Kesony żebrowe

Kesony żebrowe, mające konstrukcję wzajemnie przenikających się ram naj- właściwiej jest obliczać według teorii rusztów płaskich. Wyjątek stanowić mogą jedynie kesony bardzo długie, których długość przekracza czterokrotnie szerokość - w takich wypadkach wystarczające jest stosowanie tradycyjnej metody obliczeń (program uprawnienia budowlane na komputer).
Obliczenie konstrukcji polega na zwymiarowaniu szkieletu nośnego oraz poszycia stropu i ścian bocznych.

Szkielet żebrowy tworzą belki podłużne i ramy poprzeczne oraz dolne belki wieńczące. Zakładając, że ściany boczne są podparte dołem, można je uznać za nieskończenie sztywne w swojej płaszczyźnie. Krawędziom górnym tych ścian przypisujemy zatem nieodkształcalność na zginanie oraz określoną sztywność na skręcanie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Podobnie krawędzie pionowe, znajdujące się na styku ścian bocznych, można uznać za nieskończenie sztywne na zginanie w obydwóch płaszczyznach pionowych oraz odkształcalne przy skręcaniu. W wyniku poczynionych założeń, bliskich rzeczywistym warunkom pracy konstrukcji, szkielet nośny kesonu może być zamieniony na płaski układu rusztowy podany w rozwinięciu przy współpracy na skręcanie pionowej belki krawędziowej. Sztywność węzła IV składa się więc ze sztywności giętnej prętów IV-1, IV-4 oraz sztywności skrętnej krawędzi pionowej (uprawnienia budowlane).

Pozostałe węzły szkieletu mają możliwość obrotu w dwóch kierunkach oraz przesunięcia w kierunku prostopadłym do płaszczyzny rusztu.
Przedstawiony układ rusztowy najwygodniej jest rozwiązać metodą iteracyjną wieloetapową.
W pierwszym etapie zakłada się, że wszystkie węzły są nieprzesuwne (dodatkowo podparte), a zginanie układu następuje na skutek działania obciążenia zewnętrznego. Jeżeli rozważa się równomierne obciążenie stropu, to rozdziela się ono na wszystkie belki stropowe proporcjonalnie od odstępów pomiędzy nimi (program egzamin ustny).

Po wyliczeniu momentów wyjściowych i przeprowadzeniu iteracji w obydwu ich kierunkach (z uwzględnieniem sztywności skrętnych belek) otrzymuje się końcowy wykres momentów pierwszego etapu oraz oblicza się (przypadające na dodatkowe więzy) reakcje podporowe.
Następne etapy polegają na dokonywaniu kolejnych jednostkowych przesunięć węzłów z obliczeniem przez iterację wynikających stąd wykresów momentów i reakcji w dodatkowych więzach. 

Płyty poszycia

Po wykonaniu powyższych etapowych iteracji wykorzystuje się w każdym węźle przesuwnym warunek równowagi sił pionowych (opinie o programie). Powstaje układ n równań z n niewiadomymi przesunięciami węzłów, które łatwo obliczyć. W rezultacie drogą superpozycji otrzymuje się końcowe wykresy momentów zginających i skręcających powstałe od danego obciążenia.
Na bliższe omówienie zasługuje zagadnienie sztywności obliczeniowych poszczególnych belek.

Sztywność na zginanie należy przyjmować jak dla belek teowych z uwzględnieniem współpracy pasma płytowego o szerokości równej odstępowi pomiędzy belkami. Dla wieńca dolnego wskazane jest przyjąć szerokość współpracującą równą trzeciej części wysokości ściany bocznej, jeśli na ścianie bocznej brak jest poziomych belek pośrednich. W tym ostatnim przypadku obowiązuje zasada równego podziału szerokości pasma współpracującego według odstępu między belkami.
Przy ustaleniu sztywności skrętnych przyjmuje się jedynie prostokątne przekroje belek, głównie ze względu na niewielkie grubości płyt poszycia w stosunku do wymiarów belek rusztu.
Płyty poszycia oblicza się według ogólnie przyjętych zasad wymiarowania płyt.

Ze względu na równoczesne występowanie obciążeń na stropnic lub na całych ścianach bocznych zaleca się traktowanie płyt jako utwierdzonych na konturach przylegających do belek. Wartości momentów zginających określa się na podstawie znanych rozwiązań umieszczonych w tablicach inżynierskich (segregator aktów prawnych).
Kesony walcowe składają się ze stropu w kształcie płyty kolistej lub pierścieniowej oraz ze ścian bocznych w postaci zamkniętej powłoki cylindrycznej o stałej lub zmiennej grubości ścianek. Połączenie pomiędzy płytą i powłoką jest monolityczne.

Stany naprężeń w kesonie określa się na podstawie znanych w teorii sprężystości rozwiązań płyt kołowych i powłok ze stosownym wypełnieniem warunków brzegowych w miejscu połączenia ze sobą ścian ze stropem. Schematem podstawowym jest płyta swobodnie podparta oraz powłoka również swobodnie podparta na dolnych krawędziach (promocja 3 w 1).