Głębokie trzęsienia ziemi

Głębokie trzęsienia ziemi występują na obrzeżach Pacyfiku, gdzie płyty tworzące dno oceanu są wciskane pod płyty niosące kontynenty i łańcuchy wysp. Czasami ruchy zachodzące głęboko w skorupie w dramatyczny sposób uzewnętrzniają się na powierzchni Ziemi. Na przykład w roku 1923 od wybrzeża Japonii oddzielił się fragment dna morskiego i opadł ponad 100 metrów w dół (program uprawnienia budowlane na komputer).

Siły wyzwalane przez te głębokie wstrząsy są tak wielkie, że fale uderzeniowe mogą powodować znaczne szkody na powierzchni. Mówiąc prosto, największe szkody powstają czasami nie w epicentrum trzęsienia ziemi - punkcie na powierzchni leżącym bezpośrednio ponad jego ogniskiem - lecz w pewnej odległości od niego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W roku 1985 Płyta Kokosowa, leżąca pod Oceanem Spokojnym, pochyliła się i wśliznęła pod sąsiednią Płytę Amerykańską, tuż przy wybrzeżu Meksyku. Ognisko trzęsienia ziemi znajdowało się wiele kilometrów pod wybrzeżem. Jak przy wszystkich trzęsieniach, fale jeszcze w czasach Azteków, zostało zbudowane na podniesionym gruncie pośrodku jeziora (uprawnienia budowlane). W ciągu kolejnych stuleci akwen ten kurczył się, aż wreszcie pozostał jedynie muł. Fala uderzeniowa wprawiła go w drgania niczym skórę na bębnie. Wstrząs był tak silny, że hotele, biurowce i szpitale runęły na ziemię, grzebiąc ponad 10 000 ofiar. Ta pierwsza leży nie tylko pod dnem morza, ale również niesie na sobie część wybrzeża Kalifornii. Połączone w jedną całość dno morza i wybrzeże przesuwają się na północ z prędkością 5 centymetrów rocznie (program egzamin ustny).

Wielkie trzęsienie

Jednakże w innych miejscach płyty sczepiają się. Przez całe lata nie następuje w nich żaden ruch, a następnie Płyta Pacyficzna jednym gwałtownym skokiem, o długości do 10 metrów, nadrabia stracony czas, bezlitośnie rujnując budynki i mosty. Jedno z największych trzęsień tego rodzaju wydarzyło się w roku 1906. Zrównało z ziemią San Francisco, które następnie zniszczył pożar. Przez większą część obecnego stulecia Kalifornijczycy oczekują następnego wielkiego trzęsienia ziemi (opinie o programie).

W roku 1989 trzęsienie ziemi, które ponownie nawiedziło San Francisco, spowodowało straty wartości wielu miliardów dolarów. Runęły wówczas domy i biegnące po estakadach autostrady. Pomimo znacznej siły w skali Richtera - zginęło niespełna 300 ludzi. Niemniej nie było to długo oczekiwane „wielkie trzęsienie". Jeżeli taki wielki ruch uskoku wydarzy się w pobliżu jednego z miast Kalifornii, szkody będą zapewne znacznie wyższe (segregator aktów prawnych).

Kiedy następuje trzęsienie ziemi, ogarnięci nim ludzie czują przemożną chęć ucieczki na otwartą przestrzeń. Dobrze, gdy im się to uda, gdyż nawet gwałtowne wstrząsy są stosunkowo niegroźne na otwartej przestrzeni. Naprawdę katastrofalne bywają jedynie na obszarze zabudowanym.

W miarę wzrostu zaludnienia coraz więcej miast będzie powstawało na obszarach zagrożonych trzęsieniami ziemi, czasami z katastrofalnymi skutkami. Na przykład jedno z najtragiczniejszych trzęsień ziemi w Europie wydarzyło się w pobliżu Lizbony, niedaleko miejsca, gdzie Płyta Eurazjatycka styka się z leżącą na południe od niej Płytą Afrykańską.

W roku 1755 Lizbona była ludnym i kwitnącym miastem, stolicą imperium rozciągającego się poprzez Atlantyk aż do Brazylii. 1 listopada, w dzień Wszystkich Świętych, gdy większość mieszkańców miasta przebywała w kościołach, nadeszło trzęsienie ziemi. Po pierwszych wstrząsach wierni w panice zaczęli wybiegać na ulice, lecz były one tak wąskie, że ludzie nie mieli dokąd uciekać. W ciągu kilku minut następne wstrząsy zrównały budynki z ziemią (promocja 3 w 1).

Gigantyczne fale odbiły się od brzegów w ujściu Tagu i zalały nabrzeża, porywając ludzi, którzy szukali ratunku na brzegach wód. Na domiar złego wybuchły pożary i strawiły ruiny, pochłaniając dodatkowe ofiary, których liczba osiągnęła 50000.