Kamień cementowy

Oczywiście robił to intuicyjnie, a nie w pełni świadomie po to, aby wzmocnić konstrukcję swoich donic właśnie w tej części, gdzie powstają siły rozciągające. Nie orientował się, że kamień cementowy i żelazo uzupełniały się nie tylko pod względem statycznym, ale także w wyniku jednakowej rozszerzalności cieplnej obu materiałów (program uprawnienia budowlane na komputer). To trafne skojarzenie dwóch różnych materiałów uważa się jako największy w XIX wieku wynalazek, który odegrał rewolucyjną rolę w rozwoju techniki budowlanej i architektury. Monier opatentował swój wynalazek we Francji dopiero w 1867 r., a następnie również w innych krajach i wkrótce założył duże przedsiębiorstwo budowy mostów, magazynów, wież ciśnień; później jednak sprzedał swój patent i zajął się innym wynalazkiem.

Oficjalny priorytet Moniera w wynalezieniu żelbetu jest słusznie podawany w wątpliwość z dwóch powodów (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po pierwsze, Monier uzyskał swój patent dopiero w 1867 r., a w październiku 1864 r. angielskiemu budowniczemu w Newcastle, specjaliście robót sztukatorskich i produkcji sztucznego kamienia, W. Wilkinsonowi wydano brytyjski patent nr 2293 na konstrukcję ogniotrwałych stropów w budynkach wykonywanych z betonu zbrojonego wiązkami lin drucianych, umieszczonymi równolegle. Po drugie, materiał, którego użył Monier do swoich donic, to nie był beton, lecz zaprawa cementowa nie zawierająca dużego kruszywa. Żelbetem Monier zaczął zajmować się w latach siedemdziesiątych XIX w., kiedy zajmował się budową zbiorników i mostów (uprawnienia budowlane).

Francuski inżynier G. Lambot wykonał i w 1855 r. pokazał na Wystawie Powszechnej w Paryżu żelbetowy statek wiosłowy. On też opatentował zastosowanie nowego kombinowanego materiału w budownictwie. Wymieniony wyżej Wilkinson, w poszukiwaniu jakiego bądź zastosowania starych lin kopalnianych, wykonał zbrojone belki budowlane, świadomie zakładając te liny w strefie rozciąganej (program egzamin ustny).

Różne kombinacje gliny

Byłoby także niesłuszne przypisywać wynalezienie żelbetu jako materiału budowlanego palącym potrzebom budownictwa okrętowego lub ogrodnictwa, a tym bardziej eksperymentatorskiemu talentowi Moniera, Lambota lub innego wynalazcy. Oni dopiero utrwalili i opatentował to, co rodziło się w ciągu tysiącleci u różnych narodów i było bezsprzecznym osiągnięciem po stępu techniki budowlanej, a w szczególność wynikiem powtórnego odkrycia betonu w drugiej połowie XVIII w. przez angielskiego inżyniera J. Smeatona, początku produkcji sztucznych cementów w pierwszej połowie XIX w szerokiego wdrażania żeliwa i stali zgrzewne w budownictwie (opinie o programie).

Już w starożytnym Babilonie budowle z glin zbrojono trzciną i plecionymi wkładkami. Różne kombinacje gliny i „zbrojenia roślinnego” od dawnego czasu stosowano na całym świecie w monolitycznych budowlach Wschodu, do wy robu egipskich cegieł z gliny zbrojonych słom; oraz w ceramicznych wyrobach Inków i Majów

U angielskich budowniczych istniał stan zwyczaj dodawania do zaprawy tynkarskiej trochę włosia. Przy tym mawiano nie na żarty, że „do tego celu włos byka był znacznie lepszy oc krowiego, dlatego że byk, rzecz jasna, jes o wiele silniejszy od krowy” (segregator aktów prawnych).

Żelazo jako zbrojenie budowlane zaczęli stosować po raz pierwszy prawdopodobnie Grecy Już w 470 r. p.n.e. koloniści greccy w Akragasie (Sycylia) stosowali w budownictwie zbrojeniowe belki żelazne o przekroju 12X30 cm i długości do 4,5 m (sposób otrzymywania takich odkuwek żelaznych pozostaje tajemnicą) a w 437 r. p.n.e. budowniczy Proplejów ateńskiego Akropolu, Mnesikles, stosował do zbrojenia belek architrawu pręty żelazne długości, które były zamurowywane w rowkach specjalnie wyżłobionych w masie marmuru.

W ślad za glinianymi i marmurowymi prototypami żelbetu pojawiły się ściągacze metalowe przeciwdziałające rozpieraniu przekryć łukowych i sklepionych (kościół Ilagia Sofia w Konstantynopolu, 532 r. i in.). A w drugiej połowie XVIII w. Francuz Soufflot zaproponował ogólniejsze podejście do zagadnienia zbrodnia zakładał on żelazne ściągacze w rozciąganych strefach muru z cegły. To samo, ale nie i okrągłymi, a płaskimi obręczami żelaznymi, używanymi na obręcze do beczek, robił I. Brunei (promocja 3 w 1)