Historia betonu

Rozszerzono na przykład pojęcie „beton towarowy”. Betonem towarowym nazywa się mieszankę betonową dostarczoną przez osobę lub jednostkę niebędącą wykonawcą [N4.20]. Betonem towarowym jest również:
• beton produkowany przez wykonawcę poza miejscem budowy,
• beton produkowany na miejscu budowy, ale nie przez wykonawcę (program uprawnienia budowlane na komputer).

Innym przykładem doprecyzowania pojęć jest wprowadzenie przez normę [N4.7] pojęcia specyfikacja oraz specyfikujący, co pozwala ustalić pewnego rodzaju podział odpowiedzialności za właściwą realizację robót betonowych i obiektu. Specy fi kującym może być projektant albo inna osoba dobrze znająca stawiane obiektowi wymagania użytkowe, a jednocześnie znająca technologię betonu i robót betonowych. Od jego wiedzy i doświadczenia zależy droga postępowania, którą obierze, tworząc specyfikację, oraz rodzaj betonu, na jaki się zdecyduje. Jest to także ważny dokument w przypadku konieczności rozstrzygania sporów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

W rozdziale tym autor stara się przybliżyć niezbędne informacje o złożonym procesie betonowania oraz podać znormalizowane wymagania techniczne istotne dla wykonywania konstrukcji.
Beton jako materiał, a także konstrukcje betonowe i technologie ich wykonywania mają bardzo bogatą i ciekawą historię. Materiały wiążące stosowane są od bardzo dawna. Najdawniejszy znany beton to posadzka odkryta w Yiftah El w południowej Galilei (pochodząca z około 7000 roku p.n.e.) (uprawnienia budowlane).

Beton ten, który był dobrze zagęszczony i który miał twardą gładką powierzchnię, był sporządzony z wapna i kamienia, i ułożony na równym podkładzie z piaszczystej gliny. Babilończycy i Asyryjczycy stosowali mieszaninę gliny, wapna i wody, Fenicjanie i Egipcjanie zmieszane mielone cegły i wapno. Największego postępu w rozwoju i stosowaniu betonu dokonali Rzymianie: zastosowali wodoodporny beton, twardniejący w sztuczną skałę. Wydatnie dopomogła im w tym natura. Do spajania elementów konstrukcji narażonych na działanie wody Rzymianie używali wapna rozcieranego razem z popiołem wulkanicznym. Nazywali to tworzywo pulvis puteolanus (od pobliskiej miejscowości Puteoi). Dziś nazywamy te popioły pucolanami, gdyż znajdujące się miasto z biegiem wieków zmieniło nazwę na Puzzuoli (program egzamin ustny).

Betonowe mury

Beton w Rzymie stosowano początkowo ostrożnie, raczej jako doskonałą zaprawę. Kiedy poznano jego właściwości, zaczęto używać coraz więcej betonu, a coraz mniej kamienia i cegły. Warstwę betonu układano w deskowaniu drewnianym albo pomiędzy wymurowanymi już licówkami z kamienia lub cegły. Beton przygotowywano inaczej, niż robimy to obecnie. Sporządzano zaprawę z wapna i piasku oraz pucolany, nadając jej konsystencję, którą nazywalibyśmy obecnie konsystencją gęstoplastyczną. Taką zaprawę układano w deskowaniu warstwami, a w nią wciskano wypełnienie ze żwiru, kamieni, połamanych cegieł lub dachówek (opinie o programie).

Poszczególne warstwy ubijano. Chociaż mur wzniesiony z takiego betonu nie ustępował murowi z kamienia, ówcześni mieszkańcy przywykli ten ostatni darzyć największym zaufaniem. Dlatego też rzymscy budowniczowie pokrywali betonowe mury licówką z kamienia naturalnego. Ową licówkę często wykorzystywano jako „deskowanie tracone”. Rzymianie używali betonu także do budowy dróg, akweduktów, kanalizacji. W niektóre budowlach rzymskich, takich jak Koloseum w Rzymie czy słynny akwedukt Pont du Gard w pobliżu Limes, bloki kamienne spajane były zaprawami.

Najsłynniejszą konstrukcją z tego okresu jest Panteon w Rzymie (rok 125 n.e.) o powierzchni 1520 nf i kubaturze 4600 m, który był największą zamkniętą przestrzenią przez blisko 2000 lat [4.69], Kopuła świątyni o średnicy 43,3 m jest arcydziełem rzymskiej sztuki budowlanej (segregator aktów prawnych). Kopułę zbudowano w ten sposób, że wraz z wysokością staje się coraz lżejsza i cieńsza przez zastosowanie odpowiedniego kruszywa. Gruz użyty do betonu zmienia się z wapiennego tufu u podstawy, poprzez ceglany w dolnej części, aż do pumeksu u wierzchołka.

Kasetonowe, ślepe, zwężające się ku górze „niby-okna” dodatkowo obniżają i rozkładają ciężar kopuły. Wnętrze oświetla otwór o średnicy 9,1 m w szczycie kopuły i jest to jedyne źródło światła (promocja 3 w 1).