Konfrontacja potrzeb uprawnienia budowlane

Konfrontacja potrzeb z możliwościami ich realizacji. Następny etap programowania obejmuje konfrontację potrzeb z możliwościami ich realizacji. Na podstawie danych o wielkości nakładów na remonty i modernizacje należy dokonać ustalenia kolejności rejonów urbanistycznych do kompleksowej modernizacji.

Ogólnie wiadomo, że potrzeby przewyższają możliwości (program uprawnienia budowlane na komputer). Proces modernizacji starej zabudowy w naszych miastach trwać będzie przez wiele okresów kolejnych planów gospodarczych. Nastąpi zatem pogłębienie skutków technicznego i moralnego zużycia starych budynków, powodując tym samym zmianę wielkości i struktury zadań uzyskanych na podstawie ocen stanu technicznego. Konieczne jest więc dokonywanie analizy wpływu czasu na wielkość i strukturę zadań modernizacyjno-remontowych.

Informacje uzyskane w wyniku przeprowadzonych badań pozwalają, w sposób dość dokładny, kształtować politykę napraw budynków, praktycznie na każdym szczeblu zarządzania.
Określając przyrost zużycia budynków w czasie, a więc w przypadku odłożenia modernizacji na okres późniejszy, należy założyć, że na remonty trzeba wydawać co najmniej tyle, ile wynosi roczny przyrost zużycia zasobów, wyrażony nakładami na naprawy. Jest to oczywiście nie wystarczające do należytego utrzymania stanu technicznego budynków oraz modernizacji (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stąd też przy programowaniu remontów i modernizacji zawsze występuje problem najwłaściwszego wyboru zespołu obiektów i ustalenia zakresu robót. Jest to sfera odpowiedniej polityki remontowej zależna od konkretnych warunków danego województwa czy miasta.
W pierwszej kolejności należy zapewnić środki na konserwację i remonty bieżące, a następnie na modernizacje i remonty kapitalne. Te ostatnie należy planować dla rejonów działań kompleksowych co najmniej w skali bloku zabudowy.

Działanie w tej skali daje wymierne efekty społeczne, porządkuje i poprawia generalnie warunki zamieszkania (uprawnienia budowlane). Otwiera też lepsze możliwości do uzyskiwania standardów, gdyż wiąże się z doposażeniem wszystkich obiektów w instalacje, rozwiązuje kompleksowo gospodarkę energetyczną, a często daje możliwość zbilansowania liczby mieszkań, mimo ich ubytków na skutek wyburzeń, poprzez budowę nowych, uzupełniających obiektów.
Program perspektywiczny działań remontowo-modernizacyjnych. Program taki w skali miasta, sporządzany na potrzeby planowania przestrzennego, powinien określić:
- grupy budynków o użytkowaniu przesądzonym, do której zalicza się obiekty nadające się do adaptacji bez potrzeby ich modernizacji oraz obiekty do bezwzględnego wyburzenia,
- grupy budynków, dla których modernizacja o określonym zakresie robót jest opłacalna,
- grupy obiektów, dla których modernizacja jest nieopłacalna.
W programie muszą znaleźć się również ustalenia dotyczące:
- zakresów robót remontowych i modernizacyjnych dla poszczególnych grup budynków, w tym również dla obiektów do wyburzenia, którym odracza się termin likwidacji,
- wytyczne dotyczące rozłożenia remontów i modernizacji w czasie (program egzamin ustny).

Potrzeby finansowe

Na podstawie tak sformułowanego programu można ustalać perspektywiczne potrzeby finansowe, rozwój zaplecza materiałowego, kształcenie i doskonalenie zawodowe kadry wykonawczej, rozwój potencjału realizacyjnego w różnych specjalnościach.

Powyższe ustalenia powinny następować w ścisłym powiązaniu z opracowaniami urbanistycznymi szczegółowymi, na podstawie koncepcji modernizacji wybranych rejonów miasta lub bloków zabudowy, jeśli istnieje możliwość wycinkowego opracowania urbanistycznego.
Również ustalenie kolejności przebudowy i modernizacji poszczególnych rejonów jest możliwe wyłącznie na podstawie koncepcji zagospodarowania przestrzennego w skali urbanistycznej. Jest ona uwarunkowana szeregiem czynników, takich jak:
- stan techniczny zabudowy,
- funkcja rejonu przewidywana planem zagospodarowania przestrzennego (opinie o programie),
- warunki biourbanistyczne,
- uzbrojenie podziemne i komunikacja,
- dostępność terenu (wyburzenia, wykwaterowania itp.).

Modernizacja starej zabudowy wymaga współdziałania jednostek gospodarki zasobami budowlanymi ze służbami urbanistyczno-architektonicznymi i komunalnymi w danym mieście. Konieczne jest przy tym tworzenie odpowiednich warunków do realizacji programów, między innymi poprzez:
- przygotowywanie planów szczegółowych zagospodarowania przestrzennego, koncepcji i planów modernizacji dla wybranych fragmentów lub bloków zabudowy, co pozwala na przygotowanie dokumentacji projektowej zarówno dla całości wybranego rejonu kompleksowej realizacji, jak i dla poszczególnych obiektów lub ich zespołów w ramach większej całości (segregator aktów prawnych),
- przestrzeganie zasady ścisłego określania charakteru lokalizacji pojedynczych obiektów, wybranych do modernizacji, oraz przewidywanego okresu użytkowania budynków o lokalizacji czasowej,
- planowanie realizacyjne przebudowy, modernizacji i rozbudowy uzbrojenia podziemnego w sposób umożliwiający kompleksowe realizacje wybranych rejonów,
- dostosowanie możliwości wykonawczych do przyjętego programu realizacji modernizacji i remontów budynków i ich zespołów,
- zachowanie właściwych proporcji nakładów na remonty konserwacyjne, naprawy kapitalne i modernizacje, gdyż zastępowanie naprawy gruntowej stałym remontowaniem bieżącym doprowadzi do zużycia i zniszczenia budynku, a w konsekwencji do wyburzenia lub poniesienia kosztów na jego naprawę kapitalną znacznie przekraczających racjonalne granice opłacalności (promocja 3 w 1).