Funkcje wychowawcze

Szkoła nie może być przecież odosobnioną wyspą. Jest jakby odzwierciedleniem życia społecznego. Jeśli edukacja niedomaga, oznacza to. że i system społeczny jest niezdrowy. A jest niezdrowy, gdyż między innymi swoje fundamentalne znaczenie traci rodzina. Wedle utopijnych programów szkoła ma przejąć wszelkie funkcje wychowawcze. Świadczy o tym już sama organizacja czasu nauki. Dzieci spędzają praktycznie cały dzień w szkole od godzin rannych do późnego popołudnia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Podobnie ułożony jest dzień pracy dorosłych. Na rozmowę z dziećmi i pomoc w nauce pozostają późne godziny wieczorne. Zresztą ostatnie rozporządzenie ministra zabrania zadawania pisemnych lekcji do domu. Pomijając to. że obniża się w ten sposób wymagania, odbiera się także rodzicom możliwość pomocy w pracy domowej. Dorośli tracą kontakt z tym, czego uczą się dzieci w szkole. Sam rytm pracy całkiem nie sprzyja ciągłości nauki i pomnażaniu wysiłku (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W tutejszej szkole, oprócz dwóch miesięcy wakacji letnich, jest aż ponad 60 dni ferii w ciągu roku! Zapomniany w czasie przerwy materiał trzeba powtarzać od początku, zanim przejdzie się do nowych zagadnień. Sobota jest do południa zajęta lekcjami. Dla dorosłych jest to dzień wolny od pracy, a zatem kontakt z rodziną celowo ogranicza się. W szkole podstawowej dniem wolnym jest środa. Zmusza to rodziców pracujących do wynajmowania opieki nad dzieckiem, na przykład opłacania studentów (uprawnienia budowlane).

Zawartość tekstów źródłowych

Jeśli oddani są karierze zawodowej i na dojazdy do pracy (na przykład w regionie paryskim) poświęcają około dwóch godzin dziennie, nie mają praktycznie czasu na życie rodzinne i kontakt wychowawczy. Funkcje te nałożono na szkołę. Od szkoły wymaga się rozwiązania wszystkich kłopotów dziecka. Często więc jest ono pozostawione samo sobie i pozbawione psychologicznego wsparcia rodziców. Wydaje się, że rodzina francuska nie ma już czasu i energii, by wnikać w problemy osamotnionego dziecka (program egzamin ustny).

Fetyszem tutejszym jest efektywność i zysk przy najmniejszym nakładzie pracy i czasu. Trudno więc dziwić się, że w tych kalkulacjach giną walory, których zmierzyć nie sposób - bezinteresowna uwaga, poświęcenie, zatrzymanie się nad sensem słowa zapisanego w książce. Powróćmy zatem do literatury. Choć musi być ona przedmiotem wykładów, nie jest przecież przedmiotem takim jak każdy inny. Jeśli nie można już rozmawiać o wartościach ludzkich i pięknie, a literatura podlega jedynie zimnym rozbiorom gramatyczno-stylistycznym, książka staje się martwa. Wiedza o niej jest podsumowana oceną egzaminacyjną, oceną tak zwanej „culture generale", czyli kultury ogólnej (opinie o programie).

To bardzo tu rozpowszechnione pojęcie (które jest także jednym z przedmiotów egzaminacyjnych na niektórych studiach) nie wiadomo czemu służy. Francja jest krajem bardzo przywiązanym do tradycji racjonalizmu i encyklopedyzmu oświeceniowego (segregator aktów prawnych). Wśród książek proponowanych obecnie młodzieży przeważają słowniki, encyklopedie, dzieła popularnonaukowe streszczające zawartość tekstów źródłowych, czyli bryki, itp. Wszystkie te bogate kompendia, często pięknie wydane, z barwnymi ilustracjami, są gotowym zestawem wiadomości na przeróżne tematy. Ich celem jest przyswojenie uczniom tych wiadomości, a nie prowadzenie do samodzielnego ich odkrywania (promocja 3 w 1).