Głowice

Głowice tych pali zwykle podlegają pewnej obróbce, dla nadania im kształtu regularnego, często obijane są klepką dębową lub blachą stalową. Tego rodzaju ochrona pali nie zawsze jednak prowadzi do celu, gdyż w obu wypadkach pachoł stosunkowo prędzej ulega przegniciu niż nie obłożony, ponieważ pod klepką i blachą wilgoć dłużej się utrzymuje i przez to warunki zmiennej wilgotności się pogarszają (program uprawnienia budowlane na komputer).
Obok pachołów stosuje się pierścienie cumownicze, zwykle podwójne, różnej średnicy zależnej od przenoszonej siły.

Są one mniej wygodne w użyciu od pachołów, zakładane są często (zwłaszcza przy wysokich murach) na nadwodnych ścianach murów na- brzeżnych na wysokości 1-1,5 m nad SW.
Pierścienie cumownicze są niewygodne w eksploatacji ze względu na ich ciężar i możliwość przymarzania w zimie do muru. Ponadto niszczą one oka stalówek, a zwalnianie cum z pierścieni, gdy liny są naprężone, jest bardzo nieraz kłopotliwe. Także i w razie tzw. „szaklowania” lin do pierścieni, oko ulega częstemu zaciśnięciu, co utrudnia natychmiastowe puszczanie cum (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Dlatego też w wielu portach już od lat zaniechano stosowania pierścieni, a obecnie dla nabrzeży dla statków o dużej pojemności w ogóle się ich nie projektuje. Pozostały jeszcze w użyciu lżejsze typy dla małych jednostek pływających, takich jak łodzie, kutry, jachty itp.
Pachoły zakłada się wzdłuż linii nabrzeża co 10 do 25 m (uprawnienia budowlane).

Na budowlach dla małych jednostek, jak jachty, kutry rybackie itp., co 5-10 m, dla statków o nośności do 3000 t co 8-12 m, do 8000 t - co 15 m, do 12 000 t co 20 m, a dla statków większych co 25 m. Jeżeli na nabrzeżu mają być założone również pierścienie, to zakłada się je w tych odległościach na przemian z pachołami.
Urządzenia cumownicze i ich zakotwienie należy obliczać stosownie do głębokości nabrzeża. Ponieważ siły przyjęte w obliczeniu nabrzeża nie powinny być przekroczone ze względu na bezpieczeństwo budowli, często oblicza się pachoł w taki sposób, aby uległ ścięciu, gdy odnośna siła będzie przekroczona (program egzamin ustny). W ten sposób unika się poważniejszego uszkodzenia samej budowli. Dotyczy to przede wszystkim budowli o lekkiej konstrukcji, a więc nabrzeży oczepowych, pomostowych na palach oraz lekkich pomostów.

Siły ciągnące

Ze względu na to, że urządzenia cumownicze przy ożywionym ruchu stosunkowo dość szybko ulegają zużyciu, należy przewidywać możliwość ich wymiany. Stosuje się w tym celu specjalne pachoły z elementami wymiennymi, ale w zasadzie każdy pachoł w razie zniszczenia powinien być bez trudu wymieniony na nowy.
Siły ciągnące w pachołach i pierścieniach muszą być przeniesione na konstrukcję za pomocą odpowiednich śrub kotwiących (opinie o programie).

Mur nadwodny w miejscach położenia takich urządzeń zwykle bywa wzmocniony za pomocą przeciwwag lub żeber. Jeżeli konstrukcji nie obliczono na siły ciągnące w pachołach, lub gdy uwzględnienie tych sił spowodowałoby nadmierne jej podrożenie (np. w nabrzeżach oczepowych), wówczas każdy pachoł powinien mieć własne, niezależne od nabrzeża, zakotwienie w postaci jednej lub kilku płyt czy kozłów kotwiących, z którymi połączony jest ściągami odpowiedniego przekroju (segregator aktów prawnych).
W wielu portach bywają również stosowane specjalne pachoły sztormowe, zakładane najczęściej na osobnych mocno zakotwionych fundamentach w głębi nabrzeża.

W portach polskich pachoły takie stosowano rzadko. Wielu portowców uważa, że porty polskie są dostatecznie osłonięte i w zasadzie wszystkie pachoły zakładane na nabrzeżach powinny mieć taką wytrzymałość, aby mogły pracować także w warunkach sztormowych. Jedynie w akwenach szczególnie narażonych na działanie wiatru i na których może powstać
większa fala, stosowanie osobnych pachołów sztormowych byłoby uzasadnione. Wzajemny odstęp tych pachołów nie powinien przekraczać 75-100 m, a odstęp od linii cumowniczej - 20-25 m. Powinny one być zdolne przenosić siłę 100-125 • tys. kG, a w razie potrzeby i większą, zależnie od okoliczności (promocja 3 w 1).