Glina palona

Glina palona w postaci specjalnych dużych pustaków ceramicznych jest następnym po betonie materiałem, który stosowany jest do produkcji nowoczesnych elementów wielkowymiarowych. Do formowania tych elementów stosowane są cegły pustakowe specjalnego typu- o różnych wymiarach (np. pustaki ścienne wg metody Fiorio we Francji - 22 X 17 X 30 cm) dochodzących czasem do 80 cm długości (program uprawnienia budowlane na komputer). Pustaki te mają ścianki o grubościach od 4 do 8 (10) mm. Dzięki zastosowaniu nowoczesnej technologii produkcji uzyskuje się w niektórych wytwórniach pustaki ceramiczne o bardzo dużej wytrzymałości mechanicznej - do 1000 kG/cm2 na ściskanie i do 100 kG/cm2 na rozciąganie.

Przy użyciu tego rodzaju pustaków i betonu tworzy się elementy wielkowymiarowe (wielkie bloki lub wielkie płyty) w wytwórniach stałych lub poligonowych. W elementach ściennych zużycie betonu wynosi od około 10 do 40°/o objętości elementu.
Gips używany dawniej tylko do robót sztukatorskich i wypraw jest obecnie szeroko stosowany do produkcji elementów prefabrykowanych nośnych i wypełniających oraz przede wszystkim wykończeniowych. Wyroby gotowe z gipsu uzyskują niemal taką samą wytrzymałość jak wyroby z betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Gips służy w prefabrykacji głównie do produkcji dużych pustaków i elementów wypełniających, płyt ścian działowych, elementów drążonych ścian zewnętrznych, belek stropowych zbrojonych o małej rozpiętości, elementów okładzinowych i sztukaterii, gzymsów i różnych elementów okładzinowych, suchych tynków w arkuszach do ścian i stropów, płyt podłogowych, nadproży, schodów, sztucznych płyt marmurowych itp.

Skały topione mają zastosowanie do wyrobu niektórych elementów prefabrykowanych w kopalnictwie węglowym, w elektrowniach, w gazowniach, w fabrykach ceramicznych, cukrowniach i hutach (rury podsadzkowe, rury kanalizacyjne i wodociągowe, płytki i kształtki wykładzinowe itp.). Główne zalety wyrobów ze skał topionych to wysoka wytrzymałość na ściskanie leizny topionej kamiennej, dochodząca do 8000 kG/cm2 (bazalt topiony) oraz na ścieranie.

Technologia produkcji wyrobów z bazaltu topionego jest analogiczna do technologii produkcji odlewów stalowych.
Do produkcji elementów prefabrykowanych stosuje się stal i aluminium (oraz jego stopy) (uprawnienia budowlane). Stal jest pierwszym materiałem, który zastosowany został do budowy zarówno małych, jak i dużych obiektów, które nazwać można prefabrykowanymi. Prefabrykatami w tym przypadku były stalowe elementy fabrycznie wyprodukowane, z których montowano na budowie szkielet budynku, podobnie jak montuje się szkielet z prefabrykatów żelbetowych. W budownictwie prefabrykowanym z betonu stosuje się stal w prefabrykatach okiennych i drzwiowych, w meblościankach, w blokach i kabinach sanitarnych, do szkieletów prefabrykatów osłonowych itp (program egzamin ustny).

Aluminium

Aluminium znajduje coraz większe zastosowanie w prefabrykacji. Głównymi zaletami aluminium i jego stopów są mały ciężar oraz wysoka odporność na wpływy atmosferyczne (opinie o programie). W niektórych krajach za granicą produkuje się wiele profili, blach, folii i innych wyrobów dostosowanych do potrzeb prefabrykacji.
Ponieważ główną zaletą konstrukcji aluminiowych jest ich lekkość i odporność na korozję, aluminium stosowane jest więc w budynkach prefabrykowanych z betonu w następujących przypadkach:
- w konstrukcjach, których stosunek ciężaru użytkowego do własnego jest mały, np. w konstrukcjach dachowych,
- do szkieletów niektórych prefabrykatów,
- do meblościanek i kabin sanitarnych,
- do ścian osłonowych budynków wielopiętrowych (segregator aktów prawnych).

Tworzywa sztuczne (masy plastyczne, plastyki) są to tworzywa [33], [55] Wytwarzane chemicznie na drodze syntezy. Tworzywa te zawierają takie same składniki jak ciała organiczne. Znane są obecnie różne rodzaje tych tworzyw; do ich produkcji wykorzystuje się:
- surowce organiczne, takie jak celuloza i kazeina (np. lanital, celuloid, sztuczny jedwab),
- produkty suchej destylacji węgla (polichlorek winylu, pleksiglas, bakelit, polietylen),
- poliamidy o budowie zbliżonej do białka (związki azotu), otrzymane za pomocą syntezy chemicznej (stylon, nylon, perlon),
- soki roślin (kauczuk naturalny),
- związki krzemowe, z których uzyskuje się tworzywa krzemoorganiczne (smary, oleje techniczne i silikony).

Z wymienionych surowców otrzymuje się przez polimeryzację lub polikon- densację najpierw tzw. żywice sztuczne, przypominające żywice naturalne.
Następnie uzyskane żywice (w postaci proszków lub płynów) miesza się z odpowiednimi dodatkami, tzw. wypełniaczami oraz barwnikami, poddając je specjalnej przeróbce (promocja 3 w 1). Otrzymane w ten sposób tworzywo stanowi gotowy materiał do formowania różnych wyrobów.