Jedne odcienie

Doświadczenie wielu wieków ujawniło różne harmonijne połączenia barw w różnych epokach i w różnych krajach. Na przykład połączenia kolorów: czerwonego z białym, pistacjowego z białym, błękitnego lub granatowego z białym są typowe dla stylu baroku (XVI-XVII wiek), żółtopomarańczowego lub żółtego z białym, szarego z białym - dla stylu Empire (XIX wiek); połączenia turkusowego z białym i niebieskiego z białym spotyka się często w architekturze wschodniej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Połączenia z kolorem czarnym są mniej rozpowszechnione w architekturze niż połączenia z białym, ale spotyka się je zarówno w starożytnych, jak i współczesnych budowlach. Połączenie np. czerwieni z kolorem czarnym można uważać za charakterystyczne dla starożytnej Grecji; przetrwało ono aż do XX stulecia; połączenie ochrowożółtego z czarnym było powszechnie stosowane w starożytnym Egipcie, w Pompei i Grecji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Nie wdając się w szczegóły kolorystyki przytoczymy pewne podstawowe dane mające praktyczne znaczenie. Barwy czerwone, pomarańczowe, żółte nazywamy zwykle ciepłymi, natomiast niebieskie i granatowe zimnymi. Do barw pośrednich zaliczamy zielone: jedne odcienie można nazwać ciepłymi, inne zimnymi. Kolor fioletowy jest zimny, jeżeli jest w nim przewaga niebieskiego ciepłym zaś jeżeli zawiera więcej czerwieni. Pewne kolory zmieszane w określonej proporcji nazywamy dopełniającymi się. Dopełnienie do kolorów czerwonych stanowią niebieskozielone, dopełnienie do pomarańczowych niebieskie, do żółtych granatowe, do’ żółtozielonych fioletowe, do zielonych purpurowe (uprawnienia budowlane).

Wszystkie kolory podzielić można na dwie grupy. Do pierwszej należą biały, czarny i szary i te nazywają się a chromatyczne. Do drugiej grupy należą czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, granatowy i purpurowy ze wszystkimi pośrednimi i wszelkimi ich odcieniami; barwy te nazywają się chromatyczne. Zimne, ciemne tony wydają się cofnięte, podczas gdy ciepłe, jasne - jak gdyby wysunięte. Powierzchnie pokryte barwami występującymi na pierwszy plan robią wrażenie jak gdyby pewnych figur lub przedmiotów, natomiast powierzchnie barwione kolorami cofniętymi robią wrażenie tła (program egzamin ustny).

Barwa przedmiotu

Barwa przedmiotu zmienia się wraz ze zmianą oświetlenia. Na przykład przy świetle elektrycznym ultramaryna wydaje się brązowa, nie zaś niebieska (opinie o programie). Ważniejsze zmiany obserwowane przy świetle elektrycznym są następujące: 1. czerwone, pomarańczowe i żółte kolory jaśnieją, zimne zielone, niebieskie, granatowe i fioletowe ciemnieją, ciepłe zielone nie zmieniają się; 2. pomarańczowe barwy stają się bardziej czerwone; 3. czerwone barwy stają się mocniejsze; 4. jasnożółte wydają się niemal białe; 5. niebieskie tracą na natężeniu; granatowe nie różnią się od czarnych; 6. błękitne zielenieją i często trudno je odróżnić od zimnych zielonych; 7. fioletowe czerwienieją i niekiedy trudno je odróżnić od purpury.

Każdy majster pracujący w dziedzinę dekoracyjnego wykańczania budynków powinien interesować się właściwościami kolorów i może bliżej zapoznać się z kolorystyką na podstawie literatury podanej w końcu książki. Do podstawowych materiałów używanych do robót okładzinowych zaliczamy wszelkiego, rodzaju płytki i zaprawę. Najważniejsze rodzaje płytek: 1. ceramiczne, 2. cementowe, 3. z kamienia naturalnego, 4. mozaikowo-lastricowe, 5. szklane, 6. gumowe. Różne gatunki w każdej z tych grup podane są niżej przy opisie płytek (segregator aktów prawnych).

Płytki do wewnętrznych okładzin powinny być prawidłowego. kształtu i dokładnych wymiarów, równomiernie pokryte glazurą lub emalią, bez skrzywień i nierówności, o wystarczającej wytrzymałości mechanicznej i porowatości. Płytki do okładzin zewnętrznych powinny być ponadto odporne i nie niszczyć się pod wpływem działań atmosferycznych (mróz, deszcz, upał) i gazów znajdujących się w powietrzu (promocja 3 w 1).