Fundamentowanie na kesonach

Fundamentowanie na kesonach jest zatem niekiedy jedynym sposobem umożliwiającym pracę w warunkach, w których inne sposoby fundamentowania, jak np. palowanie czy zapuszczanie studni zawodzą. Fundamentowanie na kesonach możliwe jest również na terenach pokrytych wodą, przy czym sposoby prowadzenia robót są w takich wypadkach analogiczne do stosowanych przy zapuszczaniu studni (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wady fundamentowania na kesonach polegają na:
- ograniczonej do ok. 35 m głębokości zapuszczania, przy czym jednak już na głębokości większej niż 15 m praca jest bardzo utrudniona;
- wyższych kosztach niż przy innych sposobach fundamentowania;
- ujemnym wpływie sposobu prowadzenia robót na zdrowie robotników.

Kształt i wymiary kesonu w rzucie poziomym dostosowuje się do kształtu i wymiarów filara, który na tym kesonie ma się wspierać. Najczęściej stosuje się kształt prostokątny, przy czym wymiary zewnętrzne kesonu mogą być nieco większe niż wymiary zewnętrzne rzutu poziomego filara, bądź też takie same. W pierwszym wypadku zapuszczaniu filara towarzyszy rozluźnianie gruntu w jego otoczeniu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Podobne zjawisko występuje również wtedy, gdy zewnętrzne ściany kesonu są nieco pochylone, tak że pole przekroju poziomego kesonu u jego podstawy jest nieco większe niż pole przekroju w stropie. Rozluźnienie gruntu w otoczeniu filara, podobnie jak to ma miejsce przy studniach, ułatwia wprawdzie zapuszczanie, ale równocześnie zmniejsza ostateczną nośność filarów, ponieważ wtedy nie można już praktycznie liczyć na tarcie gruntu o pobocznicę filara (uprawnienia budowlane). Ponadto staje się to przyczyną zapadlisk w otoczeniu filara, które mogą być nawet szkodliwe dla budowli płytko posadowionych wznoszących się w sąsiedztwie.

Wnętrze kesonu

Wnętrze kesonu stanowi zwykle pojedyncza komora robocza, niekiedy jednak projektowane są kesony wielokomorowe. Kesony takie są sztywniejsze i bardziej wytrzymałe od kesonów jednokomorowych tych samych wymiarów, jednakże praca w nich jest trudniejsza (program egzamin ustny).
Dość często stosowane u nas przed kilkudziesięciu laty kesony drewniane dziś są zaniechane niemal zupełnie. W budownictwie morskim nie miały one w ogóle u nas zastosowania.

Kesony stalowe składają się z układu poprzecznych więzarów i wzdłużnych dźwigarów, przy czym więzary stanowią zwykle główne elementy nośne przenoszące obciążenia, wzdłużne zaś dźwigary służą jako tężniki przenoszące naprężenia spowodowane tendencją do skręceń i ugięć przy nierównomiernym zapuszczaniu kesonu. Boczne ściany kesonów stalowych konstruowane są również jako dźwigary, które umożliwiają przenoszenie przez ściany naprężeń powstających przy nierównomiernym ich podkopywaniu.
Więzary stanowią zwykle ramy blaszane lub kratowe rozstawione w odstępach od 3 do 5 m, prostopadle do osi wzdłużnej kesonu (opinie o programie).

Dźwigary wzdłużne a także dźwigary ścienne najczęściej wykonuje się jako kratowe. Szczelność kesonu zabezpiecza opierzenie z blachy stalowej. Do blachownie stosowana jest blacha grubości 8-12 mm, jako opierzenie zaś 5-10 mm. Elementy ich połączenia wykonuje się według zasad budownictwa stalowego. Ostatnio przy montowaniu kesonów coraz częściej stosowane jest spawanie (segregator aktów prawnych).
Kesony stalowe mogą dochodzić do znacznych wymiarów. Przy budowie suchych doków wykonywano kesony o wymiarach zewnętrznych ponad 100 m.

Zaletą kesonów stalowych jest ich stosunkowo mały ciężar i łatwość takiego ich skonstruowania, aby mogły pływać. Dzięki temu jest możliwe wykonywanie kesonów na specjalnym placu budowy na lądzie, a potem spuszczanie ich na wodę i holowanie na miejsce przeznaczenia. Po zmontowaniu lub postawieniu kesonu stalowego na miejscu przeznaczenia, a przed zapuszczeniem w grunt, często wypełnia się jego konstrukcję (tzn. strop i ściany komory roboczej) betonem, który powiększa szczelność kesonu i jego ciężar (promocja 3 w 1).