Kamień szlachetny

Leżące na dnie doliny kamienie szlachetne przyczepiały się do mięsa. Znęcone zapachem padliny orły porywały kawały mięsa z tkwiącymi w nich kamieniami. Należało tylko śledzić lot orłów, aby po ukończeniu przez uczty pozbierać drogie kamienie. Legenda ta znana była w Chinach w VII w., a także spotykana jest w opowiadaniach arabskich sprzed tysiąca lat. Opowieść ta wędrowała od Kaukazu przez Tybet, kraj Chorezmu, Kaszmir do Indii i Cejlonu (program uprawnienia budowlane na komputer). Chociaż pierwotnie dotyczyła szafirów, łączono ją również z diamentami, rubinami lub innymi kamieniami szlachetnymi. Wspomina o niej również Aleksander Dumas w powieści Hrabia Monte Christo.

W innych opowieściach wspomina się o olbrzymich wężach broniących dostępu do kamieni szlachetnych. Najpiękniejsze oli- winy i chryzolity sprzed 2 tysięcy lat pochodziły z małej wyspy na Morzu Czerwonym, zwanej obecnie Zebirget. Wyspa ta nazywała się dawniej Wyspą Wężów (Ophiodes) z powodu żyjącej na niej wielkiej liczby tych gadów. Władcy egipscy musieli wytępić węże, aby dotrzeć do pięknych, błyszczących kamieni o złotawej barwie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Aby zapobiec rabunkowi tych kamieni, zabroniono nieuprawnionym wstępu na wyspę pod karą śmierci. Do brzegu przybijały tylko statki z żywnością dla górników.
Pliniusz opisuje sposób wydobywania turkusów, które nazywa calaine. W krainie Carmania, dawnym okręgu Persji, piękne
te kamienie wydobywano z niedostępnych urwistych i zamarzniętych skał, odłupując je od podłoża za pomocą kamieni wyrzucanych z procy.

Autorem poematu o kosztownych kamieniach był żyjący w XI w. opat Marbodus, późniejszy biskup w Reims we Francji. Podaje on, że szmaragdy wydobywano w Scytii, a dostępu do nich broniły skrzydlate gryfy o ciele lwa i głowie orła (uprawnienia budowlane).
Zakonnik Jordanus, który około 1330 r. podróżował po krainie India Teria (Afryka wschodnia, na południe od Abisynii), podaje, że widział tam smoki o oczach z błyszczących kamieni, które nazywa karbunkułami. O drogocennym kamieniu zwanym draconites (draco smok), wyjętym rzekomo z głowy smoka i przywiezionym ze Wschodu, opowiada w 1502 r. Camillus Leonardus, lekarz z Pisaro, w książce Dziwy kamieni, poświęconej Cezarowi Borg ii (program egzamin ustny).

Przeszukiwanie żwirów

Przeszukiwaniem żwirów zawierających cenne kamienie trudniło się wielu mieszkańców Cejlonu, o czym wspomina już zakonnik Odoric podróżujący po Wschodzie w XVI w.
Do kruszenia skał używano powszechnie ognia, stosowanego jeszcze i dziś w niektórych prymitywnych kopalniach, np. nefrytu i jadeitu w Birmie i w Turkiestanie, lazurytu (lapis lazuli) w Afganistanie, a także w niektórych kopalniach diamentów w Indiach. Metodę tę stosowali również Indianie Pueblo w kopalniach turkusów w Ameryce Północnej (stany Arizona i Nowy Meksyk); opisuje ją dość szczegółowo Georgius Agricola (1494—1555) w dziele De re metallica (opinie o programie).

Ciekawy był stosowany przez Chińczyków sposób wydobywania diamentów z niedużych, powierzchniowych złóż w Szantungu. Poszukiwacze diamentów w słomianych sandałach dreptali pracowicie po diamentonośnych piaskach w niewielkich strumykach. Ostre odłamki wbijały się w podeszwy sandałów, które potem spalano, a z przesianego popiołu wybierano diamenty (segregator aktów prawnych).
Nie zawsze wystarczało przeszukiwanie piasków i żwirów występujących na powierzchni. Najbogatsze żwiry diamentonośne w Brazylii znajdują się nieraz w rozpadlinach w Skalistych dnach potoków, nieraz głęboko pod powierzchnią wody. Zatrudnieni przy wydobywaniu diamentów tubylcy, a dawniej sprowadzani z Afryki niewolnicy murzyńscy, nurkowali do dna potoku i napełniali żwirem worki z żaglowego płótna. Wydobyty w ten sposób żwir przepłukiwano, oddzielając diamenty.

Znacznie łatwiejsza była praca w wodzie płytkiej, gdzie kopacz napełniał żwirem swój worek, zręcznie używając nóg zamiast łopaty (promocja 3 w 1)..
Niekiedy zwierzęta wyręczały ludzi w poszukiwaniu drogocennych kamieni. W okolicach Navajo w Nowym Meksyku najpiękniejsze granaty i chryzolity znajdowano w mrowiskach, dokąd zostały zawleczone przez mrówki.