Grubość ścianek

Grubość ścianek zależy od głębokości wbijania; a więc bale grubości 3’’ można stosować przy głębokości wbijania do 3 m; bale 4″ - przy wbijaniu do 5 m, dodając następnie po około 1,5 cm na każdy metr pogłębienia ścianki. Gdy grunty, przez które trzeba przebijać się ścianką, są szczególnie łatwe, to grubość ścianki można zmniejszyć; natomiast w gruntach o większej zwartości grubość ścianki należy nieco zwiększyć (program uprawnienia budowlane na komputer).

Osobno trzeba wymienić ścianki szczelne wprowadzone do użycia przeszło -60 lat temu przez inż. Wakefielda, lecz u nas dotychczas nic stosowane. Bale do tych ścianek wytwarza się z 3 zbitych razem desek lub bali. Praktyka doprowadziła do łączenia bali śrubami rozstawionymi po dwie co 1,80 m i dodatkowo między nimi gwoździami co 45 cm. Przy wiązaniu desek grubości 25 mm używa się śruby o 0 10 mm, przy łączeniu drewna o grubości 38-63 mm stosuje się śruby 0 13 mm, a przy większej grubości drewna wprowadza się śruby 0 16 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Można spotkać się ze specjalnym zalecaniem stosowania łączonych w ten sposób bali jako bardziej wytrzymałych przy wbijaniu od bali wycinanych z jednego kawałka drewna. Objaśniają to w ten sposób, że przy złożeniu bała z 3 desek nie zdarza się, żeby większe sęki ułożyły się w jednym przekroju, natomiast w jednolitym balu sęk przechodzi przez całą jego grubość. Również w cieńszej desce lub balu łatwiej spostrzec słabe miejsca i taką sztukę odrzucić (uprawnienia budowlane).

Pęcznienie drewna

Zasługuje na uwagę prostota połączeń w narożach, bo przez doczepienie łaty można otrzymać dogodne powiązanie bali w drugim kierunku (program egzamin ustny). Należy liczyć się z pęcznieniem drewna po wbiciu ścianki w wilgotnym gruncie. A więc bale nie powinny być bardzo suche, lecz raczej o zawilgoceniu świeżego drewna; zbytnia suchość wywoływałaby duże pęcznienie i zniekształcenie płaszczyzny ścianki przez wypieranie bali na bok, natomiast nieduże spęcznienie sprzyja uszczelnieniu ścianki.

Podamy dwie metody wbijania w grunt ścianki szczelnej:

• z zastosowaniem pali kierunkowych i
• bez pali kierunkowych.

W palach kierunkowych średnicy 20-25 cm i dłuższych o 0,5-1 m od projektowanej ścianki wyciosujemy wpusty, podobnie jak w balach, przeznaczonych na ściankę (opinie o programie). Pale te przeznaczone są do oparcia kleszczy, które muszą utrzymywać w prostej linii bale wbijane w następnej kolejności. Po wbiciu pali, najczęściej w odstępach co 2,5-3 m z pozostawieniem głowic nieco nad powierzchnią ziemi, zaciosujemy te głowice, w ten sposób, żeby grubość występu d odpowiadała grubości ścianki. Po zaciosaniu głowic zakłada się na nie kleszcze 1. Kleszcze te muszą być dostatecznie mocne, aby mogły utrzymać kierunek wbijanych bali. Na kleszcze używa się krawędziaków o przekroju 12 x 18 do 20 x 24 cm, w zależności od grubości i długości ścianki, a częściej połowic drewna okrągłego o 0 22-25 cm. Długość kleszczy powinna być możliwie duża; miejsce sztukowania poszczególnych kleszczy powinno być przestawione przynajmniej o 1 m, tzn. w jednym przekroju może być tylko jedno połączenie (segregator aktów prawnych).

Kleszcze przymocowujemy do pali kierunkowych śrubami 0 Vi" = 19 mm. Po umocowaniu kleszczy wbijamy bale pionowe, do których przybite są gwoździami łaty tworzące występy grzebieniowe. Bale wbijane są w ten sposób, by wpust dochodził do wbitego już pala lub bała, a grzebień skierowany był naprzód (promocja 3 w 1). Aby każdy bal przylegał możliwie najlepiej do poprzednio wbitego, otrzymuje on u dołu odpowiednie ścięcie, które przy wbijaniu wskutek jednostronnie klinowej formy dociska ten bal do poprzedniego. W kierunku poprzecznym robi się klinowe zacięcie symetryczne na wysokość e = 1-1,5 d w gruntach bardziej zwartych i e = 2 d w gruntach łatwych do wbijania.