Izolacje z wkładkami metalowymi

Izolacje z wkładkami metalowymi, dzięki temu, że nie pęcznieją i nie gniją, nadają się szczególnie do izolacji miejsc, gdzie uzyskanie wymaganego docisku jest trudne do osiągnięcia, np. przy izolacjach przed wodą naporową, wykonywanych od wewnątrz budynku (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wkładki metalowe służą w zasadzie nie tylko jako wzmocnienie warstw mas izolowanych (lepików), lecz same stanowią izolację. Natomiast w miejscach styków wkładek metalowych masy bitumiczne, użyte do sklejenia wkładek na zakładach, służą jako izolacje.

Do izolacji przed wodą przesączającą się używa się pojedynczych warstw wkładek z blach metalowych, łączonych a do izolacji przed wodą naporową stosowane są zwykle dwie warstwy ułożone według schematu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Naklejanie rozpoczyna się od założenia warstwy gruntującej na zimno. Po wyschnięciu warstwy gruntującej układa się wkładki z blach metalowych, odpowiednio przycięte do izolowanej powierzchni i ponownie zwinięte w rolkę. Następnie wylewa się gorącą masę bitumiczną przed rolę, równocześnie rozwijając ją i dociskając tak mocno, aby masa wystąpiła przy brzegach roli. W ten sposób rolka zostaje przylepiona do podłoża bez możliwości powstawania pustych przestrzeni na całej jej powierzchni.

W Polsce izolacje z wkładkami z cienkich blach miedzianych lub aluminiowych nie były dotychczas stosowane. Izolacje tego typu stosuje się między innymi w Niemczech i w Związku Radzieckim. W Związku Radzieckim izolacje z wkładkami z blach aluminiowych zastosowano w budowlach podziemnych metra moskiewskiego, a w Niemczech również w budowlach betonowych i żelbetowych narażonych na działanie wód chemicznie agresywnych (uprawnienia budowlane). Wykonanie tego typu izolacji budowli na terenach Polski w czasie ostatniej wojny na ogół okazały się trwałe.
Izolacje z wkładkami z blach metalowych zostały wyczerpująco omówione w niemieckiej literaturze technicznej.

Wkładki miedziane

Produkuje się u nas papy z naklejoną folią aluminiową, ale papy te są przeznaczone wyłącznie do krycia dachów (program egzamin ustny). Tego rodzaju papą zostały pokryte wiaty peronowe przystanku kolejowego „Powiśle” w Warszawie wybudowanego w 1963 r.
Wkładki z blachy miedzianej (w rolach) o grubości 0,1 lub 0,2 mm i szerokości 600 mm są stosowane zarówno do izolacji całych powierzchni, jak i szczelin dylatacyjnych.
Role przecina się do odpowiedniej długości i mocno nawija na sztywne wałki tekturowe o średnicy 12 do 15 cm (opinie o programie).

Masę bitumiczną z wypełniaczem używaną na gorąco wylewa się bezpośrednio przed rolę na izolowaną powierzchnię w ten sposób, że zarówno powierzchnia blachy, jak i podłoża powinna być szczelnie pokryta lepikiem. Lepik w przypadku powierzchni poziomych i o małym nachyleniu należy wylewać z naczynia w sposób, a na powierzchniach stromych i pionowych. Niedopuszczalne natomiast jest rozsmarowywanie lepiku, ponieważ następuje przy tym zbyt szybkie ochładzanie, co stoi na przeszkodzie należytemu sklejaniu się wkładek metalowych, które powinny być szczelnie otoczone lepikiem. W szczególności dotyczy to styków.
Wkładki miedziane układa się zwykle jedną warstwą, przy czym szerokość zakładek styków podłużnych powinna wynosić ok. 8-10 cm (segregator aktów prawnych).

Szerokość zakładek styków poprzecznych powinna wynosić co najmniej 20-7-30 cm. Ułożone wkładki powleka się pojedynczą warstwą masy bitumicznej na gorąco. Do przyklejenia jednej warstwy blachy miedzianej na powierzchniach poziomych i lekko pochyłych zużywa się lepiku (przy ciężarze objętościowym 1,5 T/m3) co najmniej 4,5 kg/m2, na powierzchniach pionowych i stromych co najmniej 6 kg/m2. Ilość ta jest znacznie wyższa niż w przypadku izolacji zwykłej z wkładkami z papy, ułożonymi na lepiku na gorąco, gdzie zużywa się lepiku 2,5-3 kg/m2 (promocja 3 w 1).

Blachy miedziane miękkie o grubości 0,4 mm stosuje się w postaci płaskich lub sfałdowanych (wygiętych w kształcie litery U) pasków blachy jedynie do izolacji szczelin dylatacyjnych. Blach grubszych raczej nie stosuje się.