Konstrukcja gotowego przekrycia

Konstrukcja gotowego przekrycia z płyt trzcinowych ułożonych na płatwiach. Płyty układane są długością w poprzek do elementów je podtrzymujących i tworzą w ten sposób układ ciągły (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zbrojenie nie jest dodawane, a więc trzcina podejmuje tu naprężenia zarówno ściskające jak i rozciągające. Rozstaw płatwi nie powinien przekraczać wielkości około 65-85 cm zależnych od grubości płyt (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przy rozstawie płatwi długości płyty 2,65 m nie istnieje potrzeba ich przecinania. Grubość gładzi wypełniającej wgłębienia między trzcinami i wyrównującej ugięcia płyt należy przyjmować nie mniej niż 30 mm. Dla uzyskania odporności płyt trzcinowych na działanie ognia należy je otynkować od spodu, przy czym jako minimalną grubość tynku należy przyjmować 20 mm.

Dla otrzymania współczynnika przenikania ciepła k = 1 teoretycznie wystarcza grubość płyty 5 cm. Ze względu na wypełnienie części tej grubości przez gładź i tynk oraz dla zmniejszenia ugięć płyty wskazane jest stosowanie płyt o grubości nie mniejszej niż 7 cm (uprawnienia budowlane). Ciężar przekrycia z płyt trzcinowych o grubości 5 cm łącznie z gładzią i wyprawą jest jednakowy dla przekryć ocieplonych i nieocieplonych i wynosi g = 132 kG/nr. Wybór grubości płyt i rozstaw płatwi oparty jest na doświadczeniu. Rozstaw elementów podyktowany jest względami wyłącznie natury budowlanej. Zwiększenie tego rozstawu powoduje zwiększenie ugięcia. Ugięcie powstające już w trakcie montażu pociąga za sobą pogrubienie gładzi i tynku, a tym samym zwiększa ciężar przekrycia.
Załamania płyt przy próbach przy rozstawie następuje przy obciążeniach znacznie przekraczających obciążenie przewidywane dla konstrukcji dachowej i jest zwykle poprzedzone bardzo dużymi ugięciami (program egzamin ustny).

Ograniczenie

Ograniczenie więc rozstawu płatwi do wielkości od 65 cm (dla płyt o grubości 5 cm) do 85 cm (dla płyt o grubości 10 cm) podyktowane jest w zasadzie dążeniem do zmniejszenia ugięcia płyt i przewidywaniem, że z biegiem czasu współczynnik bezpieczeństwa będzie się zmniejszał ze względu na łatwe uleganie płyt czynnikom niszczącym (opinie o programie).
Technologia wykonania prefabrykatów trzcinowych nie będzie tu rozpatrywana. Według referatu J. Kornguta proces ich wykonania na specjalnych prasach jest bardzo prosty i niekosztowny.

Zastosowanie płyt trzcinowych na obiektach przemysłowych jest wynikiem poszukiwań lekkich, zużywających mało stali i tanich przekryć dachowych.
Płyty trzcinowe są rzeczywiście materiałem tanim i lekkim, jednak całość przekrycia nie należy ani do najekonomiczniejszych, ani najlżejszych. Czynnikiem niekorzystnym jest duża grubość gładzi i wyprawy i wykonywanie wyprawy nie w prefabrykacie, lecz na budowie po ułożeniu płyt na konstrukcji dachowej (segregator aktów prawnych). Pod względem ciężaru przekrycia płyty trzcinowe ustępują szeregowi innych przekryć dachowych.
Należy zaznaczyć, że w dotychczasowej praktyce projektowej w wielu przypadkach za podstawę do obliczenia ciężaru tego przekrycia przyjmowano grubość gładzi i tynku po 1 cm. Przy przyjęciu tych nierealnych grubości otrzymuje się oczywiście ciężar przekrycia ustępujący tylko płytom pianoszklanym. Ciężar ten jest jednak nierealny.

Płyty trzcinowe użyte jako przekrycie dachowe już po kilku latach ulegają gniciu, w związku z czym przekrycia tego nie należy stosować w budynkach typu stałego. W przemysłowych budynkach prowizorycznych, w których kondensacja pary jest mała i materiał łatwopalny w stropie nie stanowi przeszkody, zastosowanie przekryć z płyt trzcinowych jednak bez kosztownej wyprawy płyt od spodu może znaleźć swe uzasadnienie (promocja 3 w 1).
Produkcja szkła piankowego powstała u nas dopiero po II wojnie światowej. Jest to materiał, którego cechy fizyko-mechaniczne w wysokim stopniu odpowiadają tym właściwościom, jakie są wymagane od materiałów przekryć dachowych.