Garbniki roślinne

Garbniki roślinne występują w korze, w drewnie, w liściach i w owocach; przykładowo można wymienić garbniki w korze świerka, dębu i wierzby, w drewnie dębu, kasztana, a zwłaszcza w drewnie quebracho, w liściach sumaka i w owocach divi-divi. Prócz tego występują one w chorobliwych naroślach, np. w galasówkach, które powstają na liściach dębowych pod wpływem owadów (Cynips Quercus folii L.). Garbniki występują albo w soku komórkowym żywych komórek, albo w komórkach pozbawionych plazmy (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ich charakterystyczną cechą jest cierpko-gorzki smak, rozpuszczalność w wodzie i w alkoholu, niebieski barwnik powstający
w wyniku reakcji garbnika z żelazem oraz tworzenie osadów z białkiem i z niektórymi alkaloidami. Na skutek utleniania garbniki przechodzą we flobafeny, bezpostaciowe związki o czerwonobrunatnym zabarwieniu. Barwa twardzieli, ciemniejsza u wielu drzew od barwy bielu jest następstwem utlenienia garbników wchodzących w skład związków twardzielowych. Zmiana barwy i ciemnienie twardzieli na przekroju poprzecznym świeżo ściętych drzew, widoczne wyraźnie np. u olchy lub dębu, jest również następstwem utleniania garbników tlenem powietrza. Znaczenie i rola garbników w życiowych procesach rośliny nie są dostatecznie wyjaśnione (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Prawdopodobnie odgrywają one w korze rolę materiałów ochronnych a w drewnie rolę materiałów antyseptycznych, chroniących drzewo przed destruktywną działalnością owadów i grzybów oraz zwiększających odporność i trwałość drewna. Garbniki roślinne są silnie zróżnicowane, tak że w ramach drzewa mogą występować inne garbniki w liściach, a inne w korze lub drewnie (uprawnienia budowlane).
Obok różnic jakościowych zarysowują się różnice ilościowe w rozmieszczeniu garbników w różnych częściach drzewa.

Garbniki roślinne

Garbniki roślinne nie stanowią jednolitych substancji i mają skomplikowany skład chemiczny. Są one pochodnymi pirokatechiny lub pirogalolu; stąd w przemyśle garbarskim stosuje się podział na garbniki pirokatechi- nowe i garbniki pirogalolowe (program egzamin ustny).
W chemii drewna stosuje się bardziej zróżnicowany podział oparty na budowie i własnościach garbników; na tej podstawie rozróżnia się dwie grupy.
Pierwsza grupa obejmuje garbniki o charakterze estrów ulegających hydrolitycznemu rozkładowi. Są to w większości pochodne kwasu galusowego. Najlepiej znanymi przedstawicielami tej grupy są garbniki występujące w taninach.

Do garbników hydrolizujących zalicza się również garbniki elagowe, w skład których wchodzi kwas elagowy (opinie o programie). Druga grupa obejmuje garbniki skondensowane. Należące tu garbniki nie są estrami, lecz pierścienie ich powiązane są atomami węgla. Czołowymi przedstawicielami tej grupy są katechiny.
Blisko spokrewnione z grupą pierwszą są depsydy. Są to estry kwasów aromatycznych, które same nie posiadają własności garbujących, ale wchodzą w skład garbników.
Garbniki roślinne mają charakter koloidalny; ich zdolność dyfundowania do skóry zależy od stopnia dyspersji.

Do najlepiej zbadanych substancji garbnikowych należą taniny; występują one w drewnie dębowym oraz w galasówkach, w których zawartość taniny wynosi 35—75%. Wyodrębniona tanina ma postać żółtego proszku, który rozpuszcza się w wodzie, alkoholu i w innych rozpuszczalnikach organicznych, nie rozpuszcza się natomiast w węglowodorach szeregu tłuszczowego oraz w benzenie i w bezwodnym alkoholu (segregator aktów prawnych). Z roztworów wodnych wytrąca się taninę silnymi kwasami lub solami. W obecności alkaliów tanina utlenia się na powietrzu i ciemnieje.

Tanina daje z substancjami białkowymi nierozpuszczalne związki. Na tym polega jej działanie garbujące oraz bakteriobójcze. Bakterie jako substancje białkowe przerywają na skutek działania taniny swój rozwój. Z tego względu taninę stosuje się jako środek leczniczy w niektórych chorobach (promocja 3 w 1).