Izolacja bitumiczna

W pewnym zakładzie przemysłowym posadzka podziemi znajdowała się o 1,50 m poniżej poziomu wody gruntowej (program uprawnienia budowlane na komputer). W posadzce wykonano izolację w postaci papy przyklejonej do podłoża betonowego. Na papie ułożono warstwę ochronną i następnie posadzkę. Przy ścianach izolację wywinięto (na grubość posadzki) na ściany pionowe, które uprzednio zostały wyprawione zaprawą wodoszczelną. Po ustaniu obniżania poziomu wody gruntowej woda przedostała się niezwłocznie do podziemi, gromadząc się przede wszystkim wzdłuż ścian pomiędzy wywiniętą papą a tynkiem wodoszczelnym (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Przyczyną zniszczenia izolacji był wadliwy projekt. Izolacja bitumiczna, przedłużona izolacją z wyprawy wodoszczelnej w miejscu styku tych dwóch rodzajów izolacji, nie daje żadnej gwarancji szczelności, tym bardziej gdy nie ma w styku wyraźnego docisku izolacji bitumicznej do izolacji sztywnej. Poza tym izolacja bitumiczna wewnętrzna nie spełnia zadania, jeśli nie opiera się na konstrukcji dociskowej, przystosowanej do przenoszenia pełnego wyporu wody.

Wadliwie zaprojektowaną izolację należało zastąpić izolacją wewnętrzną bitumiczną z wkładkami zarówno na posadzce (uprawnienia budowlane).
Podziemia budynku przemysłowego w jednym z zakładów przemysłowych w Rzeszowie, wybudowanym w okresie międzywojennym, zabezpieczono przed wilgocią w ten sposób, że izolacja pionowa ścian zewnętrznych została wykonana z dwóch warstw papy asfaltowej, ułożonych na lepiku na gorąco. Ścianki ochronnej nie zastosowano.

Przy okazji wykonywania robót instalacyjnych zauważono po odsłonięciu części zaizolowanej ściany sfałdowanie poziome izolacji, co świadczyło o tym, że nastąpiło częściowe przesunięcie izolacji w dół po ścianie. Przyczyną uszkodzenia było osiadanie gruntu nasypowego wokół budynku, który na skutek tarcia pociągał izolację. Zjawisko to nie miałoby miejsca, gdyby izolacja była zabezpieczona ścianką ochronną (program egzamin ustny).
W jednym z większych budynków wybudowanych po wojnie w śródmieściu Warszawy zaprojektowane były pomieszczenia użytkowe w podziemiach. Ponieważ w czasie budowy poziom wody gruntowej znajdował się poniżej posadzki w podziemiach, zastosowano izolację ścian przeciwwilgociową poziomą, składającą się z dwóch warstw papy asfaltowej, i pionową lekką z powłoki asfaltowej.

Grunt budowlany

Po wykonaniu budynku w stanie surowym zauważono, że w podziemiach po długo trwającym okresie deszczów znajduje się woda (opinie o programie). Wprawdzie po ustaniu deszczów udało się wodę wypompować i woda więcej nie napływała, ale posadzka i ściany przy posadzce wykazywały znaczny stopień zawilgocenia, co uniemożliwiało podjęcie robót wykończeniowych. Przyczyną podniesienia się poziomu wody gruntowej był grunt gliniasty, w który nie dość szybko wsiąkały wody opadowe, powodując podniesienie się wody gruntowej.
W podziemiach o skomplikowanym układzie ścian wewnętrznych, które ze względów utylitarnych nie mogły być pogrubione, wykonanie odpowiedniej izolacji wewnętrznej praktycznie nie było możliwe (segregator aktów prawnych).
Pozostawało jedynie jak najszybciej uporządkować teren wokół budynku w sposób umożliwiający szybkie odprowadzanie wody z opadów atmosferycznych i niedopuszczanie do jej wsiąkania w grunt obok budynku, co jedynie mogło przeszkodzić okresowemu piętrzeniu się wody gruntowej.

Budynek z powodu nieumiejętnego zaprojektowania izolacji został na zawsze pozbawiony należytej izolacji przed wilgocią i wodą gruntową.
W celu zabezpieczenia kotłowni przed wodą gruntową w pewnym budynku przedszkola wykonano izolację wodoszczelną (promocja 3 w 1)..

Grunt budowlany był bardzo niejednolity. Mało przepuszczalne warstwy gliny i iłu o nieznacznej miąższości przewarstwiały się z wodonośnymi pokładami piasku i żwiru. Powyżej przewidzianego poziomu izolacji ścian zalegał przepuszczalny grunt piaszczysty z domieszką otoczaków, który łączył się z niżej położonymi przepuszczalnymi warstwami żwirów.