Grubość ściany

Metody określania wymiarów stopy dają jedynie wartości przybliżone. Pa ustaleniu grubości elementów należy sprawdzić stateczność ściany oraz obliczeniowe naprężenia na grunt. Należy przyjmować rzeczywisty ciężar elementów i rzeczywiste położenie wypadkowych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po ustaleniu zewnętrznych wymiarów ściany oporowej można wyznaczyć grubości elementów i ich zbrojenie. Dla niskich ścian do 2,0-2,5 m stosuje się płytę pionowy stałej grubości, dobranej dla przeniesienia maksymalnego momentu zginającego w miejscu połączenia ze stopą, równego.
Grubość ściany można ustalić także dla stanu zniszczenia, zakładając niski wskaźnik zbrojenia. W ten sposób uzyskuje się małe zużycie stali kosztem wzrostu grubości płyty (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W wyżej położonych przekrojach momenty zginające bardzo szybko maleją w stosunku do maksymalnego. Przy nieobciążonym naziomie połowa maksymalnego momentu wystąpi w odległości h = f 0,5H ^ 0,8 H od powierzchni terenu, a moment równy 1/4 Maksymalnego - dla h = f 0,25H 0,63 H.

Należy więc oczekiwać, że będzie można ukże wydatnie zredukować zbrojenie ściany. W rzeczywistości jednak redukcja zbrojenia moźe być przeprowadzona do fimin, a powyżej tego miejsca przekrój wkładek musi być cały. Wskazane jest więc zakończenie zbędnych prętów w przekroju, w którym moment obliczeniowy jest mniejszy od bezpiecznego z uwagi na zarysowanie, przy założeniu frf. = 0,0015. W tym przekroju odgina się zbędne wkładki do strefy ściskanej i kończy < hakami.
Rozstaw wkładek nie powinien być większy niż półtorakrotna grubość płyty i niż 30 cm (uprawnienia budowlane).
Dla uproszczenia obliczeń przyjęto, że parcie gruntu rozkłada się prostoliniowo, niezależnie od występujących warstw. Jest to o tyle uzasadnione, że podczas budowy grunt zostaje wybrany aż do skarpy, a następnie przemieszany. Wobec tego świeżo ułożony nasyp poza ścianą ma dość jednolite właściwości.

Ściany oporowe żebrowane

Przy większych wysokościach ścianek oporowych (do 4-5 m) grubość płyty czołowej zmienia się zwykle liniowo. Minimalna grubość ścianki u góry wynosi zwykle 10-12 cm, aby beton można było swobodnie układać i prawidłowo zagęścić (program egzamin ustny). Można wtedy wyznaczyć grubość ścianki wzorem [7-45], np. w dwóch przekrojach na Mmax i 0,5 Mmax na wysokości (0,20-0,25) H, licząc od stopy.
We wszystkich przypadkach rozpatrywano pasmo ściany oporowej długości 1 m.

Na szczególną uwagę zasługuje zbrojenie ściany oporowej kątowej, a zwłaszcza konstrukcja węzła w miejscu połączenia płyty czołowej ze stopą. Zbrojenie należy ułożyć w sposób podany w obydwu wariantach tak, aby wkładki nie były wyciągane z przekroju (opinie o programie). Stopę umieszcza się z kilkuprocentowym spadkiem na zewnątrz dla odprowadzenia wody przesiąkającej przez grunt. Serię prefabrykowanych ścian oporowych o wysokościach zróżnicowanych co 1,00 m]. Mogą one znaleźć zastosowanie także do tymczasowego ograniczenia składowisk materiałów sypkich, zbiorników retencyjnych itp.

Wysokie ściany oporowe kątowe stają się nieopłacalne ze względu na wzrastające zużycie betonu i stali. Przy wysokościach przekraczających 4-5 m zaleca się więc podparcie płyty czołowej żebrami, a właściwie przeponami o stosunkowo dużych wymiarach w płaszczyźnie. Grubość przepon jest zwykle równa grubości płyty.
Zależnie od wysokości ściany i rozstawienia żeber można stosować różne schematy statyczne (segregator aktów prawnych).

Przy małym rozstawie żeber dla LjH < 0,5 przyjmuje się zwykle, że obydwie płyty (czołowa i stopowa) pracują jak belki ciągłe, oparte na żebrach. Przy 0,5 < L/// ^ 2,0 płyty traktuje się jako krzyżowo zbrojone z jedną krawędzią nie podpartą lub z krawędziami podłużnymi podpartymi na żebrach skrajnych. Wysokie ścianki o szeroko rozstawionych przeponach można dodatkowo usztywnić belkami poziomymi; płytę zbroi się wtedy w kierunku równoległym do przepony (promocja 3 w 1).