Komory ujęć

Podczas oczyszczania komory ujęcia, którego należy dokonywać raz na rok, dopływ wody można zlikwidować przez zatkanie otworów korkami drewnianymi, jednak nie dłużej jak na 1-H2 godzin. Prędkość dopływu wody ze źródła do ujęcia przez otwory powinna wynosić 0,01-0,1 m/s (program uprawnienia budowlane na komputer).

Komory ujęć powinny być wyposażone w wywietrzniki. Wodę źródlaną znajdującą się na niewielkich głębokościach pod terenem ujmuje się sączkami tworzącymi układ drenażowy. Ciągi drenażowe mogą się składać z krótkich odcinków lub też mogą tworzyć układy bardziej złożone. Wybór długości ciągów drenażowych zależny jest od konfiguracji terenu, intensywności napływu wody oraz kierunku przepływu wody gruntowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dreny ułożone w wykopie powinny być otoczone obsypką, która spełnia rolę filtru. Może ona być wykonana jednowarstwowo lub wielowarstwowo i ułożona w sposób ciągły lub przerywany, tzn. w miejscach gdzie usytuowane są wloty do drenów. Współczynnik strukturalny obsypki powinien wynosić c_max =12 dla obsypki przerywanej i c_mnI = 50 dla obsypki ciągłej (uprawnienia budowlane).

Otwory wlotowe drenów mogą być okrągłe lub podłużne. W przypadku drenów ceramicznych woda przedostaje się do nich przez szczeliny na stykach o szerokości 1-2 mm.

Wartość współczynnika filtracji k można określać następującymi metodami:

• przez obliczenie, stosując wzory empiryczne,
• laboratoryjnie, badając przepuszczalność gruntu ,
• przez zastosowanie próbnego pompowania w miejscu przewidywanego ujęcia wody(program egzamin ustny).

Ujęcia wody

Najdokładniejsze wyniki uzyskuje się przy określaniu współczynnika filtracji na podstawie próbnego pompowania, z tym że należy wówczas postępować zgodnie z normą BN-71/8950 04. Studnie kopane stosuje się do ujmowania płytkiej wody podziemnej, jeżeli wymagana wydajność ujęcia jest mała oraz miejscowe warunki hydrogeologiczne i techniczne nie narzucają potrzeby budowy innego ujęcia wody (opinie o programie).

Ujęcia wody za pomocą studni kopanych można stosować przy spełnieniu następujących warunków:

• graniczna głębokość studni nie przekracza 20 m, a w uzasadnionych przypadkach 40 m,
• graniczna miąższość warstwy wodonośnej nie przekracza 6-8 m.

Ujęcia za pomocą studni kopanych zaleca się do stosowania wówczas, gdy dąży się do ujęcia stosunkowo płytko położonej wody w dużej ilości z jednego ujęcia oraz gdy chodzi o utworzenie ujęcia z pewnym zbiornikiem wody (segregator aktów prawnych).

Studnie filtrowe stosowane są bardzo powszechnie do ujmowania wody z głębokości dochodzących nawet do kilkuset metrów. Każda studnia składa się z: rury okładzinowej (cembrowej), rury filtrowej i obudowy. W samej studni (rurze okładzinowej) znajduje się rura ssawna lub pompa głębinowa. Rura filtrowa składa się z 3 części: rury podfiltrowej, rury nadfiltrowej i filtru.

Zasadniczym elementem studni filtrowych jest filtr, przez który woda dopływa do studni. Filtr studzienny, umożliwiając swobodny dopływ wody i wypłukanie drobnych frakcji gruntu, zatrzymuje równocześnie większe ziarna warstw wodonośnej, nie dopuszczając do naruszenia równowagi panującej w rejonie ujęcia.

Stosowane rodzaje filtrów można podzielić na trzy grupy:

• filtry perforowane (szkieletowe) wykonane z rur stalowych lub żeliwnych z perforacją okrągłą lub szczelinową,
• filtry siatkowe składające się z rur perforowanych z nawiniętą na nich siatką różnego rodzaju (miedziana, nylonowa, z włókna szklanego, winiduru) o różnej gęstości,
• filtry żwirowe składające się z rury (szkieletu) perforowanej z obsypką piaskowo-żwirową, wykonaną na powierzchni ziemi lub w otworze.

Filtry studzienne produkowane są w różnych odmianach przez Przedsiębiorstwa Hydrogeologiczne „Hydropol” (promocja 3 w 1). Dobór rodzaju filtru uzależniony jest od uziarnienia warstwy wodonośnej. Jako podstawę do właściwego doboru filtru należy traktować dane zestawione w tablicy.