Frakcje benzolowe

W początkowym stadium destylacji przechodzą ze smoły wraz z wodą nisko wrzące frakcje lekkie (do temperatury 170°C), tzw. oleje lekkie o ciężarze właściwym 0,9 do 0,95. Po rozfrakcjonowaniu uzyskuje się bardzo cenne związki, jak benzen, toluen, ksylen i ich pochodne. Mają one duże zastosowanie jako materiały pędne, jako surowce do produkcji barwników oraz jako rozpuszczalniki dla smół i asfaltów przy produkcji lepików na zimno, smół i asfaltów upłynnionych (program uprawnienia budowlane na komputer).
Frakcji benzolowej towarzyszy kumaron CgHO, który przy oczyszczaniu tej frakcji kwasem siarkowym ulega polimeryzacji, tworząc żywicę kumaronową.

Następną frakcją smoły są tzw. oleje średnie; destylują one w granicach temperatur 170-^270CC, najczęściej z podziałem na składniki wrzące w granicach temperatur 170-230’JC i 230-270°C. Oleje te o ciężarze właściwym 0,95-^1,00 zawierają jako charakterystyczne składniki przeważną część naftalenu CioHg (o temperaturze topnienia 81°C i wrzenia 218~C) oraz fenol CeH5(OH) i wyższe fenole o własnościach antyseptycznych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W temperaturze pokojowej z oleju średniego wykrystalizowuje obecny w nim naftalen.
W temperaturze 270H-360°C destylują oleje ciężki i antracenowy.

Olej ciężki destyluje w temperaturze 270-^300 C; stanowi on frakcję pośrednią między olejami średnimi i antracenowymi ciekłą w temperaturze normalnej. Olej antracenowy destyluje w temperaturze 300-=-360cC. Jest to ciecz żółtawozielonawa aż do brunatnej o stosunkowo znacznej lepkości i ciężarze właściwym 1,0-9-1,1; w temperaturze normalnej wykrystalizowuje antracen w postaci proszku koloru pomarańczowego (uprawnienia budowlane).
Antracen stanowi ważny produkt wyjściowy do produkcji wielu barwników i preparatów farmaceutycznych. Z oleju antracenowego uzyskuje się produkt znajdujący zastosowanie do impregnacji drewna pod nazwą karbolineum. Olej antracenowy stanowi najbardziej wartościowy składnik smół.

Koksowanie paku

Jako pozostałość podestylacyjną otrzymuje się pak. Pak jest to czarna błyszcząca masa o muszlowatym przełamie; zawartość paku w smole surowej waha się w granicach od 50 do 65%, zależnie od gatunku smoły. Całkowita ilość tzw. wolnego węgla zawartego w smole pozostaje w paku; paki ze smół koksowniczych zawierają do 30%, a ze smół gazowniczych do 35% wolnego węgla ( z retort poziomych) (program egzamin ustny).
Pod względem twardości rozróżnia się trzy rodzaje paku: pak miękki o temperaturze mięknienia według Kraemera-Sarnowa 40-60 C, pak średnio twardy o temperaturze mięknienia K. S. 60-9-75 C i pak twardy o temperaturze mięknienia K. S. powyżej 75 C. Jak wspomniano, pak stanowi podstawowy składnik smół preparowanych i destylowanych. Sam pak ma szereg zastosowań, przy czym największe ilości paku są zużywane do wyrobu brykietów (opinie o programie).

Koksowanie paku w wysokich temperaturach prowadzi do uzyskania oleju ciężkiego oraz koksu prawie nie zawierającego popiołu i stosowanego do wyrobu brykietów. Pak miękki stosuje się do lepików, natomiast pak twardy - do specjalnych celów w przemyśle-, np. do wyrobu lakierów (po oddzieleniu wolnego węgla), izolacji itp.

Różnice w ciężarach właściwych są spowodowane różną zawartością wolnego węgla. Przy większych zawartościach wolnego węgla ciężar właściwy paku rośnie (segregator aktów prawnych). Pod względem chemicznym pak oprócz wolnego węgla, nierozpuszczalnego w benzenie, zawiera szereg węglowodorów o skomplikowanej budowie i nie
znanym składzie. Niektóre z nich zdołano wydzielić i zidentyfikować, jak chryzen, trucen, pryksen.

Wolny węgiel - ważny składnik smół - stanowi niejako szkielet smół powęglowych i ośrodek miceli smołowych; pod względem składu chemicznego jest on utworzony ze związków o dużej zawartości węgla i małej zawartości wodoru, zbliżonych do koksu względnie sadzy oraz związków o charakterze żywic (promocja 3 w 1).