cementowo-glinianych w budownictwie, nakładając z tego tytułu obowiązek przestrzegania tych zaleceń na poszczególne ministerstwa i instytuty budownictwa.

Różnorodność gatunków cementu

Rozwój nauki o cemencie oraz stałe zainteresowanie stroną teoretyczną procesu technologicznego produkcji cementu i jego własności fizyko-chemicznych i mechanicznych pozwoliły na dokładne poznanie właściwości oraz składu chemicznego i mineralogicznego cementu portlandzkiego, jak również procesów chemicznych zachodzących w cemencie w okresie jego wiązania i twardnienia (opinie o programie). W wyniku osiągnięć naukowych i praktycznych na tym odcinku produkuje się obecnie cementy o ściśle z góry przewidzianych własnościach fizyko-chemicznych i mechanicznych. Różnorodność gatunków cementu pozwala na ich właściwe stosowanie w budownictwie, a tym samym na racjonalne i oszczędne użytkowanie.

Znana jest np. produkcja cementów mieszanych zawierających oprócz klinkieru cementowego i 3% gipsu surowego, znaczne ilości (od 20 do 8D%) materiałów pochodzenia naturalnego (np. tufy wulkaniczne) albo odpadowego przemysłowego (np. żużel granulowany wielkopiecowy) (segregator aktów prawnych).
Zagadnienia teoretyczne i praktyczne dotyczące wpływu tych dodatków na jakość spoiwa cementowego zostały w większości wypadków rozwiązane. Inaczej przedstawia się sprawa ze spoiwami cementowo-glinianymi, gdyż kwestią wyjaśnienia wpływu, jaki na siebie wzajemnie wywierają glina i cement, stosunkowo mało się zajmowano.

Zanim przejdziemy do rozpatrzenia tego zagadnienia omówimy pokrótce dla łatwiejszego zrozumienia procesy fizyko-chemiczne, jakie zachodzą w czasie wiązania cementu. Cement zmieszany z wodą i z kruszywem twardnieje tworząc zaprawy lub betony formowane w monolityczne elementy budowlane.

Wiązanie cementu polega na tym, że powstałe przez wypalenie bezwodne minerały klinkieru cementowego po ich zmieleniu przechodzą pod wpływem dodanej wody ze stanu półpłynnego w stan stały, przy czym wydziela się wodorotlenek wapniowy i powstają różne minerały wtórne zawierające chemicznie związaną wodę (promocja 3 w 1). Są to uwodnione krzemiany, gliniany lub żelaziany wapniowe i inne związki uboższe lub bogatsze w wapno. Ich cechą wspólną jest to, że bardzo mało lub wcale nie rozpuszczają się w wodzie.