Ilość smoły

Jak wykazały badania, wartość współczynnika emulgacji dla różnych materiałów kamiennych może wahać się w szerokich granicach. Dla materiałów nie wykazujących zdolności emulgacyjnych, wartość współczynnika emulgacji waha się w granicach od 0 do 0,38; w materiałach wykazujących te zdolności wartość współczynnika emulgacji przekracza 0,38, a niejednokrotnie nawet 1. Jako granicę przydatności materiałów kamiennych do budowy nawierzchni bitumicznych pod względem ich własności emulgacyjnych autor zaproponował, opierając się na doświadczeniach z praktyki, wartość współczynnika emulgacji e = 0,38 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Sposób oznaczenia współczynnika emulgacji opracowany przez autora) jest następujący: 20 g proszku z badanego materiału kamiennego po przesianiu przez sito ASTM nr 200 i wysuszeniu do stałego ciężaru rozciera się tłuczkiem w moździerzu porcelanowym o szorstkich ścianach z 6 - 10 cm wody na gęstą papkę (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jako bitum do badania używana jest smoła drogowa o lepkości 60 - 80 sekund w 30 °C. Do zlewki o objętości 100 cm wlewa się pewną ilość smoły i waży się razem ze zlewką, po czym dodaje się porcjami smołę do papki w moździerzu, rozcierając dobrze tłuczkiem za każdym razem w celu osiągnięcia zupełnej jednorodności papki (uprawnienia budowlane).

Gdy w miarę dodawania smoły masa stanie się zbyt gęsta, dodaje się nieco wody w celu nadania jej płynności. Smołę dodaje się aż do chwili wytrącenia się smoły jako gęstopłynnej i ciągliwej masy, nie rozcieńczającej się pod wpływem wody. Z wytrąconej smoły można przez odciśnięcie oddzielić dodaną wodę wraz z proszkiem badanego materiału kamiennego. Po zważeniu zlewki z pozostałą smołą określa się ilość dodanej smoły. Kruchość grysów mierzy się odpornością badanego grysu na kruszenie pod wpływem nacisku, np. walca podczas wałowania oraz nacisków statycznych i dynamicznych kół pojazdów (program egzamin ustny).

Dostateczna wytrzymałość grysu

Dostateczna wytrzymałość grysu na kruszenie pod wpływem ruchu ma pierwszorzędne znaczenie dla trwałości nawierzchni nowoczesnych. Od tego bowiem zależy zwartość szkieletu mineralnego w nawierzchniach typu betonowego, a trwałość • skuteczność utrwalać powierzchniowych i wgłębnych. W laboratoriach drogowych badania prowadzone są metodą analogiczną do metody badania odporności tłucznia na miażdżenie pod wpływem nacisku. Sposób wykonania pomiaru kruchości grysów jest następujący (segregator aktów prawnych).

W cylindrze stalowym o średnicy wewnętrznej 120,2 mm umieszcza się 1,5 kg badanego grysu o ziarnie przechodzącym przez sito ³/4″, a pozostającym na sicie (19 - 9,5 mm). Po wyrównaniu powierzchni grysu zakłada się tłok o średnicy 120 mm i wywiera nacisk 15 tonu prasą, po czym wyjmuje się materiał z cylindra i przeprowadza analizę sitową (na sitach ASTM nr 4, 8, 14, 28, 48). Na podstawie analizy sitowej ustala się tzw. współczynnik kruchości kruszywa. Współczynnik kruchości kruszy wa jest to suma ilości ziarn (w % wagowych) przechodzących przez wymienione sita.

Badania powyższe nie odzwierciedlają w dostatecznej mierze zachowania się grysów na drodze. Stwierdzono przy tym, że pod naciskiem tłoka zostaje najbardziej zmiażdżona warstwa grysu, znajdująca się bezpośrednio pod tłokiem, z lego względu zostało wprowadzone badanie odporności grysów na miażdżenie walcem (rys. 47). Sposób badania grysów na miażdżenie jest następujący. Na płycie stalowej układa się warstwę gipsu w ilości 500 g o wielkości ziarn 5  10 mm. Warstwa grysu zajmuje powierzchnię 700 cm- (50 x 14 cm) (promocja 3 w 1).

Walec o ciężarze 400 kG i średnicy 50 cm ma umieszczoną w środku obręcz szerokości 5 cm. Walec przeciąga się 12 razy po powierzchni rozsypanego grysu, po czym zebrany materiał poddaje się analizie sitowej, stosując sita ASTM nr 4, 14, 28, 48 i 100. Jak w badaniu poprzednim ustala się współczynnik kruchości, a raczej miażdżenia grysu jako sumę ilości ziarn (w % wagowych), przechodzących przez podane wyżej sita.