Konkwistadorzy hiszpańscy

Obszary położone jeszcze dalej na pn., za Rio Bravo del Norte, czyli Rio Grande (obecne stany Kalifornia, Teksas, Nowy Meksyk oraz niewielkie części stanów Nevada, Utah i Kolorado), konkwistadorzy hiszpańscy poznali wprawdzie jeszcze w XVI i XVII w., ale - formalne raczej niż rzeczywiste - wzięcie ich w posiadanie przez władze w Madrycie miało miejsce w XVIII w. W 1610 założono Santa Fe, 1769 San Diego, 1770 Monterey, 1776 Yerba Buena, czyli San Francisco; w 1763 król Francji Ludwik XV przekazał hiszpańskim Burbonom zach. Luizjanę, którą utrzymano do 1802 (program uprawnienia budowlane na komputer).

Wyłączność na prowadzenie misji w Ameryce Północnej, przyznana Hiszpanom przez papieża Aleksandra VI w 1493, skończyła się wraz z oświadczeniem francuskiego monarchy Franciszka I: „Chciałbym zobaczyć ów paragraf w testamencie Adama, który wyklucza mnie w podziale świata"; pod oświadczeniem tym mogliby podpisać się także Tudorowie (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W stawianiu pierwszych kroków na drodze konkwisty pomogli Anglikom i Francuzom, tak jak wcześniej Hiszpanom, Włosi. W 1497 pływający pod banderą brytyjską Giovanni Caboto, znany też jako John Cabot, dotarł do Nowej Fundlandii i Labradoru. 27 lat później wylądował tu służący królowi francuskiemu Giovanni da Verrazano (uprawnienia budowlane).

Rozpoczęta w XVI w. rywalizacja w Nowym Swiecie dwóch odwiecznych wrogów europejskich miała trwać trzy stulecia. Naprzeciw siebie stanęli wielcy odkrywcy i konkwistadorzy, m.in. Francuzi: lacques Cartier odkrywca Zatoki i Rzeki Św. Wawrzyńca oraz Wyspy Księciu Edwarda (15.34-1535), i Samuel de Champlain - zdobywca części terytorium Quebec (Quebec, tj. Nowej Francji), założyciel miasta Quebec (Quebec, 1608), oraz Anglicy: Francis Drake - pogromca floty hiszpańskiej i zdobywca Florydy, Humphrey Gilbert - zdobywca Nowej Fundlandii (1583), Walter Raleigh inicjator kolonizacji Wirginii (1585) (program egzamin ustny).

Osady na wyspie

Swój - o wiele mniejszy - udział w podboju Ameryki Północnej miały też inne kraje. Holendrzy w 1624 dotarli do jej wybrzeży w pobliżu ujścia rzeki Hudson, rok później założyli Nowy Amsterdam; w 1626 za towary wartości 60 guldenów (ok. 0,7 kg srebra) kupili od Indian wyspę Manhattan. W 1634 Kompania Zachodnioindyjska przejęła na własność obecne Antyle Holenderskie (opinie o programie). Portugalczycy w XVI w. opanowali Barbados. Rosjanie, zainteresowani Alaską już od 1741, tj. od czasu dotarcia tam Vitusa Beringa, w 1784 zaczęli zakładać osady na wyspie Kodiak - od 1 799 Alaską zarządzała Kompania Rosyjsko-Amerykańska, umacniając kolonie rosyjskie na jej wybrzeżach; warto wspomnieć, że w latach 1808-1848 istniała także mała kolonia rosyjska na Florydzie. Norwegowie i Duńczycy w XVIII w. wspólnie kolonizowali Grenlandię; od 1814 akcję osiedleńczą kontynuowali w sposób niesystematyczny Duńczycy; w okresie 1666-1917 administrowali oni również dzisiejszymi Wyspami Dziewiczymi Stanów Zjednoczonych (segregator aktów prawnych).

Od XVII w. nowożytna mapa Ameryki Północnej kreślona była pod dyktando Wielkiej Brytanii. W 1607 powstała w Wirginii osada lamestown. W 13 lat później przybyli na pokładzie „Mayflower" purytanie założyli Plymouth. W I634 lord Baltimore rozpoczął organizowanie z własnych funduszy kolonii Maryland. W I667 (układ w Bredzie) Brytyjczycy formalnie przejęli zajęty 3 lata wcześniej Nowy Amsterdam, nazwany przez nich Nowym )orkiem. Do 1 760 obszar osadnictwa brytyjskiego na wsch. kontynentu rozciągał się pomiędzy wybrzeżem Oceanu Atlantyckiego a Appalachami, granicząc od pn. (najdalej wysunięta osada: Machias, założona 1633) i zach. z posiadłościami francuskimi, od pd. zaś (najdalej wysunięty punkt: Fort Frederica, założony 1736) z hiszpańską Florydą; w Kanadzie do opanowanej w XVII w. przez Wielką Brytanię tzw. Ziemi Ruperta (tworzyła ją gł. prowincja Manitoba) dołączono w 1713 Akadię (Nową Szkocję), Nową Fundlandię i spore tereny nad pd. wybrzeżach Zatoki Hudsona (promocja 3 w 1).