Komory zespalające

Pierwsze rozwiązanie nadaje się do położenia na podsypce, drugie do położenia na dnie gruntowym lub skalnym oczyszczonym tylko z namułu. W pierwszym i drugim wypadku zatopienie platform po przyholowaniu ich nad miejsce przeznaczenia następuje przez wypełnienie komór wodą (program uprawnienia budowlane na komputer). Komory zespalające napełnia się wodą po otworzeniu otworów pozostawionych w stropie i zamkniętych na czas holowania.
W drugim wariancie po położeniu platformy na dnie wypełnia się komory zespalające betonem pod ciśnieniem (jak w kesonach pneumatycznych), uzyskując zespolenie platformy z dnem (oczyszczonym uprzednio z przykrywającej warstwy namułu oczywiście, jeżeli nie jest zbyt gruba) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Słupy osadza się za pomocą dźwignicy nad występami w stropie komór i łączy je z platformą przez sprężenie kabli, uprzednio przygotowanych i zakotwionych w platformie, po nanizaniu na nie powłok słupów. Górne końce tych kabli spręża się z belkowaniem pomostu czy nabrzeża, po czym wnętrze słupów zabetonowuje się.
Szczegóły wymagają dokładnego obliczenia.
Pomysł platform podstawowych jest opatentowany przez PBIM „Hydrobudowa 4” (wynalazca S. Onoszko). Na razie jeszcze omawianego rozwiązania nie wypróbowano w praktyce, lecz przy starannym opracowaniu szczegółów rokuje pożyteczne zastosowanie (uprawnienia budowlane).

Nadbudowa, czyli część nadwodna nabrzeża pomostowego na filarach, stanowi ustrój zwany w mostownictwie przęsłami, przy czym nabrzeża pomostowe z zasady stanowią konstrukcję wieloprzęsłową o stosunkowo niewielkiej rozpiętości przęseł, wynoszącej od 10 do 20 (45) m. Nadbudowę tę nazywa się również podestem lub w myśl zasady pars pro toto pomostem. Będziemy jednak dla uniknięcia nieporozumień unikać tej ostatniej nazwy w odniesieniu do samej konstrukcji nadwodnej (program egzamin ustny).

Umocnienie kamienne

Przęsła mogą być tu statycznie wyznaczalne, tj. wolno podparte („rozcięte”) na filarach, częściej jednak będą ciągłe, statycznie niewyznaczalne. Rozwiązuje się je w jeden z następujących sposobów, jako: sklepienia, rozpięte między filarami, spotykane raczej w budowlach kamiennych starszego typu; lub
płyty żelbetowe, z nadbudowanymi z jednej strony (od strony wody) lub dwoma murami; w tym drugim wypadku przęsło ma przekrój korytowy; lub
belki podłużne, równoległe do linii cumowniczej, połączone żebrami poprzecznymi i przykryte płytą; niekiedy i od spodu projektuje się płytę i wówczas przęsła mają przekrój zamknięty (skrzynkowy): lub belki główne poprzeczne, stosowane, gdy filary są podwójne lub wielokrotne i przykryte płytą (gładką lub żebrowaną) (opinie o programie).

Pomiędzy filarami projektuje się w nabrzeżach pomostowych skarpę. W celu zmniejszenia szerokości nabrzeża nadaje się skarpie możliwie stromy spadek. Wymaga to z reguły utrwalenia powierzchni skarpy za pomocą narzutu z kamienia. Może on układać się jako okładzina skarpy grubości 0,5 do 1,5 m, pozwalająca na nadanie jej spadku do 1:2, przy czym należy zaprojektować odpowiednie oparcie okładziny u dołu w dnie (segregator aktów prawnych).

Można też umocnienie kamienne rozwiązać jako samodzielnie utrzymujący się w równowadze wal kamienny, usypany na skarpie gruntowej o normalnym, małym stosunkowo pochyleniu. Skarpy tego wału mogą być strome i dochodzić od 1 : 1,5 do 1 :1. Wału tego nie doprowadza się do ostrej krawędzi przy ściance, lecz nadaje się mu zwykle w koronie pewną niewielką szerokość (0,5 do 2 m),. Dobre wyniki uzyskuje się również, układając w powierzchni skarpy poziomo (w stopnie) materace faszynowe, ewentualnie poprzedzielane warstwami kamienia.

Pozwala to na utrzymanie pochylenia skarpy w stosunku 1 : 1 i na znaczne zwężenie konstrukcji nabrzeża. Tylko skarpy umocnione wałem albo faszyną mogą być dopuszczalne w kanałach przejazdowych, w których odbywa się ruch statków na pełnych obrotach śruby (promocja 3 w 1).