Gęstość

Niektórzy autorzy podręczników budowy portów nie interesują się rezerwą eksploatacyjną i nie uwzględniają jej we wzorze, natomiast zalecają żądanie od inwestora podawania maksymalnego możliwego zanurzenia najgłębiej położonego punktu dna statku (a więc już z uwzględnieniem wszelkich możliwych przegłębień), i wstawianie tej wartości Tmnx zamiast Tśr>max do wzoru.
Zapas na różnice gęstości wody zg (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zanurzenie statku T powinno się podawać odpowiednio do gęstości wody w akwenie, przy którym (lub w którym) dane nabrzeże czy pomost się znajduje, najczęściej jednak w praktyce podaje się je jako zanurzenie występujące w wodach słonych w lecie o gęstości 1025 kG,/m3.
Gęstość (a ściśle ciężar właściwy) wody morskiej zależy od jej zasolenia i od temperatury. W zimie ciężar ten dochodzi do yw = 1035 kG/m3 (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W Bałtyku ciężar właściwy wody przyjmuje się równy w zimie yw = 1012 kG/m3, a w lecie 1010 kG/m3. Są to wartości umowne, gdyż zarówno temperatury, jak i stopień zasolenia są różne w różnych akwenach i na różnych głębokościach (uprawnienia budowlane).

Zakładając, że ciężar ten jest miarodajny dla warstwy wody równej zanurzeniu rozpatrywanego statku, należy zanurzenie konstrukcyjne statku zwiększyć na akwenach Świnoujścia i Gdańska o 2,7%, a w akwenach Gdyni o 2,5% w ekstremalnych wypadkach. W praktyce żeglugowej przyjmuje się, że zanurzenie statku morskiego zwiększa się w wodzie słodkiej o 740 zanurzenia w wodzie słonej, względnie według zaleceń angielskich o 74 cala na każdą stopę zanurzenia, a więc 748 zanurzenia w wodzie słonej”.

W świetle tych uwag przyjmowanie zapasu na różnice gęstości jest uzasadnione u nas tylko w portach słodkowodnych (np. Szczecin, porty zalewów), gdzie zanurzenie statków jest większe w stosunku do zanurzeń podawanych dla wody słodkiej i wartość jego może być przyjmowana jako równa z0 0,025T (program egzamin ustny).

Zapas na falowanie

Zapas na niskie stany wody zs uwzględnia się zależnie od tego, od jakiego poziomu mierzy się głębokość H. Jeżeli poziomem tym jest stan bezwzględnie najniższy, to zapas, o którym mowa, staje się zbędny. Jeśli H mierzy się od poziomu średniego, a tak zwykle się robi, to należy uwzględniać odpowiedni zapas, równy np. różnicy pomiędzy poziomem średnim a najniższym z zaobserwowanych w ciągu kilkunastu ostatnich lat (opinie o programie). W warunkach polskiego wybrzeża różnica ta dochodzi do 1,05 m (zob. s. 200, t. I). Niektórzy autorzy zalecają przyjmować za zapas zs różnicę pomiędzy stanem średnim a niskim.

Najbardziej uzasadnione jest opieranie się na krzywych sum czasów
trwania poziomów wody dla danego wodowskazu, wykreślonej na podstawie wyników wieloletnich obserwacji.
Dolne części krzywych sum czasów trwania poziomów wody dla Gdyni i Gdańska, wykreślonych w oparciu o wskazania wodowskazowe, w latach 1946-1955 lub 1964, oraz krzywe w roku 1954, według Szopowskiego, który na ich podstawie konkluduje (segregator aktów prawnych).

Jeżeli założyć, iż w przeciągu 1 tygodnia statystycznego w ciągu roku nastąpi ograniczenie żeglugi największych załadowanych statków, to rezerwa na niskie stany wody powinna wynosić 40 cm. W 1954 r., gdy występowały najniższe stany wód z ostatnich kilkunastu lat, stany wody niższe od 40 cm trwały przez 31 dni rozrzuconych losowo w ciągu roku.

Przy przyjęciu rezerwy na niskie stany wody fw = 60 cm dla portów Gdynia i Gdańsk, ograniczenie żeglugi największych statków trwałoby przez 1 dzień statystyczny w ciągu roku.”
Zapas na falowanie zf należy uwzględniać przede wszystkim w przystaniach otwartych ale i w większych basenach, w których może być wzbudzona fala o nieobojętnej wysokości, zapas taki należy nieraz uwzględniać (promocja 3 w 1).