Końcówki węży

Urządzenia za to są proste i tanie.
Końcówki węży muszą mieć ciężar przystosowany do udźwigu dźwignic pokładowych statku i muszą być często wymieniane, gdyż łatwo ulegają zużyciu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Głównym elementem urządzenia jest pława lub stawa.

Pława cumowniczo-przeładunkowa stanowi duży walec metalowy, utrzymywany w stałym położeniu za pomocą systemu martwych kotwic (lub bloków betonowych wpuszczonych w dno akwenu) i łańcuchów (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W pionowej osi pławy umieszczone są dwa (lub jeden) króćce do podłączania podwodnych węży łącznikowych, łączonych od dołu z rurociągiem dostawczym, a od góry z elastycznym przewodem na pływakach, prowadzącym do urządzeń odbioru ropy na statku. Długość tego przewodu dochodzi do 250 m. Równocześnie pława służy do cumowania dziobu statku, przenosząc bez szkody siłę w cumach dochodzącą do 100 tys. kG, a niekiedy i większą (uprawnienia budowlane).

Nowsze rozwiązania pław mają w środkowej części walec obrotowy, który pozwala na zmianę położenia statku (np. ze zmianą kierunku falowania), tak aby zawsze skierowany był dziobem do fali. Z walcem obrotowym obraca się pachoł cumowniczy na pławie, a także końcówki wężów łącznikowych i króćce łączące je z przewodem pława-statek, co umożliwia ciągły, nieprzerwany przeładunek ropy w czasie zmian położenia statku.
Taką nowoczesną pławę systemu IMODCO (program egzamin ustny).

Pławę unieruchamia się za pomocą martwych kotwic w postaci bloków betonowych wpuszczonych w dno. Połączenia węży łącznikowych z rurociągiem podwodnym również zmontowane są na fundamencie w postaci bloku betonowego posadowionego na dnie akwenu.

Kształt dzwonu

Opisane pławy stosowano już wielokrotnie zwłaszcza we Włoszech, Japonii, Wielkiej Brytanii, Jugosławii i w innych krajach.
Wadą ich jest, podobnie jak w powierzchniowym systemie cumowniczym, konieczność częstej wymiany łańcuchów kotwicznych i końcówek
poszczególnych odcinków rurociągów i węży, a to z powodu rozluźniania się ich i zrywania wskutek ruchów pławy na fali.

Wady tej nie mają urządzenia punktowe ze stawą zamiast pławy. Takie stawy patentowe systemu Wellmana-Kohringa. Mogą one bądź wystawać z wody, bądź też być w niej całkowicie pogrążone (opinie o programie).
Przeznaczone dla największych superzbiornikowców (o nośności od 400 tys. t do 1 min t) mają kształt dzwonu lub walca, zapuszczonego częściowo w podłoże dna, bądź posadowionego na palach. Wyeliminowano w nich węże łącznikowe, które zastępuje pionowa sztywna rura osadzona w osi stawy, łącząca się u dołu z rurociągiem dostawczym nadennym, u góry zakończona przegubową końcówką, do której podłącza się końcówkę przewodu stawa-statek. Dzięki przegubowi zbiornikowiec przycumowany do stawy może w czasie przeładunku, bez przerywania go, obracać się nawet o 360° (segregator aktów prawnych).

Stawa przenosi bez szkody energię do 7600 tys. kG • m przekazywaną przez cumy i pozwala na przesunięcie statku do 7,6 m. Rozproszenie energii następuje wewnątrz stawy dzięki działaniu koncentrycznego grawitacyjnego systemu absorpcji energii, bliżej nie opisywanego w źródłach, ale prawdopodobnie działającego na zasadzie zbliżonej do zasady działania dalb płaszczowych.
Tu głównym elementem jest stawa (wysepka) cumownicza, dobrze zakotwiona w dnie akwenu przez zagłębienie fundamentu w dno lub przez zastosowanie pali.

Na stawie tej zawieszone jest jednym końcem na wysięgniku obrotowym ramię kratowe długości ok. 200 m, prowadzące poziomo pod wodą nad dnem, rurociągi do statku i mogące obracać się poziomo wokół punktu zawieszenia dodatkowo, niezależnie od obrotu wysięgnika (promocja 3 w 1). Dzięki zastosowaniu do konstrukcji ramienia rur - ciężar jego jest zrównoważony przez wypór wody. Na drugim końcu ramienia zmontowana jest wieżyczka z platformą nadwodną przystawianą do burty statku. W obrębie wieżyczki przewody ropy podniesione są pionowo ku górze, co umożliwia połączenie ich końcówek wężami z wylotami przewodów na statku.