Grubość blachy

W palach systemu Raymond specjalną wartość ma ich stożkowa forma, szczególnie sprzyjająca powiązaniu się ich z gruntem. U nas wykonanie tych pali oraz ich forma zostały bardzo udatnie przekształcone (program uprawnienia budowlane na komputer). Został pozostawiony stożek tylko na długości dolnych dwóch metrów, a wyżej wprowadzono gilzę walcową. Ponieważ wymiary blachy wynoszą u nas najczęściej 2 X 1 m, więc średnicę walca przyjęto 32 cm, co osiąga się przez zawinięcie 1 m i zespawanie. Stożek został wprowadzony tylko na dolnych dwóch metrach ze zbieżnością 6% w stosunku do długości, a więc z bocznym nachyleniem 3%. Grubość blachy stosuje się w granicach 1-2 mm, zależnie od odcinka gilzy, długości jej i spotykanych gruntów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po przygotowaniu gilzy wypełnia się ją w dolnej części betonem, a więc na całej długości stożka i prócz tego przynajmniej na długości 30 cm w części walcowej do poziomu 1-1. Jeżeli nie dać betonu w części walcowej, to przy wbijaniu gilza obrywa się łatwo wzdłuż linii spawania 2-2. Gdy beton dobrze stwardnieje, a więc przy użyciu normalnego cementu portlandzkiego po 28 dniach, można pal wbijać. W tym celu do gilzy wprowadza się dębowy lub stalowy pachołek o 0 28-29 cm i takiej długości, żeby wierzch jego wystawał nieco ponad gilzę (uprawnienia budowlane). Zwracamy uwagę, że pachołek dębowy musi mieć z obydwóch końców takie same obręcze, jakie nasadza się na głowice wbijanych pali drewnianych. Podczas wbijania pachołek związany jest śrubą z prowadnicami kafara podobnie jak pale drewniane przy wbijaniu. Po wbiciu pala do należytego wpędu pachołek zostaje wyjęty i gilza zabetonowana z założeniem na odpowiedniej wysokości zbrojenia (program egzamin ustny). Betonowanie przeprowadza się przy użyciu kubełków.

Zbrojenie pali

Zbrojenie pali systemu Raymond zwykle składa się z prętów w ilości 6 16 mm ze strzemionami 0 6 mm co 20 cm. Długość zbrojenia w podziemnej części pala zaleca się dawać równą 35-40% ogólnej długości pala wbitej w grunt. Do tej długości należy dodać całą długość pala ponad gruntem, gdy pal występuje powyżej powierzchni gruntu, oraz zwykle 30 cm na powiązanie z konstrukcją podtrzymywaną przez palowanie (opinie o programie).

Pale systemu Raymond mają następujące cechy dodatnie:

• gilza zabezpiecza w nawodnionych gruntach od przenikania błota i wody do betonu wewnątrz niej, jeżeli gilza przy wbijaniu nie uległa przedziurawieniu lub przerwaniu; należy to sprawdzić po wbiciu każdego pala, aczkolwiek takie uszkodzenia są rzadkością (segregator aktów prawnych);
• stożkowo-walcowa forma zabezpiecza pale przed zawieszaniem się na częstokroć spotykanych górnych warstwach mocniejszych. Dla przykładu weźmiemy przekrój, gdy warstwy 1 i 3.składają się z gruntów bardziej zwartych, a grunt 2 jest zupełnie słaby i celem palowania jest, aby znaleźć oparcie w warstwie 3; pal stożkowy może przy wbijaniu oprzeć się tak mocno w warstwie 3, że nie uda się go wbić dalej i będzie pracował wówczas jako pal zawieszony; tymczasem pal stożkowo-walcowy, gdy tylko przebije się stożkiem przez warstwę 1, będzie swobodnie wgłębiać się w warstwę 3;

• dzięki stożkowej formie o łagodnym zwężeniu pale osiągają w dolnej części ścisłe powiązanie z gruntem, a jednocześnie przenikają w ten grunt stosunkowo łatwo, nie powodując naokoło znaczniejszego zniszczenia jego struktury naturalnej; a więc w gruntach ilastych możliwość powstania zjawisk tiksotropii właściwie nie istnieje;

• wobec powstających nieraz obaw agresywnego działania na cement w betonie kwasów humusowych lub innych szkodliwych domieszek zawartych w wodzie gruntowej, należy mieć na uwadze, że w wypadkach słabszego nasycenia kwasami, gdy istnieje tylko podejrzenie szkodliwego działania wody, można mieć pewność, że zanim w ciągu szeregu lat gilza zostanie przez kwasy przeżarta, to beton tak stwardnieje, że wytrzymałość jego na czynniki chemiczne znacznie wzrośnie (promocja 3 w 1).