Kamienie

Kamienie, a szczególnie wapienie, łupki i piaskowce oraz betony, ulegają osłabieniu, gdy zaatakuje je szkodnik morski, skałotocz palczak - Pholas dactylus, który wierci otwory niekiedy jeden koło drugiego i może nawet spowodować czasem zawalenie się konstrukcji. Innym szkodnikiem jest mięczak Saxicava (szczególnie Saxicava arctica), który wierci otwory o długości do 25 cm. Oba gatunki żyją także na wybrzeżach Morza Północnego, kanału La Manche i w okolicznych akwenach. Znane są również różne gatunki skałotoczów egzotycznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Także i gąbki (Cliona) oraz skorupiaki atakują skały i beton. Niektóre z tych gatunków działają nie tylko mechanicznie przez świdrowanie skały, ale i chemicznie przez wydzielanie substancji rozpuszczających spoiwo kamienia lub betonu.
Ciosy układane na krawędziach budowli narażonych na uszkodzenia. Ciosy powinny być ze skał twardych, wybuchowych (granit, porfir, bazalt), nie zwietrzałych. Wymiary ciosów krawężnikowych najczęściej stosowane w naszych portach to 0,25X0,40X1,00 m.
W zależności od potrzeb dość często stosowane są również wykładziny ścian doków lub nadwodnych ścian nabrzeży z ciosów kamiennych, o grubości 25-100 cm i więcej.

Wymagania jak wyżej.
Za granicą są stosowane ciosy kamienne w postaci konstrukcyjnych elementów budowlanych (bloków), a także do urządzeń cumowniczych (pachoły kamienne). W polskich warunkach stosowanie ich jest nieopłacalne (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Kostka używana do okładania powierzchni betonów narażonych na mechaniczne działanie wody i lodu oraz do nawierzchni. Jakość skał użytych do wyrobu kostki powinna być taka sama, jak podana w punkcie 2 dla ciosów.

Beton i żelbet

Beton i żelbet stanowią najważniejsze tworzywa w budownictwie morskim. Używane są do wszelkiego rodzaju budowli, i to zarówno do ich elementów podwodnych, jak i nadwodnych. W podwodnych częściach konstrukcji znajdują najczęściej zastosowanie w postaci gotowych elementów prefabrykowanych, takich jak: bloki, skrzynie pływające, pale lub brusy ścianek szczelnych, czasem wykonywane są na sucho (w grodzy), albo jedną z metod betonowania podwodnego (uprawnienia budowlane).
Beton wykonywany pod wodą jest na ogół słabszy od betonu wykonywanego na powietrzu, często ma strukturę warstwową, nieco gąbczastą; wskutek tego łatwiej ulega niszczeniu w wyniku chemicznego działania wody morskiej czy bagiennej.

Dlatego też jego użycie jest ograniczone do budowli podrzędniejszych lub do wypełnień (skrzyń, bloków pustakowych, studni itp.). Nowsze metody gwarantują lepszą jakość betonu wykonywanego pod wodą niż metody dawniejsze, mimo to nie znalazły rozpowszechnienia na większą skalę w budownictwie morskim (program egzamin ustny).
Beton używany w budownictwie morskim powinien mieć cechy betonów hydrotechnicznych, przy czym wymagania te są wyższe niż na wodach słodkich ze względu na specyfikę środowiska (opinie o programie).
Niszczenie betonu w wodzie morskiej i w warunkach panujących na brzegu morskim może mieć różny charakter, a mianowicie: korozji chemicznej, erozji mechanicznej (często nieściśle również zaliczanej do korozji), korozji biologicznej.

Osobne zagadnienie stanowi korozja wkładek stalowych betonów uzbrojonych, żelbetu i armatury betonów sprężonych (segregator aktów prawnych).
Na korozję betonu ma wpływ z jednej strony rodzaj i skład betonu, a więc rodzaj i skład użytego cementu, domieszek, kruszywa itd., z drugiej zaś agresywność środowiska.

Agresywność tę zalicza się zwykle do jednej z sześciu grup:
1) ługującej (twardość przemijająca),
2) ogólnokwasowej (charakteryzującej się wartością wykładnika stężenia jonów wodorowych pH),
3) kwasowęglowej (którą charakteryzuje zawartość w wodzie agresywnego C02),
4) magnezowej (dla określenia której miarodajna jest zawartość w wodzie kationów magnezu Mg2+ w mg/1),
5) siarczanowej (którą charakteryzuje zawartość anionów siarczanowych SO/,2-),
6) złożonej (promocja 3 w 1).