Hamowanie ruchu wody

Powodem tajemniczego powiązania między rytmem pływów i kształtem „twarzy" Księżyca jest grawitacja. Podczas syzygii Ziemia, Księżyc i Słońce leżą niemal na jednej prostej, a zatem siły przyciągania naszych dwóch niebieskich współtowarzyszy działają wzdłuż jednej linii. W efekcie wytwarzają dwa większe od przeciętnych garby pływowe i mamy wówczas do czynienia z pływami syzygijnymi. W połowie okresu między pływowymi szczytami linie łączące Ziemię ze Słońcem i Ziemię z Księżycem tworzą kąt prosty. Oddziaływania grawitacyjne tych ciał częściowo znoszą się wzajemnie i w efekcie pojawia się pływ kwad- raturowy, o mniejszym skoku (program uprawnienia budowlane na komputer).

Scenariusz rzeczywistych pływów na wybrzeżach oraz pośrodku oceanów jest jednak znacznie bardziej skomplikowany niż opisany prosty model i zawiera wiele nieregularności. Dlatego właśnie różnorodność pływów, które niegdyś tak zadziwiły Juliusza Cezara, bywa wręcz fantastyczna. Tarcie między dnem oceanów a poruszającymi się masami wody czy fizyczne hamowanie ruchu wody przez kontynenty są innymi nieuchwytnymi czynnikami, które decydują o specyfice pływów na różnych morzach i oceanach. Między innymi dlatego pływy w stosunkowo niewielkim, otoczonym lądem Morze Śródziemnym są małe w porównanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID).  

Te przybrzeżne organizmy muszą więc dysponować szczególną zdolnością przystosowywania się, gdyż co kilka godzin muszą zmieniać tryb życia z morskiego na lądowy. Aby osiągnąć ten poziom przystosowania, musiały rozwinąć mnóstwo specyficznych zdolności. Wiele z nich „zamyka sklepik" przy odpływie, przechodząc w stan obniżonej aktywności i kurcząc się, by zachować wodę wewnątrz chroniącej je zamkniętej muszli, pancerza czy warstwy śluzu. Niektóre mają wbudowane „zegary biologiczne", regulowane przez Słońce lub pływy, umożliwiające im osiąganie stanu ochronnego wraz z opadnięciem poziomu wody, gdy zostają wystawione na powietrze (uprawnienia budowlane).

Warunki życia

Pływy niewątpliwie kształtują warunki życia wielu zwierząt morskich. Czy jednak mają - oprócz oczywistego oddziaływania na nawigację i ekologię - bezpośredni wpływ również na życie ludzi? Przede wszystkim wydaje się, że zbieżność między dwudziestoośmiodniowym cyklem księżycowym i pływowym a trwającym równie długo okresem między menstruacyjnym u większości kobiet jest zbyt bliska, aby mogła być jedynie dziełem przypadku. Niektórzy antropolodzy sugerują na przykład, że nasz gatunek przeżył długi okres w wodach przybrzeżnych, zdobywając pożywienie podobnie jak skorupiaki (program egzamin ustny).

Przedstawiały one obce inwazje i odzwierciedlały głęboko zakorzenione lęki ludzi. Najeźdźcy przybierali dziwne i niesamowite kształty, używali niezliczonych przebrań i zawsze przybywali w złych zamiarach. Zagrożenia nie pochodziły jednak spoza „żelaznej kurtyny", lecz z odległej przestrzeni międzygwiezdnej (opinie o programie).

Rzeczywistego pojawienia się któregokolwiek z tych kosmicznych rozbójników nigdy nie udokumentowano. A jednak prawdziwi najeźdźcy z kosmosu szybują w atmosferze i opadają na powierzchnię naszej planety codziennie. Zarówno oni sami, jak i ślady, które pozostawiają, stanowią źródło wielu powiązanych ze sobą tajemnic naukowych. Jednakże - pomimo naszego zainteresowania tym tematem - wydarzenia takie pozostają niemal niezauważone (segregator aktów prawnych).

Najeźdźcami są bowiem meteoryty - nie będące planetami fragmenty materii, które zaśmiecają przestrzeń Układu Słonecznego, by w końcu dostać się w pole grawitacyjne Ziemi. Opadają w dół poprzez atmosferę z prędkością dochodzącą do 70 kilometrów na sekundę. Przy takich prędkościach wytwarzają przed sobą potężne fale uderzeniowe, które sprężają powietrze i rozgrzewają je do temperatury żaru. Ognisty gaz ogrzewa z kolei wierzchnie warstwy meteorytu, które zaczynają się żarzyć i wreszcie ulegają stopieniu. Przenikające się nawzajem płonące powietrze i stopiona materia tworzą ognistą kulę, widoczną na dziennym lub nocnym niebie w postaci świetlnej smugi meteoru (promocja 3 w 1).