Grubość płyty

Niezależnie od sposobu rozwiązania ściany, zewnętrzne jej wymiary wyznacza się jak dla murów oporowych.
Ponieważ stosunek parcia gruntu od zmiennego obciążenia naziomu do parcia stałego jest zwykle niewielki, przyjmuje się, że całkowite obciążenie działa stale na całej długości ścianki. Jeśli ponadto grunt poza ścianką ma w przybliżeniu stałe właściwości, to obliczenie znacznie upraszcza się (program uprawnienia budowlane na komputer).
Rozpatrując płytę pionową jako belkę ciągłą, dzieli się ją na poziome pasma, p ważnie o wysokości AH = 1,0 m i obciąża średnim obciążeniem równomiernie.

Zwykle przyjmuje się stałe rozstawienie żeber, wobec czego obliczenie pasma pi wykonujemy za pomocą współczynników Winklera, dla stałego obciążenia wszystk przęseł. Otrzymuje się jednak wtedy różne momenty podporowe, a także przęsłowe w szczególnych polach (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Jest to o tyle niekorzystne, że dla uzyskania wymaganego wsp czynnika pewności należałoby stosować różne grubości płyt w przęsłach. Można t( uniknąć wysuwając z ostatniego przęsła wspornik długości Lx ~ 0,41 tak dobranej, aby moment wspornikowy był równy momentowi utwierdzenia belki stronnie utwierdzonej.
Inny sposób wyrównania momentów podporowych polega na skróceniu skrajne przęsła do Lt x 0,82L, tak aby moment utwierdzenia skrajnej belki na drug podporze był równy momentowi utwierdzenia belki obustronnie zamocowanej (uprawnienia budowlane).

Grubość płyty można przyjąć stałą dla największego momentu przęsłowego. Zwykle jednak przy większych wysokościach przyjmuje się zmieni grubość płyty, stosownie do momentów. Przyjmując podany sposób wyznaczania nr mentów i wstawiając uzyskane wartości do równania [7-45], otrzyma się grubość pły jako funkcję rozpiętości i obciążenia
gdzie L - w m, Z - w kN/m2.
Dla przyjętego schematu statycznego moment podporowy jest dwukrotnie większa niż przęsłowy. Wobec tego, zgodnie ze wzorem [7-45], grubość płyty w tym przekroju powinna być większa o 40-50% niż w przęśle (program egzamin ustny).

Przesunięcie zakotwienia

Ponieważ parcie gruntu działu w kierunku oderwania płyty od przepony, należy zapewnić bezpieczne przeniesienie wypadkowych parcia, uwzględniając zabezpieczenie przed zarysowaniem. Oddziaływania płyty mogą być przeniesione za pomocą strzemion lub prętów odgiętych z płyty.
Rozpatrując ścianę czołową jako płytę krzyżowo zbrojoną można przyjąć wstępnie, że jest ona utwierdzona na trzech krawędziach, a u góry swobodnie podparta na belce
siły przyłożone do jej powierzchni, które muszą być w równowadze z siłami objętościowymi.

Rozwiązanie to odnosi się do ciągłej płyty kotwiącej (opinie o programie).
W oddzielnych płytach prostokątnych przesunięcie zakotwienia może nastąpić po pokonaniu tarcia wzdłuż obrzeża przemieszczanej bryły gruntu. Odległość zakotwienia powinna być tak długa, aby w pełni wykorzystać bierne parcie gruntu na płytę kotwiącą. Zastosowanie zbyt krótkiej kotwi (w obszarze klina odłamu ograniczonego prostą BC na jest bezcelowe, a cały układ będzie zachowywał się jak w przypadku ścianki nie zakotwionej.
Płytę kotwiącą obciąża bierne parcie gruntu, przeciwdziałające wyrwaniu jej z gruntu. Obliczone wg Coulomba parcie bierne daje zwykle wyniki zawyżone. Bezpieczniej jest wyznaczać współczynnik parcia biernego np. z wykresu Jennego (segregator aktów prawnych).

Pod względem konstrukcyjnym za zbiorniki uważa się budowle przeznaczone do gromadzenia cieczy lub materiałów sypkich. Wyodrębnia się zbiorniki nadziemne i podziemne oraz otwarte górą lub kryte.
Podstawowym zagadnieniem, które decydująco wpływa na rozwiązanie konstrukcji zbiornika, są wymagania co do jego wodoszczelności. Na wodoszczelność zbiornika składa śę nieprzesiąkliwość jego ścian oraz połączeń między nimi, czyli tzw. dylatacji. Niektóre zbiorniki, przede wszystkim małe, wykonuje się jako monolityczne w jednym cyklu betonowania, bez szczelin oddzielających poszczególne części konstrukcji od siebie (promocja 3 w 1).